Περάσανε πέντε χρόνια. Μια μέρα τον επισκέφτηκε ένας φυσιοδίφης. Εκεί που σεργιανούσαν στον κήπο του είπε:
- Αυτό το πουλί δεν είναι κοτόπουλο. Αετός είναι.
- Το ξέρω, απάντησε ο ιδιοκτήτης του αετού, αλλά τον έχω εξασκήσει να συμπεριφέρεται σαν κοτόπουλο. Δεν είναι πια αετός. Έγινε κοτόπουλο, παρόλο που οι φτερούγες του από τη μιαν άκρη στην άλλη έχουν μήκος 15 πόδια.
- Όχι, του λέει ο φυσιοδίφης, εξακολουθεί να είναι αετός, έχει την καρδιά ενός αετού και θα τον κάνω να πετάξει στον ουρανό.
- Είναι κοτόπουλο και δε θα πετάξει ποτέ, ξαναλέει ο ιδιοκτήτης του.
Συμφωνήσανε τότε να κάνουν ένα πείραμα. Ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό τον σήκωσε ψηλά και του είπε επιτατικά:
- Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε.
Ο αετός γύρισε από δω γύρισε από κει και ύστερα βλέποντας τις κότες που τρώγανε πήδηξε κάτω. Και ο ιδιοκτήτης:
- Δε σου ‘λεγα πως είναι κοτόπουλο…
- Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι αετός. Δωσ’ του ακόμα μια ευκαιρία αύριο.
Έτσι την άλλη μέρα ο φυσιοδίφης πήρε τον αετό στη στέγη του σπιτιού και του είπε:
- Αετέ, είσαι ένας αετός. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε».
Ο αετός όμως βλέποντας τα κοτόπουλα να τρώνε πήδηξε πάλι κάτω κι άρχισε να τρώει κι αυτός μαζί τους.
Τότε ο ιδιοκτήτης ξανάπε:
- Δε σου το είπα πως είναι κοτόπουλο.
- Όχι, επέμενε ο φυσιοδίφης, είναι ένας αετός κι εξακολουθεί να έχει την καρδιά ενός αετού. Δωσ’ του μόνο μια ευκαιρία ακόμα. Αύριο θα τον κάνω να πετάξει.
Την άλλη μέρα σηκώθηκε νωρίς και πήρε τον αετό έξω από την πόλη, μακριά από τα σπίτια, στα ριζά ενός ψηλού βουνού. Ο ήλιος, που μόλις γεννιότανε, έβαφε χρυσαφιά την κορφή του βουνού κι έκανε όλα τα βράχια να λάμπουνε μέσα σ’ εκείνο τ’ όμορφο πρωινό.
Ο φυσιοδίφης σήκωσε τον αετό και του είπε:
- Αετέ, είσαι ένας αετός, ανήκεις στον ουρανό κι όχι σ’ αυτή τη γη. Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε.
Ο αετός κοίταξε γύρω και τρεμούλιασε, λες κι έμπαινε μέσα του καινούρια ζωή. Δεν πέταξε όμως. Ο φυσιοδίφης τον έκανε τότε να κοιτάξει κατά τον ήλιο. Ξαφνικά άπλωσε τα φτερά του και με μιαν αετίσια κραυγή πέταξε ψηλότερα και ψηλότερα και δεν ξαναγύρισε πια.
Έμεινε ένας αετός, παρόλο που θελήσανε να τον υποτάξουν και να τον κάνουνε κοτόπουλο.
Ο Τζέιμς Ε. Κ. Άγκρεϊ γεννήθηκε το 1875 στη Χρυσή Ακτή, τη χώρα που ονομάζουμε σήμερα Γκάνα. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στα ιεραποστολικά σχολεία της πατρίδας του. Σπούδασε και δίδαξε για πολλά χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Άγκρεϊ θεωρείται πρωτοπόρος αφρικανός εκπαιδευτικός, που άσκησε μεγάλη επίδραση στην πνευματική και διανοητική ανάπτυξη των πρώτων αφρικανών ηγετών όταν φοιτούσαν στο Κολέγιο Ατσιμότα στη Γκάνα.
Προτού αποκτήσει η Γκάνα την ανεξαρτησία της, ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι ηγέτες της χώρας και οι εκπαιδευτικοί ήταν πώς να πείσουν τους νεαρούς αφρικανούς να πιστέψουν στους εαυτούς τους και στις δικές τους πνευματικές δυνάμεις και, πάνω απ’ όλα, στην εθνική τους ταυτότητα. Η συμβολή του Τζέιμς Άγκρεϊ σ’ αυτόν τον αγώνα ήταν μεγάλη.
«Η παραβολή του αετού», είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη.
Λαέ μου της Αφρικής, πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού, οι άνθρωποι όμως θέλησαν να μας κάνουν να πιστεύουμε πως είμαστε κοτόπουλα, και το πιστεύουμε ακόμα. Όμως είμαστε αετοί. Απλώστε τα φτερά σας και πετάξτε! Μην ευχαριστιέστε με το φαΐ που δίνουν στα κοτόπουλα.
Τζέιμς Ε. Κ. Άγκρεϊ
Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα .
Η προσωπικότητά του έχει τις ρίζες της από μηνύματα που παίρνει ένα παιδί από τους γονείς του και που μπορεί να είναι δημιουργικά, καταστροφικά, ή μη παραγωγικά και επηρεάζει την ψυχολογία του στη θέση απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Όταν τα μηνύματα δεν είναι ανάλογα με τις πραγματικές δυνατότητες του παιδιού ή περιφρονούν την επιθυμία του για επιβίωση του κάνουν κακό.
Μερικές φορές ένα άστρο που διαλέχτηκε χωρίς ρεαλισμό ή και με μνησικακία. προγραμματίζουν το παιδί για την καταστροφή, για ένα τραγικό τέλος.
Οι περισσότεροι άνθρωποι παίζουν ρόλους κάποια στιγμή και φοράνε μάσκες με κάποιον τρόπο. Αν συνειδητοποιήσουν ότι κάνουν παράσταση, αυτή η συνείδηση τους δίνει μια κάποια ελευθερία να απορρίπτουν τους ψεύτικους ρόλους. Μπορεί κανείς να εγκαταλείψει το παίξιμο ρόλων προς όφελος της αυθεντικότητας. Οι άνθρωποι που έχουν συνειδητοποιήσει τα σενάρια που διαδραματίστηκαν για κείνους μπορούν να καθορίσουν αυτοί πια το σχέδιο της ζωής τους και να ξαναγράψουν το δικό τους θεατρικό έργο σύμφωνα με τη μοναδικότητά τους. Τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να έρθουν σε επαφή με τους αληθινούς εαυτούς τους και να δώσουν μια νέα κατεύθυνση στην ανάγκη τους να ζούνε τη ζωή μέσα από ένα ειδικό πλαίσιο.
Για πολλούς αυτό δεν είναι εύκολο. Στην πραγματικότητα είναι συχνά οδυνηρό και χρειάζεται πολλή δουλειά.
Μόνο εκείνοι όμως που σαν τον αετό αποφασίζουν να ξαναβρούν τις πραγματικές τους δυνατότητες μπορούν να πάψουν να βλέπουν τον εαυτό τους σαν κάτι που δεν είναι και να κερδίσουν την ζωή τους.
Αλήθεια είναι πως ζούμε σε μια εποχή τόσο εμποτισμένη με την κυριαρχία της μάζας που έχουμε φοβηθεί την διαίσθησή μας. Όλοι ξέρουμε την ομορφιά, την αγάπη, την έμπνευση την αποδοχή και την αλήθεια χωρίς να χρειαζόμαστε επιβεβαίωση. Απλά το ξέρουμε. Η απάντηση έρχεται από τη καρδιά και όχι από το νου. Έχουμε μάθει να μην την εμπιστευόμαστε.
Έχουμε γαλουχηθεί να κάνουμε αυτό που κάνουν οι πολλοί.
Έχουμε αποδώσει στο νου όλη την ευθύνη. Από την καρδιά όμως έρχεται η απάντηση. Είτε το παιδί μας είναι μια κρυμμένη ιδιοφυία είτε μια προσωπικότητα που μπορεί να χρειάζεται την όποια αγωγή η απάντηση είναι μία.
Αγάπη χωρίς όρους και όρια.
Δεν σ’ αγαπώ γιατί είσαι αυτό που θα ήθελα να είσαι. Σ’ αγαπώ για αυτό που είσαι ότι κι αν είσαι. Αγάπη, αποδοχή, ενθάρρυνση, χαρά και νόημα στη ζωή που τους χαρίστηκε χρειάζονται και τα μικρά αετόπουλα και τα κοτοπουλάκια.
Άλλωστε όλοι είμαστε μοναδικοί και πολύτιμοι.
Μείνε εκεί όπου βασιλεύει αγάπη. Σίγουρα δεν υπάρχει πιο όμορφος τόπος απ’ αυτόν, αλλά για να μείνεις στον κήπο της αγάπης πρέπει να έχεις πρώτα εξαγνιστεί.
Η αγάπη δεν έχει πάθος, αλλά ασίγαστη φλόγα,
Η αγάπη είναι ένα μπουκέτο από αρετές που δεν ταιριάζουν σε πολλές από τις επιθυμίες μας.
Αν δε ζεις σε ένα μέρος όπου βασιλεύει η αγάπη αλλά ικανοποιείς τις εφήμερες επιθυμίες σου, είσαι στ’ αλήθεια παγιδευμένος και μόνο αν αποκτήσεις βλέμμα αετού θα δεις τη διαφορά.
Τότε όμως θα χρειαστείς και τα αγέρωχα φτερά του για να μπορέσεις να δραπετεύσεις απ’ αυτό που σε κρατά, γιατί μη ξεχνάς πως η βολή κι η συνήθεια είναι βαρίδια δυνατά και πάντα θα σε τραβούν προς τα χαμηλά.
Αγάπη. Θαλασσοπνίγεσαι σε έναν ωκεανό από επιθυμίες που πληγώνονται όταν δεν ικανοποιηθούν.
Πέτα σαν αετός προς τον κήπο της Αγάπης και γίνε πουλί χωρίς φτερά μέσα της, αυτή μόνο μπορεί να σε φροντίσει.
Να πετάξεις σαν Αετός προς τον κήπο της Αγάπης, εξαγνισμένος από τα δικά σου δεινά κι εκεί να μείνεις παντοτινά, αλλά τότε δε θα είσαι πια ένα ευάλωτο και μικρό «εγώ», θα είσαι μια λαμπερή ακτίνα της Αγάπης.
