Το παράθυρο της ψυχής

 

Ένα νεόνυμφο ζευγάρι μετακόμισε σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Το πρώτο πρωί στο καινούργιο σπίτι, ενώ απολάμβαναν τον καφέ τους, η γυναίκα παρατήρησε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, την γειτόνισσα που απλώνει τα σεντόνια της.Κοίτα τι βρόμικα που είναι τα σεντόνια… Ίσως πρέπει να της διδάξω να πλένει τα κλινοσκεπάσματα».

Ο σύζυγός της κοίταξε και ήταν σιωπηλός. Έτσι, κάθε δύο ή τρεις μέρες, η γυναίκα επανέλαβε τις παρατηρήσεις, όταν η γειτόνισσα άπλωνε τα ρούχα της στον ήλιο. Μετά από ένα μήνα, η γυναίκα βλέπει με μεγάλη έκπληξη τη γειτόνισσα να απλώνει πολύ πιο καθαρά ρούχα, είπε στον άντρα της:

Κοίτα, έμαθε να πλένει ρούχα! Λες να την δίδαξε κάποια άλλη γειτόνισσα;»

Ο σύζυγός της απάντησε:

«Όχι, ξύπνησα νωρίτερα σήμερα το πρωί και έπλυνα τα παράθυρα του σπιτιού μας!»

Και στη ζωή είναι έτσι! Όλα εξαρτώνται από την καθαρότητα του παραθύρου της ψυχής μας μέσω του οποίου παρατηρούμε τα γεγονότα.

Πριν από την κριτική, θα ήταν σκόπιμο να ελέγξουμε και να καθαρίσουμε τις ψυχές μας ώστε να μπορούμε να δούμε καθαρά. Τότε θα δούμε πιο καθαρά την αγνότητα της ψυχής των άλλων.

Το Σημάδι και η Ζεστή Αγκαλιά

 Το Σημάδι και η Ζεστή Αγκαλιά

Μια ψυχή κουρασμένη προσευχόταν χρόνια. Ζητούσε από τον Θεό ένα σημάδι, έστω τόσο δα — μια απάντηση μέσα στην έρημο της μοναξιάς. Κάθε βράδυ άνοιγε την καρδιά της σαν θυρίδα, με δάκρυα και φόβο, και περίμενε.

Μια μέρα, η πόρτα της ζωής άνοιξε σαν να απάντησε ο ουρανός. Εισχώρησε ένας άνθρωπος με φως αβίαστο, χωρίς μεγαλοστομίες. Έφερνε μαζί του τρυφερότητα· πλησίασε εκεί που κανείς δεν είχε τολμήσει να κοιτάξει, χάιδεψε τις πληγές της ψυχής και φίλησε με σεβασμό το πιο σκοτεινό της σημείο.

Με την παρουσία του, η ψυχή σηκώθηκε ξανά. Έπαψε να παραπαίει· άπλωσε χέρια, ένιωσε βάδισμα. Μα ο φόβος —ο παλιός φύλακας— ξύπνησε. Αντί για ευγνωμοσύνη, ήρθε άμυνα: τον έσπρωξε, τον κλώτσησε, και μάτωσε την αθωότητά του.

Κι όταν πετάς αυτούς που σε αγάπησαν, πετάς τον ίδιο τον Θεό.

Και κάνει τόσο κρύο εκεί έξω, τόση παγωνιά, που σαν βρεις μια ζεστή αγκαλιά να σκεπάσει τους καημούς σου, κράτα την σφικτά — δεν είναι καιρός για πρόβες θανάτου.

Ο άνθρωπος σταμάτησε· δεν επέστρεψε την πληγή με άλλη πληγή. Έμεινε να φωτίζει, αλλά τα βήματά του έγιναν πιο προσεκτικά. Η ψυχή, μόνη πάλι, αισθάνθηκε την αλήθεια της απώλειας: πως πολλές φορές η σωτηρία δεν είναι κάποιο θαύμα με αστραπές, αλλά μια ζεστή αγκαλιά που σε περιμένει να την αποδεχτείς.

Δίδαγμα: Η αγάπη που μας έρχεται είναι πολύτιμη και εύθραυστη. Όταν τη βρεις —έστω και μέσα στην αμηχανία σου— κράτα την. Η απόρριψη μπορεί να μοιάζει ασφάλεια, αλλά συχνά είναι η πιο παγωμένη μοίρα· και δεν χρειάζεται κανείς να κάνει πρόβες θανάτου όταν μπορεί να μάθει επιβίωση μέσα στην τρυφερότητα.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου