Όταν χάνεσαι…

 

Όταν χάνεσαι…

Όταν εσύ χάνεσαι
σε ωκεανούς από άγχη,
κι η ψυχή σου πνίγεται
σε κύματα θολά, 
στενοχώριας και θλίψης
τι όμορφο δώρο είναι  
να ακούς μια φωνή
να σου ψιθυρίζει απαλά:
"Ξερω θα το ξεπεράσεις ,
Θα τα καταφέρεις…
θα  σταθείς πάλι στα πόδια σου 
Θα είσαι πάλι καλά… 
θα δεις!"

Λόγια που δεν τα λένε για παρηγοριά,
μα γιατί πιστεύουν σε σένα,
στη δύναμη που  κουβαλάς βαθιά ,
στη σπίθα που ακόμη καίει μέσα σου 
όταν όλα μοιάζουν να σβήνουν.
Κι είναι εκεί , πρόθυμοι 
ίσως δίπλα σου, ίσως μακριά —
μα η παρουσία τους σε βρίσκει.

Σε τυλίγει σαν φως,
σαν αγκαλιά αόρατη,
που σου θυμίζει πως
η ζωή είναι ωραία.

Αυτοί οι άνθρωποι,
οι λίγοι και αληθινοί,
είναι ευλογία.
Σαν ήρεμα λιμανάκια,
όπου μπορείς να αράξεις,
να κλείσεις τα μάτια,
να ονειρευτείς ξανά 
Να ελπίζεις...!