Στη Σκιά των Ναρκωτικών »

 

«Στη Σκιά των Ναρκωτικών »

Σε μια κοινωνία που τρέχει, που φωνάζει και δεν ακούει, υπάρχουν ψυχές που βυθίζονται στη σιωπή.

Είναι εκείνοι που κάποτε ονειρεύτηκαν, μα η πραγματικότητα τούς έκλεισε την πόρτα.

Τα ναρκωτικά δεν είναι λύση.

Είναι παγίδα, είναι σιωπηλή φυλακή.

Σε κάθε σύριγγα, μια χαμένη ελπίδα.

Σε κάθε χάπι, ένα ξεχασμένο όνειρο.

Μα υπάρχει δρόμος — υπάρχει φως.

Το χέρι που απλώνεται, η φωνή που λέει «Σε βλέπω».

Η αλήθεια δεν είναι σκληρή, είναι απελευθερωτική.

Ας γίνουμε όλοι κομμάτι της αλλαγής.

Ας μιλήσουμε. Ας ακούσουμε. Ας αγαπήσουμε.

Για έναν κόσμο χωρίς εξαρτήσεις,

για έναν κόσμο γεμάτο ζωή.

---

🎶 Στίχοι: «Φως στη Νύχτα»

(Στροφή 1)

Μες στη σιωπή που ουρλιάζει,

μια ψυχή γλιστρά στη νυχτιά,

ένα βλέμμα που τρομάζει,

μια ελπίδα που ζητά.

(Ρεφρέν)

Φως στη νύχτα, μια αγκαλιά,

λόγια που γίνονται φτερά.

Όχι άλλη φυγή, όχι άλλη σιωπή,

μα ζωή που ξαναγεννά.

(Στροφή 2)

Μια σπιθαμή αλήθειας μόνο,

ν’ αγκαλιάσει την πληγή,

να σπάσει το σκληρό τον χρόνο,

να φωτίσει τη στροφή.

(Ρεφρέν)

Φως στη νύχτα, μια αγκαλιά,

λόγια που γίνονται φτερά.

Όχι άλλη φυγή, όχι άλλη σιωπή,

μα ζωή που ξαναγεννά.

(Γέφυρα)

Δεν είσαι μόνος στη βροχή,

ούτε φωνή σε ερημιά.

Έλα, μαζί να ζήσουμε

μια νέα αρχή ξανά.

(Τελικό ρεφρέν)

Φως στη νύχτα, μια καρδιά,

μες στο σκοτάδι προσευχά.

Όχι άλλη φυγή, μόνο ζωή,

ένα αύριο με φτερά.

Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς"

 

Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς"

Κάποτε, σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε δυο βουνά, υπήρχε ένα παράξενο αντικείμενο: ένας καθρέφτης, καρφωμένος στο έδαφος, που δεν έδειχνε το είδωλο όποιου τον κοιτούσε. Αντίθετα, έδειχνε την ομορφιά του κόσμου, όπως αυτή καθρεφτιζόταν μέσα από τα μάτια εκείνου που τον πλησίαζε.

Οι χωρικοί τον ονόμαζαν Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς, κι έρχονταν από μακριά για να τον κοιτάξουν. Άλλοι έβλεπαν ανθισμένα λιβάδια, γέλια παιδιών, ζεστές αγκαλιές και φωτεινά αστέρια. Έφευγαν με μάτια γεμάτα φως.

Κάποιοι που ήταν γεμάτοι κακία, έβλεπε μπροστά τους σκοτεινές  μορφές με μάτια σαν σκιές.

Κάποιοι άλλοι, που κουβαλούσαν  φόβους, έβλεπαν το είδωλό τους σπασμένο, γεμάτο ρωγμές.

Κι άλλοι όμως, κοιτώντας τον, έβλεπαν κατεστραμμένες πόλεις, δάκρυα σε μάτια μανάδων, μοναξιά σε γέρικες σκιές, και ένα βαθύ σκοτάδι που έμοιαζε να τα σκεπάζει όλα. Έφευγαν σιωπηλοί, με την καρδιά κομμένη στα δύο.

Μα όσοι είχαν αγάπη, έβλεπαν γύρω τους ένα φως απαλό που αγκάλιαζε και τους ίδιους και τους περαστικούς.

Ο καθρέφτης δεν έλεγε ψέματα. Δεν ήταν καλός ή κακός. Ήταν αληθινός .

Μια μέρα, ένα κορίτσι , η  Ελένη  πήγε να τον δει. Στο είδωλό της είδε ένα μωρό να γελά στα χέρια ενός πατέρα, αλλά ταυτόχρονα, πίσω από τη σκηνή, μια σκιερή φιγούρα να φεύγει μόνη μέσα στη βροχή. Γέλασε και δάκρυσε μαζί.

Κι ο καθρέφτης ράγισε. Όχι από λύπη. Από κατανόηση.

Από τότε, όποιος τον κοιτούσε, έβλεπε και τις δυο πλευρές – τη γλυκύτητα και την αγωνία, το φως και τη σκιά – την ομορφιά που κόβει, αλλά και θεραπεύει.

Γυρνώντας  η Ελένη στο σπίτι γεμάτη συγκίνηση μονολογούσε : 

—" Είναι αλήθεια. Ο κόσμος είναι όμορφος, αλλά η ομορφιά του πονάει κι ότι κουβαλάς μέσα σου καθρεφτίζεται . 

Αν  βλέπεις ανθρώπους γεμάτους κακία, ίσως κοιτάς τη δική σου σκιά. Αν τους βλέπεις  με καλοσύνη, ίσως καθρεφτίζεται η δική σου καρδιά.

Κι έτσι έμαθε πως η καρδιά είναι ο πρώτος καθρέφτης: ό,τι φωτίζει μέσα της, φωτίζει και τον κόσμο."

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Η Ρόδα της Ζωής

 Η Ρόδα της Ζωής

Ηράκλειτος είπε πως «τα πάντα ρει»· όλα ρέουν, τίποτα δεν μένει το ίδιο.

Κι η λαϊκή μας μούσα πρόσθεσε, χρόνια μετά, μελωδικά: «Ρόδα είναι και γυρίζει, θα φέξει και για μας».

Η ρόδα της ζωής γυρίζει αδιάκοπα. Κάποτε μας ανεβάζει ψηλά, με φως και χαρά, κι άλλοτε μας φέρνει χαμηλά, σε σκιές και δοκιμασίες. Όμως ο κύκλος της δεν σταματά ποτέ.

Όπως το ποτάμι κυλά και αλλάζει, έτσι κι η ρόδα της τύχης και του χρόνου μας διδάσκει να μην μένουμε προσκολλημένοι σε μια στιγμή — καλή ή δύσκολη. Γιατί όλα περνούν, κι η κίνηση φέρνει πάντα κάτι καινούργιο.

Η ζωή μάς καλεί να υπομείνουμε τα χαμηλά και να σεβόμαστε τα ψηλά. Να θυμόμαστε πως κάθε γύρισμα της ρόδας είναι κι ένα νέο τοπίο, μια καινούρια ευκαιρία να μάθουμε, να αγαπήσουμε, να αλλάξουμε.

Κι όπως λέει το τραγούδι, κάπου παρακάτω, στην επόμενη στροφή,

«θα φέξει και για μας».

Τα δύο λιοντάρια

 

Τα δύο λιοντάρια

Κάποτε, σε μια απέραντη σαβάνα, ζούσαν δύο λιοντάρια. Το ένα ήταν βασιλιάς του βορρά, δυνατό και περήφανο.Το άλλο περιπλανιόταν στον νότο, ελεύθερο και αδάμαστο.

Μια μέρα οι δρόμοι τους συναντήθηκαν κοντά σε μια όαση.

Τα γύρω ζώα τρόμαξαν· περίμεναν μάχη, γιατί έτσι είχαν μάθει:

«Δύο λιοντάρια δεν μπορούν να συνυπάρξουν.»

Μα όταν τα δύο θηρία κοίταξαν το ένα το άλλο, δεν είδαν εχθρό∙ είδαν τον εαυτό τους σε διαφορετικό καθρέφτη.

Το βλέμμα τους έσμιξε, και μέσα του αναγνώρισαν αλήθεια, κουράγιο και μοναξιά.

Κι εκεί που όλοι περίμεναν πόλεμο, γεννήθηκε φιλία.

Μια φιλία που έμαθε στη σαβάνα ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στη νίκη, αλλά στη συντροφιά.

Η πέτρα και το ποτάμι

 

Η πέτρα και το ποτάμι

Σε μια χαράδρα κυλούσε ένα ποτάμι. Τα νερά του ήταν ανήσυχα, γεμάτα ζωή, και δεν σταματούσαν ποτέ.

Στην όχθη του υπήρχε μια μεγάλη πέτρα. Στεκόταν ακίνητη, βαριά, αιώνια. Κάθε μέρα έβλεπε το ποτάμι να περνά και να αλλάζει. Άλλοτε γεμάτο από βροχές, άλλοτε ήρεμο και διάφανο.

– Γιατί βιάζεσαι τόσο; ρώτησε η πέτρα.

– Γιατί αυτό είναι η ζωή μου, να κυλώ, να προχωρώ, να ταξιδεύω, απάντησε το ποτάμι.

– Μα εγώ μένω εδώ σταθερή, δεν φεύγω ποτέ. Δεν φοβάμαι να χαθώ.

– Κι όμως, χωρίς να το καταλάβεις, κι εσύ αλλάζεις. Κάθε μέρα τα νερά μου σε λειαίνουν λίγο περισσότερο. Δεν το βλέπεις, αλλά ο χρόνος σε σμιλεύει όπως κι εμένα.

Η πέτρα σιώπησε. Κατάλαβε ότι η ακινησία της δεν ήταν αιωνιότητα· ήταν απλώς ένας άλλος τρόπος αλλαγής.

Κι έτσι, η πέτρα κι το ποτάμι έμειναν μαζί: το ένα να σμιλεύει, το άλλο να αφήνεται να σμιλεύει. Δυο διαφορετικοί τρόποι να ζεις, που όμως τελικά μοιράζονταν τον ίδιο χρόνο.

Το δέντρο και ο άντρας

 Το δέντρο και ο άντρας

Κάποτε, σε μια μικρή πεδιάδα, στεκόταν ένα μεγάλο δέντρο. Οι ρίζες του ήταν βαθιές, τα κλαδιά του απλώνονταν σαν αγκαλιά, και τα φύλλα του χόρευαν με τον άνεμο.

Κοντά του ζούσε ένας άντρας. Όταν ήταν παιδί, έτρεχε να σκαρφαλώσει στα κλαδιά, να βρει σκιά τις ζεστές μέρες και να ακούσει το θρόισμα των φύλλων σαν παραμύθι. Το δέντρο ήταν για εκείνον φίλος, καταφύγιο και σύντροφος στο παιχνίδι.

Όμως ο χρόνος πέρασε. Ο άντρας μεγάλωσε. Δεν είχε πια χρόνο να παίζει. Ερχόταν μόνο όταν χρειαζόταν κάτι. Μια μέρα ζήτησε από το δέντρο ξύλα για να χτίσει το σπίτι του. Το δέντρο του έδωσε τα κλαδιά του με χαρά. Άλλη φορά ζήτησε καρπούς για να πουλήσει στην αγορά. Το δέντρο άφησε τους καρπούς του να πέσουν. Χρόνο με τον χρόνο, ο άντρας πήρε ό,τι μπορούσε.

Το δέντρο έμεινε γυμνό, με κορμό κομμένο και φύλλα λίγα. Κι όμως, δεν παραπονέθηκε. Περίμενε.

Όταν ο άντρας γέρασε και δεν είχε πια δυνάμεις ούτε ανάγκες, ήρθε και κάθισε δίπλα του.

– Δεν έχω τίποτα πια να σου δώσω, είπε το δέντρο.

– Δεν θέλω τίποτα, αποκρίθηκε ο άντρας. Θέλω μόνο να ξεκουραστώ.

Κι εκεί, στη ρίζα του, βρήκε γαλήνη.

Το δέντρο και ο άντρας έμειναν σιωπηλοί, κοιτάζοντας τον ουρανό. Και ήταν σαν να μιλούσαν χωρίς λόγια: πως η αγάπη δεν μετριέται με όσα δίνεις ή παίρνεις, αλλά με τη σιωπηλή παρουσία που σε κρατά όρθιο σε όλη σου τη ζωή.

Σοφία Πίστη Ελπίδα κι Αγάπη 17 Σεπτεμβρίου

 Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι 

Χαρούμενη κι ευλογημένη Τετάρτη με υγεία , Υγεία , Σοφία, Πίστη , Ελπίδα κι αγάπη , 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά σήμερα, Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025, την Αγία Σοφία και τις τρεις θυγατέρες της, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, που μαρτύρησαν σε νεαρή ηλικία για την αφοσίωσή τους στον Χριστό.

Η θυσία τους παραμένει αιώνιο παράδειγμα πίστης και αυταπάρνησης, μπροστά στα μαρτύρια που υπέφεραν ενώ η Σοφία τιμάται ως σύμβολο καρτερίας.

Η Αγία Σοφία, μαζί με τις κόρες της, έγινε σύμβολο της χριστιανικής πίστης και θυσιάστηκε για τις αρετές που πρεσβεύουν τα ονόματά τους. 

🙏Βοήθεια μας 🙏

🌹Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα σε όσους έχουν τη γιορτή τους . 🌹

🏵️Το Ταξίδι Της ζωής 🏵️

Με Σοφία, Πίστη, Ελπίδα κι Αγάπη

ξεκινά το ταξίδι μας στη ζωή.

Σαν καράβι που αφήνει το λιμάνι,

κουβαλάμε στα σπλάχνα του

τους θησαυρούς που δεν σκουριάζουν.

👉Η Σοφία κρατά το τιμόνι,

φωτίζοντας με θυσίες 

τα σκοτεινά περάσματα.

👉Η Πίστη υψώνει τα πανιά,

δυνατή σαν άνεμος

 που σπρώχνει μπροστά.

👉Η Ελπίδα γίνεται ο ορίζοντας,

ένα φως μακρινό που καλεί

 με φτερούγισμα.

👉Κι η Αγάπη, αστείρευτη και απέραντη,

αγκαλιάζει το πλήρωμα

 και τους κυνηγημένους,

νικώντας κάθε φουρτούνα.

🌺Σοφία , Πίστη, Ελπίδα κι  Αγάπη, 

πανανθρώπινες αξίες,

που έγιναν ονόματα γεμάτα Χάρη.

Και στην Ιθάκη, όταν φτάσουμε,

θα ξέρουμε πως το ταξίδι

ήταν ο αληθινός προορισμός.🌺

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

@highlight