Άνοιξη στο Χιονιά

 Άνοιξη στο  Χιονιά 

Λουλούδια ανθίζουν σε κάμπους πλατιούς,

χρώματα χύνουν σε δρόμους κρυφούς.

Ο Άνεμος παίζει σε πράσινα δάση,

ο ήλιος χαϊδεύει τη γη να γελάσει.

Βουνά αγκαλιάζουν τις κάτασπρες ράχες,

Κρυστάλλινα νερά τρέχουν στις στράτες,

κρατούν μυστικά  από χρόνους παλιούς.

τραγούδια  διαλαλούν  με ήχους γλυκούς.

Πουλιά κελαηδούν σε γαλανό ουρανό,

ζωγράφοι του αέρα, φτερούγισμα απαλό.

Οι Μέλισσες χορεύουν σε άνθη  λευκά ,

φεύγουν, γυρίζουν, η ζωή δεν σταματά.

Πεταλούδες χορεύουν με φως και αέρα,

με φτερούγες απαλες σαν χάδι τ' ανέμου.

Κι ο Χιονιάς ντυμένος με πέπλο λευκό,

ανοίγει τα μάτια και βλέπει ουρανό 

Στη ζωή αξίζει να ' χεις ένα φίλο

 

Στη ζωή αξίζει να ' χεις ένα φίλο  

 ένα φίλο που για σένανε πονά 

Ένα φίλο που θα  σ' αγαπά αληθινά 

και στα δύσκολα  δεν σε ξεχνά.

Μην ποτέ απ' τη ζωή σου διώξεις φίλο

 τέτοιο λάθος το πληρώνεις ακριβά 

Θα ΄ρθει κάποτε η  ώρα που θα θέλεις 

σ' ώμο ν' αφήσεις λίγα δάκρυα θολά.

Ποιος θα ναι δίπλα σου να σταθεί 

 σ' ένα πόνο  της ψυχής σου δυνατό 

Με ποιον χαρά, φευγιό να μοιραστείς,  

κι ένα μέσα σου κρυμμένο μυστικό 

Κοίταξε  μην χάσεις ποτέ ένα φίλο  

έχεις χάσει της ζωής σου το μισό 

Το κομμάτι που εσένα ολοκληρώνει 

 όχι ψεύτικο, πλαστό μα αληθινό .

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Βέροια Ημαθίας

 

Βέροια, της Ημαθίας στολίδι παλιό,
μες στου Βερμίου τον ίσκιο το γλυκό.
Πέτρα και μνήμη, βήματα βυζαντινά,
δρομάκια που ψιθυρίζουνε παλιά μυστικά.

Με τα αρχοντικά σου, τα νεοκλασικά,
και τις εκκλησιές σου, τόσο ιστορικά.
Η Παναγιά η Δεξιά σου φως σκορπά,
και κάθε γωνιά σου την ψυχή κρατά.

Ο Τριπόταμος σιγοτραγουδά στο πλάι,
σαν μάρτυρας του χρόνου που κυλάει 
Αγορά πολύχρωμη, άρωμα παλιό,
ζωντανεύει η πόλη κάθε δειλινό.

Στης Μακεδονίας την καρδιά, θησαυρός,
με ανθρώπους  ζεστούς, ήλιος λαμπρός.
Βέροια, σελίδα ζωντανή του χθες, του τώρα,
μια πόλη που ανθίζει κάθε αυγή και ώρα.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Αληθινή Φιλία

 

Αληθινή Φιλία

Μες στ’ ανεμοδαρμένο φως,

όταν ο κόσμος μοιάζει εχθρός,

μια φωνή γλυκιά αντηχεί,

και η καρδιά ξανά ανθεί.

Δεν ζητά, μα πάντα δίνει,

σαν το κύμα που δεν σβήνει.

Με  ένα χαμόγελο μικρό

σε σηκώνει απ’ τον γκρεμό.

Φίλος είναι αυτός που μένει

που όπως είσαι σε βλέπει 

και δεν πάει να κρυφτεί.

όταν όλα έχουν χαθεί,

Είναι χέρι μες στο σκοτάδι,

είναι αλήθεια, φως και χάδι,

είναι άνοιξη μετά τη βροχή,

μία φιλία καρδιάς αληθινή ! 

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου