Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: ο ισπανός συγγραφέας του Δον Κιχώτη Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο άγγλος δραματουργός Γουίλιαμ Σέξπιρ. Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/worldays/17
© SanSimera.gr
"Τα Χελιδόνια της Σμύρνης"
Στη Σμύρνη, πριν από πολλά χρόνια, ζούσαν δυο αχώριστοι φίλοι.ο Αλέκος και ο Κερέμ. Όπως καταλαβαίνετε ο Αλέκος ήταν Έλληνας και ο Κερέμ Τούρκος.
Κάθε μέρα στο σχολείο έπαιζαν μαζί , διάβαζαν μαζί και έπαιζαν μαζί στην αγορά. Έτρωγαν μαζί μερικές φορές και κοιμόταν μαζί. Κάποιες φορές πήγαιναν στη γιαγιά του Κερέμ αφού τους τάιζε τους έδινε και λουκούμια και μετά έπαιζαν στην αυλή της και σκαρφάλωναν στις συκιές ψάχνοντας φώκιες χελιδονιών
Ποτέ δεν καταλάβαιναν γιατί κάποιοι μεγάλοι μιλούσαν για "διαφορές". Αυτοί ένιωθαν ίδιοι: γελούσαν με τα ίδια αστεία και αγαπούσαν τα ίδια χελιδόνια που φώλιαζαν στις στέγες.
Μια μέρα, όλα άλλαξαν. Η πόλη γέμισε φόβο, φωτιά , ουρλιαχτά καπνό και αίμα. Οι δρόμοι, που κάποτε ήταν γεμάτοι ζωή, άδειασαν. Ήρθε η μικρασιατική καταστροφή και ο μεγάλος διωγμός των Ελλήνων . Οι οικογένειες χωρίστηκαν.Ο Αλέκος με την οικογένειά του έπρεπε να φύγουν για την Ελλάδα, κι ο Κερέμ έμεινε πίσω.
Πριν φύγει, ο Κερέμ μαζί με το φιλί έδωσε στον φίλο του ένα μικρό ξύλινο χελιδόνι που είχε φτιάξει μόνος του.
" Για να με θυμάσαι εκεί που πας " , του είπε με δάκρυα"
Ο Αλέκος κράτησε το χελιδόνι σφιχτά στην αγκαλιά του, ενώ πάνω του έσταζαν δάκρυα και του είπε
" Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!
Θα σε ξαναβρώ, όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας
Σου το υπόσχομαι! " .
Πέρασαν χρόνια. Οι δυο φίλοι μεγάλωσαν σε διαφορετικές χώρες, δεν βρέθηκαν ποτέ μαζί αν κι αναζητούσαν ο ένας τον άλλον Μα δεν ξέχασαν ποτέ τη παιδική φιλία τους και την αγάπη τους που ήταν χαραγμένη ανεξίτηλα στην τρυφερή καρδούλα τους.
Και κάπου, κάποτε, σε μια έκθεση παιδικού βιβλίου στη Θεσσαλονίκη, ένας άντρας καθώς κοιτούσε ανέμελα, είδε ένα βιβλίο με εξώφυλλο " "Τα χελιδόνια της Σμύρνης" με μια φωτογραφία δύο αγόρια κι από πάνω από τη Σμύρνη να πετούν χελιδόνια.
Τα δάκρυά του έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια του, όταν είδε την φωτογραφία, το όνομα του συγγραφέα και την αφιέρωση στην πρώτη σελίδα.
Ο Κερέμ είχε βρει τον Αλέκο τον παιδικό του φίλο, με λόγια καρδιάς, των δικών τους παιδικών αναμνήσεων, την παιδική τους αγάπη και τη δύναμη της ειρήνης μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου αφιερωμένο στον ίδιο.
Η φιλία και η αγάπη δεν έχουν πατρίδα. Οι καρδιές των παιδιών μπορούν να γεφυρώσουν ακόμα και τα πιο βαθιά χάσματα, αρκεί να μείνουν ανοιχτές και να γίνονται μαθήματα ζωής μέσα σε σελίδες βιβλίου.
Υ.Γ. Η ιστορία αυτή είναι μυθοπλασία δική μου αλλά μπορούσε να είναι κι αληθινή. Είναι αφιερωμένη στη Παγκόσμια Ημέρα του βιβλίου στις 23 Απριλίου .
Για να αποδείξω τη δύναμη και την αξία του βιβλίου που κατέχει στη ζωή μας από την παιδική μας ηλικία ακόμη.
Που μπορεί η τεχνολογία να παραμέρισε λίγο την κυκλοφορία του αλλά δεν θα χάσει ποτέ την αξία του, γιατί πάντα μας χαρίζει όμορφα ταξίδια , μας ηρεμεί , δεν χρειάζεται φόρτιση αλλά ούτε παθαίνει βλάβη στην έκθεση ηλιακής ακτινοβολίας και υγρασίας.
Και να συγχαρώ τους άξιους συγγραφείς των συγγραμμάτων τους που έχουν δώσει κομμάτια της καρδιάς τους.
Που ξενυχτούν με την έγνοια τους.
Που ζουν και αναπνέουν τις λέξεις τους.
Που αρρωσταίνουν πάνω από τα δοκίμια.
Που περνάνε τις γιορτές τους μαζί μ’ αυτά.
Που μεγαλώνουν τα παιδιά τους
μεταφράζοντας και διορθώνοντας.
Που κοιμούνται και ξυπνούν απότομα,
με τα μάτια ορθάνοιχτα, έχοντας επιτέλους
βρει τη σωστή λέξη που τους βασάνιζε μέρες.
Που σκέφτονται τη δουλειά όπως ένας παπάς, ιερή .Που δεν μπορούν να ξαπλώσουν ήρεμοι για να ξεκουραστούν, αναλογιζόμενοι εκείνο το λάθος που τους ξέφυγε, και που φυσικά το είδαν αμέσως μόλις άνοιξαν το βιβλίο, φρέσκο-φρέσκο από τον βιβλιοδέτη, με την κόλλα του να μοσχοβολάει
❤️Φιλία χωρίς σύνορα ❤️
Στον ουρανό πετούν πουλιά,
χωρίς διαβατήρια, με τρυφερή καρδιά
Χτίζουν φωλιές σε κάθε τόπο,
δίχως να νιώθουν ανθρώπων μίσος, πόνο.
Έτσι κι εμείς, αν θέλουμε πολύ,
μπορούμε να γεμίσουμε τη γη με φιλί
Φιλί αγάπης, ειρήνης, καρδιάς,
που δεν γνωρίζει σύνορα ή χώρας μιλιάς.
Ένα παιδί απ’ τη Σμύρνη, ένα απ’ το Αϊβαλί,
σμίγουν τα χέρια τους και στέλνουν φιλί.
Και το φιλί πετάει πολύ ψηλά
φτάνει σε χώρες, περνάει βουνά.
Γιατί το φιλί πετά, σαν τα χελιδόνια,
δε στέκεται σε λόγια μίσους αιώνια.
Ανήκει σε όλους, παντού, πάντα,
σαν της αγάπης την πρώτη μπαλάντα.
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
