Η φυγή σου

 

Ξεμάκραινε τόσο ξαφνικά η όμορφη θωριά σου,  

χωρίς μιλιά, πήρες την στράτα τη δικιά σου.

Ώρες αγωνιούσα να ακούσω τα βήματά σου,

μα μόνο αχνάρια μείναν και η σκιά σου. 

Η φυγή σου ήρθε σαν καλοκαιρινή αστραπή,

μου στέρησε τα πάντα, μου πήρε την ψυχή.

Ξεθώριασε τη μνημη μου, άσπρισε τα μαλλιά μου, 

μα λαχταρά ν'ρθεις ξανά, η δόλια η καρδιά μου.  

Αχ και να 'βλεπα  τη λαμπερή μορφή σου, 

να άκουγα ξανά την κελαιδιστή φωνή σου,

ν' ανθίσει με ολόδροσα άνθη η καρδιά μου,

 να λαμποκοπά σαν άστρο η ματιά μου ! 

Μα η καρδιά κουράστηκε να καρτερεί στην στράτα, 

η λογική φωνάζει " άντε φτάνει πια, σταμάτα,

 δεν ξαναγυρνάνε πίσω τα χρόνια τα παλιά, 

ήρθε η βαρυχειμωνιά στα ξανθά σου μαλλιά "

Η Καρδιά και η λογική ποτέ δεν πάνε αντάμα 

Η μια αντιδρά, σ' ό,τι η άλλη ζει με λαχτάρα.

Η  λογική με λόγια βαριά, πάντα ζητάει την τάξη!

Μα η καρδιά που αγαπά, τα πάντα θε ν' αλλάξει !