Το φεγγάρι σαν βγαίνει κι η νύχτα κυλάει,
η σκέψη μου ότι είδε την μέρα, γυρνάει
κακία, αρρώστια, πόνο και μπόλικο ψέμα τυλίγει την ψυχή μου, με πέπλο απ' αίμα.
Το βλέμμα μου κοιτά με άφθονο μίσος απλώνεται γύρω μου ένας μαύρος ίσκιος
Ένας ίσκιος που κρύβει τον ήλιο την μέρα,
που σκιάζει την νύχτα, σαν άγρια φοβέρα.
Και δεν ξέρεις που πας και τι γυρεύεις,
κάποιους ήχους στο μυαλό σου φυτεύεις.
Ο ένας είναι του πόνου, του φίλου πιστού
κι ο άλλος είναι του φθόνου, του αδελφού.
Και μετά αρχίζει το κεφάλι σου να βουίζει, δεν θέλεις κακία, που στη γη τριγυρίζει,
μα η καρδιά σου όνειρα πλάθει κι ελπίζει,
η αγάπη στις καρδιές ν' αρχίσει ν' ανθίζει!
Οι εποχές κι αν αλλάξαν οι άνθρωποι ίδιοι,
για συμφέρον και λεφτά σε κοιτούν σαν φίλοι.
Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, πες μια ευχή,
η αγάπη να διαφεντέψει σ' όλη τη γη!
Ελένη
