Σήμερα εορτάζει και πανηγυρίζει η πόλη της Βέροιας .
Σήμερα γυρίζει εκατόν δέκα χρόνια πίσω, όταν οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούσαν χαρμόσυνα, αναγγέλοντας το χαρμόσυνο μήνυμα, όταν τα παιδιά δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη χαρά τους και οι μεγαλύτεροι τα δάκρυά τους για τη θαυμαστή είδηση.
Περίμεναν αυτή την ημέρα της λευτεριάς πέντε σχεδόν αιώνες, από την ημέρα που, έξω από την Παλαιά Μητρόπολη, οι Τούρκοι είχαν οδηγήσει στο μαρτύριο, τον Μητροπολίτη τους, τον Άγιο ιερομάρτυρα Αρσένιο.
Είχαν υπομείνει στερήσεις και πόνους, διωγμούς και απειλές.
Η 16 Οκτωβρίου 1912, ήταν ημέρα συγκίνησης και χαράς ταυτόχρονα. Ημέρα ελευθερίας. Ημέρα η οποία χαράχτηκε ανεξίτηλα στην ιστορία της πόλης, ως εκείνη κατά την οποία η πόλη μετέβη από την άλλοτε ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία στο Εθνικό Κράτος της Ελλάδας.
Όμως σήμερα γυρίζει η μνήμη μας και σε εκείνα τα χρόνια τα μαθητικά στις δικές μας παρελάσεις που μας έδιναν μόνο χαρά και περηφάνια , τις περιμέναμε πώς και πώς, σαν γιορτή.Όμως μας προκαλούσαν και φοβερά άγχος.
Πάντα ανακαλώ τέτοιες μέρες, μνήμες και συναισθήματα μαθητικά. Γυμνασιακά χρόνια, μέχρι και το 1973.
Όλες με την ίδια στολή. Μπλε ποδιά λίγο πάνω από τη γάμπα, με λευκό γιακά τα μαλλιά μαζεμένα και άσπρα γάντια στα χέρια. Για τακούνι ούτε λόγος αθλητικό παπούτσι. Οι ψηλές μπροστά, οι αριστούχες στη σημαία ή επικεφαλείς !!«Ίσιο κορμί. Ψηλά το πηγούνι, το χέρι στο ύψος του ώμου» συμβούλευε η γυμνάστρια. Άψογα στοιχισμένες οι γραμμές μας σαν στρατιωτάκια!!
Τα τύμπανα πέντε , μπροστά από τις διμοιρίες μας. Ξεκινούσαν να δίνουν βήμα αμέσως μετά το πέρασμα από την εξέδρα των επισήμων. Ξέρω και τώρα, απέξω τον ρυθμό αφού ήμουν τυμπανίστρια !
Που να τολμήσει καμία να χτενιστεί την περίμενε το λούσιμο κάτω από τη βρύση του τότε Γυμνασίου Θηλέων Βέροιας σημερινό Δημαρχείο .
Αγόρια της ηλικίας μας που δεν έκαναν παρέλαση, έπαιρναν θέσεις στα πεζοδρόμια και παραφύλαγαν. Βροχή έπεφταν τα στραγάλια στους ώμους μας, μαζί με τα έντονα και επιδεικτικά τους χειροκροτήματα, τα χάχανα και τα σφυρίγματα.
Κι αυτή ήταν η πιο αστεία, ενδιαφέρουσα και χαλαρωτική φάση, της κατά τα άλλα σοβαροφανούς παρέλασης.
Ανακούφιση όταν πιά φτάναμε στο τέρμα που μας είχαν ορίσει και οι μέχρι τότε στοιχισμένες άψογα γραμμές άρχιζαν να στραβώνουν, τα πρόσωπα να ξεσφίγγουν και τα βλέμματα να ξεστρατίζουν από την ευθεία. Την άλλη μέρα περιμέναμε την επιβράβευση από το Γυμνασιάρχη και τις γυμνάστριες και φυσικά την εκδρομή.
Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το κλίμα, οι αναμνήσεις από τις παρελάσεις μας μοιάζουν βγαλμένες σαν από παραμύθι αλλοτινών εποχών.
No comments:
Post a Comment