Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό χωριό που ήταν χαμένο ανάμεσα σε βουνά και σύννεφα, ζούσε ένα παιδί που το έλεγαν Φίλιππο. Ο Φίλιππος δεν γελούσε εύκολα. Περπατούσε πάντα σκυφτός και μιλούσε σιγά, σαν να μην ήθελε να τον ακούει κανείς.
Κανείς δεν ήξερε γιατί ήταν τόσο λυπημένος. Οι μεγάλοι έλεγαν πως απλώς ήταν "ήσυχος", αλλά μέσα του ο Φίλιππος ένιωθε κάτι πιο βαρύ: ένιωθε μόνος.
Μάταιο που οι γονείς του προσπαθούσαν να του δείξουν την αγάπη τους με κάθε τρόπο Πίστευε πως δεν τον αγαπάει κανείς, πως ακόμα και η δική του ψυχή τον είχε εγκαταλείψει.
Ένα βράδυ, που φυσούσε δυνατός άνεμος και οι σκιές χόρευαν στους τοίχους του μικρού σπιτιού του, ο Φίλιππος ξάπλωσε χωρίς να πει λέξη. Από τα μάτια του κύλησαν δυο δάκρυα και τότε, μια μαλακή λάμψη απλώθηκε στο δωμάτιο.
Στην άκρη του κρεβατιού του, εμφανίστηκε μια μικρή φλόγα – ούτε κερί, ούτε φωτιά. Ήταν κάτι άλλο… κάτι ζωντανό.
– "Μη φοβάσαι," είπε η φλόγα με φωνή γλυκιά σαν τραγούδι. "Είμαι εγώ, η ψυχή σου."
Ο Φίλιππος τρόμαξε.
– "Η ψυχή μου; Μα… εγώ νόμιζα πως μ’ είχες αφήσει…"
Η φλόγα άναψε λίγο πιο δυνατά και χαμογέλασε.
– "Η ψυχή δεν φεύγει ποτέ. Απλώς, κάποιες φορές σιωπά για να σε αφήσει να βρεις τον δρόμο σου."
– "Μα γιατί δεν μιλούσες τόσο καιρό;"
– "Γιατί έπρεπε να μάθεις να με ακούς. Η ψυχή δεν φωνάζει, παιδί μου. Μιλάει μόνο όταν η καρδιά είναι έτοιμη."
Ο Φίλιππος δεν ήξερε τι να πει. Μόνο κοίταζε τη φλόγα που έλαμπε σαν αστέρι.
– "Κι όταν στεναχωριέμαι; Όταν νιώθω πως χάνομαι;"
– "Τότε είμαι πιο κοντά σου από ποτέ. Ακόμα κι αν δεν με βλέπεις, είμαι εκεί. Είμαι η ζεστασιά στην καρδιά σου, η ελπίδα στο σκοτάδι, η φωνή που σου λέει 'συνέχισε'."
Ο Φίλιππος χαμογέλασε για πρώτη φορά μετά από καιρό. Έκλεισε τα μάτια του, και η μικρή φλόγα χώθηκε απαλά μέσα του – εκεί όπου πάντα ανήκε.
Από εκείνη τη μέρα, ο Φίλιππος δεν ήταν πια μόνος. Ήξερε πως, ό,τι κι αν συνέβαινε, η ψυχή του ήταν εκεί: να τον οδηγεί, να τον παρηγορεί και να του θυμίζει πως ποτέ, μα ποτέ, δεν ήταν χαμένος.
Κι έτσι, το παιδί με τη σιωπή, έγινε το παιδί με το φως.
Μη φοβάσαι παιδάκι μου γλυκό
Μην φοβάσαι παιδάκι μου μικρό η νύχτα δεν κρατάει για καιρό Τα άστρα που λάμπουν στον ουρανό είναι φως, να φέρει τέλος στο κακό
Μην φοβάσαι παιδάκι μου γλυκό η αγάπη πάντα βρίσκει τον σκοπό Στον κόσμο αυτό τον σκοτεινό μια φλόγα ζεσταίνει κάθε ουρανό
Η βροχή που πέφτει στο γυαλί θα γίνει θάλασσα μες τη ψυχή Και κάθε δάκρυ σου που κυλά θα γίνει διαμάντι που λαμποκοπα
Μην φοβάσαι παιδάκι μου γλυκό η αγάπη πάντα βρίσκει τον σκοπό Στον κόσμο αυτό τον σκοτεινό μια φλόγα ζεσταίνει κάθε ουρανό
Κράτα το χέρι μου σφιχτά μαζί θα βρούμε ξανά τη χαρά Ο άνεμος σιγά θα τραγουδά κι η ζωή θα γίνει όμορφη ξανα
Μην φοβάσαι παιδάκι μου γλυκό η αγάπη πάντα βρίσκει τον σκοπό στον κόσμο αυτό τον σκοτεινό μια φλόγα ζεσταίνει κάθε ουρανό
