Sunday, October 16, 2022

ΕΛΑ ΑΓΓΕΛΕ ΜΟΥ !








Για πες μου από εκεί ψηλά  όμορφε άγγελέ μου, 
σε ποια αχτίδα του φεγγαριού, εκρύβεις θησαυρέ μου, 
έλα κρυφά τον πόθο απ' την καρδιά να σβήσεις
με την λαμπρή σου την μορφή να την στολίσεις.

Ερχόσουν και με κράταγες με τα φτερωτά σου χέρια, 
φώτιζες τον δικό μου ουρανό, τον γέμιζες αστέρια. 
Έκανα πώς δεν καταλάβαινα, πώς βαριοκοιμόμουν, 
όνειρα έπλαθα τρελά,  εσένα μόνο  ονειρευόμουν .

Μες στην καρδιά μου την μορφή σου, έχω κρύψει, 
φοβάμαι μήπως μάγισσα κακιά έρθει και  αγγίξει. 
Έλα, κάθησε λίγο πλάι μου, με την καρδιά σου ζέστανέ με ,
με της αγκάλης σου τα λευκά φτερά, έλα  ταξίδεψέ με . 

Κι όταν το φυτίλι εσύ ανάψεις στην καρδιά μου, 
μην φοβηθείς που θα δεις τα τόσα  δάκρυά μου,
θα ' ναι δάκρυα χαράς και άπειρης  ευτυχίας,
αφού με την πνοή σου έδιωξες σύννεφα δυστυχίας.

Αχ άγγελέ μου, ποιός άραγε  υφαίνει στις καρδιές τη θλίψη; 
γιατί τόσο κακό τη φλόγα της αγάπης μου έχει αγγίξει;  
Γιατί στη γη να βασιλεύει πόνος, κακία,  κέρδος, ψευτιά; 
Γιατί ο άνθρωπος δεν δείχνει καλοσύνη κι  ανθρωπιά; 

Έλα!  Και μην αργείς σε καρτερώ σαν έρημη ανεμώνα,
 πριν μ' έβρουν τα κρύα βράδια του χειμώνα, 
το χέρι να μου κρατάς, την νύχτα  μαζί διαβούμε,
 με τα δικά σου κάτασπρα φτερά, να τυλιχτούμε ! 

Μα τώρα η νύχτα τέλειωσε εφάνη η χρυσή Αυγούλα, 
έμεινε πάλι τ' όνειρο κρυφό μές στην καρδούλα, 
μα δεν θα αργήσει να φανεί η όμορφη νύχτα εκείνη, 
όπου άγγελο πλάι μου θα ξαναδώ, το χάδι του ν' αφήνει! 


Εκδρομή συμμαθητριών 16 Οκτώβρη 2022 στην Καρδίτσα

 



Η όμορφη παρεούλα των συμμαθητριών μου αποφάσισε μια μονοήμερη εκδρομούλα , στις 16 Οκτώβρη 2022 , όπως τότε εκείνα τα χρόνια τα μαθητικά , στην πόλη της Καρδίτσας,  Μοναστήρι  Κορώνης και Λιμνη Πλαστήρα. 

Είμασταν 21 κορίτσια.  Μην σας φανεί παράξενο αλλά μεταξύ μας έτσι αποκαλούμαστε

Ώρα αναχώρησης 7. 00 π.μ. απο την Ελιά  και Ωρολοι. Η ενδυμασία μας όπως ταίριαζε, παντελόνι και μπουφάν και παπούτσι περιπάτου αθλητικό. 

Η μέρα από ότι φαινόταν θύμιζε άνοιξη παρά φθινόπωρο . Ηταν μια υπέροχη   ηλιόλουστη μέρα που θα γινόταν  χρυσαφιά με τις πινελιές του φθινοπώρου,   κι αυτό μας γέμισε κέφι και στην καρδιά μας  περίσσια χαρά.  

Την  είχαμε τόσο ανάγκη αυτήν την εκδρομή, γιατί  η  πανδημία μας στέρησε πολλά.  Το χαμόγελο τις  Αγκαλιές και φιλιά και τόσα άλλα πολλά..

Κι η εκδρομή ξεκινάει…

Με όρεξη και κέφι για να γνωρίσουμε καινούρια μέρη, να γελάσουμε,  να τραγουδήσουμε,   να γίνουμε ξανά παιδιά ! 
Να  περπατήσουμε σε δρόμους άγνωστους,  να απολαύσουμε τη φύση, να ανεβούμε  ανηφόρες, να ζήσουμε, στιγμές που θα γαληνέψουν τη ψυχή και να κρατήσουμε μέσα στην μνήμη και καρδιά μας   σαν φυλαχτό μόνο τα καλύτερα.

Στο λεωφορείο κατά τη διαδρομή επικρατούσε  ένα υπέροχο κλίμα συντροφικότητας,  που κάθε μια ήθελε να βγάλει, ό,τι είχε  μέσα  στην καρδιά της  για να προκαλέσει χαμόγελα μεγάλα και πολλά από την καρδιά.  Τα ανέκδοτα φυσικά ερχόταν το ένα πίσω από το άλλο και ούτε που καταλάβαμε πότε φτάσαμε στην Καρδίτσα. 

Η πρώτη μας στάση καφέ στην Καρδίτσα . 

Να πω την αλήθεια πήραμε και το πρωινό μας εκεί. 

Η Καρδίτσα είναι  μία πόλη που το λέει και το όνομα της, που βρίσκεται στην καρδιά του θεσσαλικού κάμπου.

 Η Καρδίτσα είναι μία μικρή πόλη κοντά στα Τρίκαλα με όχι πολλούς κατοίκους και με ρυθμούς που σίγουρα δεν θυμίζουν τη Λάρισα ή το Βόλο. Στην Καρδίτσα όλα κυλούν πιο ήρεμα και χαλαρά και αυτό το βλέπεις όπου κι αν βρεθείς στην πόλη.

 Γνωστή κυρίως για το μεγάλο δίκτυο ποδηλατόδρομων, την Καρδίτσα την αποκαλούν και Αμστερνταμ της Ελλάδας, λόγω της χρήσης του ποδηλάτου από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Καρδίτσας. 

Και όντως έται είναι, αν κυκλοφορήσεις στο κέντρο αλλά και εκτός κέντρου θα βλέπεις συνέχεια ανθρώπους με ποδήλατο. 




Γενικά η Καρδίτσα είναι χτισμένη σε μία πεδιάδα και δεν θυμίζει κάποια μεγάλη πόλη πυκνοκατοικημένη αλλα μέσα σε αυτή θα βρεις μερικά ενδιαφέροντα σημεία ενδιαφέροντος και αξιοθέατα αν την επισκεφθείς.

1. Πάρκο Παυσίλυπο. Το Παυσίλυπο οφείλει το περίεργο όνομά του στις λέξεις «πάυω» και «λύπη», που σημαίνει καταπραΰνω τη λύπη. Το Παυσίλυπο λοιπόν είναι ένα τεράστιο πάρκο μέσα στην Καρδίτσα στο κέντρο της όπου πολλοί κάτοικοι της Καρδίτσας επιλέγουν να περάσουν να κάνουν τον περίπατό τους ή να κάτσουν και στο αναψυκτήριο που υπάρχει εκεί κοιτώντας και τα παγόνια που περιφέρονται εντός του πάρκου. Καρδίτσα και Παυσίλυπο είναι δύο έννοιες που πάνε μαζί. Στο Παυσίλυπο επίσης κάθε χρόνο και τις ημέρες των Χριστουγέννων διοργανώνεται και η Παυσιλυπούπολη συγκεντρώνοντας μικρούς και μεγάλους. Δίπλα από το Παυσίλυπο θα βρεις και τον ανδριάντα του Νικολάου Πλαστήρα.





Καναμε μια βόλτα στη Δημοτική αγορά.

Αυτή  κατασκευάστηκε το χρονικό διάστημα 1925 – 1930. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα με καθαρή γεωμετρία και συμμετρία στους άξονες Ανατολή – Δύση, Βορράς – Νότος. Το κτίριο της Δημοτικής Αγοράς χτίστηκε στον ελεύθερο τότε χώρο της πλατείας όπου από παράδοση δεκαετιών γίνονταν η λαϊκή αγορά, στην καρδιά ακριβώς της εμπορικής ζωής της πόλης. Εντός του κτιρίου της δημοτικής αγοράς θα βρείτε επίσης και το πυροσβεστικό μουσείο που στο εσωτερικό του έχετε την ευκαιρία να δείτε διάφορα αντικείμενα οπως παλιές πινακίδες και ιστορικά κειμήλια.


Πήραμε τώρα το δρόμο για να επισκεφτούμε την Ιερά Μονή Κορώνης 
Η μονή Κορώνας ή Κορώνης είναι ορθόδοξο μοναστήρι το οποίο βρίσκεται στον δήμο Λίμνης ΠλαστήραΘεσσαλία. Είναι κτισμένη σε υψόμετρο περίπου 800 πάνω στα Άγραφα
Η μονή έχει συνδεθεί με τη δράση του Αγίου Σεραφείμ του Νέου Ιερομάρτυρα (π. 1601), του οποίου η κάρα φυλάσσεται στο μοναστήρι.[1] Η μονή ιδρύθηκε το 1123 αλλά τα σημερινό της συγκρότημα άρχισε να οικοδομείται τον 16ο αιώνα. Γιορτάζει στο Γενέσιο της Θεοτόκου (8 Σεπτεμβρίου) και στη μνήμη του Αγίου Σεραφείμ του Νέου Ιερομάρτυρα (4 Δεκεμβρίου).[2]




Γευματίσαμε στη Λίμνη Πλαστήρα με τα πλούσια εδέσματα της θεσσαλικής κουζίνας που η γεύση τους είναι  ξεχωριστή και θα μείνει  αξέχαστη. 

 Η λίμνη Πλαστήρα βρίσκεται 25 χιλιόμετρα δυτικά της Καρδίτσας σε ένα μαγευτικό περιβάλλον σε υψόμετρο 1100 μέτρων και αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους προορισμούς εναλλακτικού τουρισμού στην Ελλάδα. Πρόκειται για μία τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε το 1959, ενώ το όνομα της οφείλεται στον στρατιωτικό και πολιτικό Νικόλαο Πλαστήρα, του οποίο ιδέα αποτέλεσε η δημιουργία της λίμνης. Παρ’ ότι είναι τεχνητή, η λίμνη σιγά σιγά έχει αναπτύξει το δικό της οικοσύστημα, με δεκάδες είδη ψαριών στα νερά της και πολύ ενδιαφέρουσα χλωρίδα και πανίδα. Η λίμνη Πλαστήρα διαθέτει πολλά αξιόλογα σημεία, όπως ο Βοτανικός κήπος του Νεοχωρίου, το Φράγμα, το παρατηρητήριο στη θέση Μάνδρα, και η καμάρα του Ανθοχωρίου. Η Λίμνη Πλαστήρα περιέχει 400 εκατ. κυβικά μέτρα νερού (το οποίο χρησιμοποιείται για άρδευση και ηλεκτροπαραγωγή), έχει μέγιστο μήκος 12 km, μέγιστο πλάτος 4 km, η συνολική της επιφάνεια είναι 24 km2, ενώ το μέγιστο βάθος της είναι γύρω στα 60 m και το ανώτατο υψόμετρο της είναι 750 m.


Μετά το γεύμα ακολούθησε ο απογευματινός καφές στην πλατεία  Ελευθερίας της Καρδίτσας.  

Η πλατεία Ελευθερίας είναι η κεντρική πλατεία της Καρδίτσας από το 1881, όταν η Θεσσαλία ενσωματώθηκε στο ελληνικό κράτος. 
Ως τότε ήταν η «πλατεία της αγοράς», χρήση που διατήρησε μέχρι την κατασκευή της Δημοτικής Αγοράς, το 1930, ενώ παράλληλα φιλοξενούσε ψυχαγωγικές δραστηριότητες, όπως οι παραστάσεις του Καραγκιόζη, οι συναυλίες της Φιλαρμονικής και ο υπαίθριος κινηματογράφος. Η διαμόρφωσή της με τις πολύτοξες στοές των καταστημάτων, οφείλεται  στο πολεοδομικό σχέδιο του 1882. Την  πλατεία διέσχιζε ο μεγαλύτερος και κεντρικότερος δρόμος της πόλης, η «μεγάλη Οδός», γνωστή για δεκαετίες ως οδός Λαρίσης, καθώς οδηγούσε  στην πρωτεύουσα της θεσσαλικής περιφέρειας (σημερινή Τερτίπη).
Η σημερινή όψη της πλατείας χαρακτηρίζεται από το νέο σιντριβάνι, ένα σύγχρονο έργο της Νέλλας Γκόλλαντα από γρανίτη και ατσάλι (2005)


Την Κεντρική Πλατεία κοσμεί ο ορειχάλκινος έφιππος ανδριάντας του μεγάλου ήρωα του 1821, Γεωργίου Καραϊσκάκη, είναι ο μεγαλύτερος έφιππος ανδριάντας στην Ελλάδα. Φιλοτεχνήθηκε από την γλύπτρια Νικολίτσα-Λητώ Λεοντή, κόρη του γνωστού γλύπτη Ευστάθιου Λεοντή, μετά από πανελλήνιο καλλιτεχνικό διαγωνισμό που ξεκίνησε το 2010, με πρωτοβουλία του τότε Δημάρχου Καρδίτσας Δομήνικου Βερίλλη και συγχρηματοδότηση του Δήμου μας, της Περιφέρειας Θεσσαλίας, της ΠΕΔ Θεσσαλίας και της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλιώτιδας και Φαναριοφερσάλων. Τοποθετήθηκε στην κεντρική πλατεία της πόλης μας το 2017.

Το γλυπτό παριστάνει τον ήρωα στην τελευταία μάχη της ζωής του και εκφράζει με μεγάλη πιστότητα την ένταση και την αγωνία του αλόγου, αλλά και την αποφασιστικότητα του ίδιου του ήρωα να πολεμήσει τον εχθρό, αν και ήδη ήταν βαριά άρρωστος. Το βλέμμα του δείχνει ότι ήδη έχει περάσει στην απέναντι όχθη του Αχέροντα, αλλά η ψυχή του υποστηρίζει ως την τελευταία στιγμή τον αγώνα όλης του της ζωής.

Ο εξοπλισμός του αλόγου, τα ρούχα του ήρωα και η αρματωσιά του φιλοτεχνήθηκαν με περισσή λεπτομέρεια, αποδίδοντας τις πληροφορίες που συγκέντρωσε η γλύπτρια από βιβλία, πίνακες ζωγραφικής και άλλες ιστορικές πηγές.

Πηγή: Φ. Λέκκα, Πολιτιστικός οδηγός



Μετά το καφεδάκι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γεμάτες από εικόνες και συναισθήματα που θα μείνουν χαραγμένα μέσα μας . Φυσικά το κέφι, το γέλιο και το τραγούδι δεν μας έλειψε πάρα την κούραση που είχαμε 











«Ηπι ήπι ούμε σας ευχαριστούμε
 να μας πάτε κι άλλη νάναι πιο μεγάλη». 

Κι η εκδρομή τελείωσε…
Αλλά θα μείνει άλλη μια υπέροχη ανάμνηση για να θυμόμαστε όταν τα χρόνια θα γίνουν πιο δύσκολα για μας.

Πάντως όσα χρόνια κι αν περασουν όσα κι άλλαξαν, όσα και αν αλλάξουν, η εκδρομή  θα παραμείνει για πάντα το αγαπημένο μάθημα όχι μόνο των παιδιών αλλά κι όλων αυτών που η καρδιά τους λαχταρά σαν παιδί να χτυπά .

Μην ξεχνάμε πως η ζωή  είναι μια μεγάλη εκδρομή!!! 
Με μικρές μικρές διαδρομές, πότε ευχάριστες, πότε κουραστικές….
Ακόμα και χωρίς προορισμό.

Ας κρατήσουμε κι εμείς μόνο τα καλύτερα…

Σημασία έχει η διαδρομή !!!

Απελευθέρωση της Βέροιας 16 Οκτωβρίου

 Σήμερα  εορτάζει και πανηγυρίζει η πόλη της Βέροιας . 

Σήμερα γυρίζει εκατόν δέκα χρόνια πίσω, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούσαν χαρμόσυνα, αναγγέλοντας το χαρμόσυνο μήνυμα, όταν τα παιδιά δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη χαρά τους και οι μεγαλύτεροι τα δάκρυά τους για τη θαυμαστή είδηση.

Περίμεναν αυτή την ημέρα της λευτεριάς πέντε σχεδόν αιώνες, από την ημέρα που, έξω από  την Παλαιά Μητρόπολη, οι Τούρκοι είχαν οδηγήσει στο μαρτύριο, τον Μητροπολίτη τους, τον Άγιο ιερομάρτυρα Αρσένιο.

 Είχαν υπομείνει στερήσεις και πόνους, διωγμούς και απειλές.

Η 16 Οκτωβρίου 1912, ήταν ημέρα συγκίνησης και χαράς ταυτόχρονα. Ημέρα ελευθερίας. Ημέρα η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία της πόλης, ως εκείνη κατά την οποία η πόλη μετέβη από την άλλοτε  ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία στο Εθνικό Κράτος της Ελλάδας.

Όμως σήμερα  γυρίζει η μνήμη μας και σε εκείνα τα χρόνια τα μαθητικά στις δικές μας  παρελάσεις που μας έδιναν  μόνο χαρά και περηφάνια , τις περιμέναμε πώς και πώς, σαν γιορτή.Όμως μας προκαλούσαν και φοβερά άγχος.             

Πάντα ανακαλώ τέτοιες μέρες, μνήμες και συναισθήματα μαθητικά. Γυμνασιακά χρόνια, μέχρι και το 1973.

Όλες με την ίδια στολή. Μπλε ποδιά λίγο πάνω από τη γάμπα, με λευκό γιακά τα μαλλιά μαζεμένα και  άσπρα γάντια στα χέρια. Για τακούνι ούτε λόγος αθλητικό παπούτσι. Οι ψηλές μπροστά, οι αριστούχες  στη σημαία ή επικεφαλείς !!«Ίσιο κορμί. Ψηλά το πηγούνι, το χέρι στο ύψος του ώμου» συμβούλευε η γυμνάστρια. Άψογα στοιχισμένες οι γραμμές μας σαν στρατιωτάκια!!


Τα τύμπανα πέντε , μπροστά από τις διμοιρίες μας. Ξεκινούσαν να δίνουν βήμα αμέσως μετά το πέρασμα από την εξέδρα των επισήμων. Ξέρω και τώρα, απέξω τον ρυθμό αφού ήμουν τυμπανίστρια ! 


 Που να τολμήσει καμία να χτενιστεί την περίμενε το λούσιμο κάτω από τη βρύση  του τότε Γυμνασίου Θηλέων Βέροιας σημερινό Δημαρχείο .  

Αγόρια της ηλικίας μας που δεν έκαναν παρέλαση, έπαιρναν θέσεις στα πεζοδρόμια και παραφύλαγαν. Βροχή έπεφταν τα στραγάλια  στους ώμους μας, μαζί με τα έντονα και επιδεικτικά τους χειροκροτήματα, τα χάχανα και τα σφυρίγματα.

 Κι αυτή ήταν η πιο αστεία, ενδιαφέρουσα και χαλαρωτική φάση, της κατά τα άλλα σοβαροφανούς παρέλασης.

Ανακούφιση όταν πιά φτάναμε στο τέρμα που μας είχαν ορίσει  και οι μέχρι τότε στοιχισμένες άψογα γραμμές άρχιζαν να στραβώνουν, τα πρόσωπα να ξεσφίγγουν και τα βλέμματα να ξεστρατίζουν από την ευθεία. Την άλλη μέρα περιμέναμε την επιβράβευση από το Γυμνασιάρχη και τις γυμνάστριες και φυσικά την εκδρομή.

Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα, οι  αναμνήσεις από τις παρελάσεις μας μοιάζουν βγαλμένες σαν από παραμύθι αλλοτινών εποχών.