Ξεμάκραινε τόσο ξαφνικά η όμορφη θωριά σου,
χωρίς μιλιά, πήρες την στράτα τη δικιά σου.
Ώρες αγωνιούσα να ακούσω τα βήματά σου,
μα μόνο αχνάρια μείναν και η σκιά σου.
Η φυγή σου ήρθε σαν καλοκαιρινή αστραπή,
μου στέρησε τα πάντα, μου πήρε την ψυχή.
Ξεθώριασε τη μνημη μου, άσπρισε τα μαλλιά μου,
μα λαχταρά ν'ρθεις ξανά, η δόλια η καρδιά μου.
Αχ και να 'βλεπα τη λαμπερή μορφή σου,
να άκουγα ξανά την κελαιδιστή φωνή σου,
ν' ανθίσει με ολόδροσα άνθη η καρδιά μου,
να λαμποκοπά σαν άστρο η ματιά μου !
Μα η καρδιά κουράστηκε να καρτερεί στην στράτα,
η λογική φωνάζει " άντε φτάνει πια, σταμάτα,
δεν ξαναγυρνάνε πίσω τα χρόνια τα παλιά,
ήρθε η βαρυχειμωνιά στα ξανθά σου μαλλιά "
Η Καρδιά και η λογική ποτέ δεν πάνε αντάμα
Η μια αντιδρά, σ' ό,τι η άλλη ζει με λαχτάρα.
Η λογική με λόγια βαριά, πάντα ζητάει την τάξη!
Μα η καρδιά που αγαπά, τα πάντα θε ν' αλλάξει !
