Ο Σπόρος και ο Χειμώνας

 

Ο Σπόρος και ο Χειμώνας

Σε μια γη σκεπασμένη από χιόνια, όλοι πίστευαν πως τίποτα δεν μπορούσε να ζήσει. Ο αέρας ήταν παγωμένος, τα δέντρα γυμνά, και οι άνθρωποι περίμεναν την άνοιξη με αγωνία.

Μα βαθιά μέσα στο χώμα, ένας μικρός σπόρος ψιθύριζε:

— «Φοβάμαι το σκοτάδι και το κρύο. Μήπως δεν αντέξω;»

Η γη τον αγκάλιασε τρυφερά και του απάντησε:

— «Μην ανησυχείς. Ο χειμώνας δεν ήρθε να σε καταστρέψει, αλλά να σε δυναμώσει. Σου φαίνεται σαν θάνατος, μα είναι προετοιμασία για ζωή».

Κι έτσι ο σπόρος έμεινε σιωπηλός. Δεν βιάστηκε. Περίμενε.

Οι μήνες πέρασαν, το χιόνι έλιωσε, ο ήλιος ζέστανε τη γη. Και τότε, εκεί που όλοι έβλεπαν μόνο παγωνιά, ένα μικρό πράσινο βλαστάρι ξεπρόβαλε.

Οι άνθρωποι θαύμασαν:

— «Πώς άντεξες;»

Κι εκείνος χαμογέλασε:

— «Δεν με έσωσε η δύναμή μου, αλλά η υπομονή μου. Ο χειμώνας δεν ήταν το τέλος μου, ήταν η αρχή της άνοιξής μου».

Δίδαγμα:

Οι δυσκολίες μοιάζουν με χειμώνες. Παγώνουν την ψυχή, αλλά κρύβουν μέσα τους τον σπόρο της άνοιξης. Όποιος αντέξει με πίστη και υπομονή, θα δει την ελπίδα να ανθίζει ξανά.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Το Πηγάδι της Σιωπής

Στην άκρη ενός χωριού υπήρχε ένα παλιό πηγάδι. Οι χωρικοί έλεγαν πως όποιος έσκυβε μέσα του και μιλούσε, έπαιρνε πίσω μια απάντηση. Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε σκληρή, πάντα όμως αληθινή.

Ένας ανυπόμονος νεαρός πλησίασε το πηγάδι. Φώναξε δυνατά:

— «Θέλω να βρω την ευτυχία μου, πες μου πού είναι!»

Η φωνή του αντήχησε στα τοιχώματα και γύρισε πίσω απόκοσμα:

— «Περίμενε…»

Ο νέος θύμωσε. Ήθελε απαντήσεις γρήγορα, όχι σιωπές. Έφυγε απογοητευμένος.

Πέρασαν μέρες και μια ηλικιωμένη γυναίκα στάθηκε στο ίδιο πηγάδι. Έσκυψε σιωπηλή, χωρίς να μιλήσει. Άφησε μονάχα ένα δάκρυ να πέσει μέσα του. Το νερό αναταράχτηκε και φανέρωσε στην επιφάνεια μια εικόνα: ένα μονοπάτι λουσμένο στο φως, που οδηγούσε σε έναν μικρό κήπο.

Ο νέος, που παρακολουθούσε κρυφά, πλησίασε και ρώτησε:

— «Γιατί σε σένα μίλησε και σε μένα όχι;»

Κι εκείνη απάντησε:

— «Το πηγάδι μιλά μόνο όταν ξέρεις να σωπάς. Δεν απαντά στις κραυγές, αλλά στα δάκρυα και στην υπομονή. Η αλήθεια του αναδύεται μόνο μέσα στη σιωπή».

Κι έτσι ο νέος έμαθε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν κατακτιούνται με θόρυβο, αλλά με ηρεμία. Και πως η υπομονή είναι σαν πηγάδι βαθύ — μέσα της κρύβεται το πιο καθαρό νερό.

Δίδαγμα:

Η σιωπή και η υπομονή δεν είναι αδυναμία· είναι δρόμοι που οδηγούν στη βαθύτερη αλήθεια. Όποιος ξέρει να σωπαίνει, μπορεί να ακούσει την ψυχή του.

©Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 

Το δένδρο που λύγισε

 

Το δένδρο που λύγισε 

Σε ένα λιβάδι στεκόταν ένα μεγάλο δέντρο, 
περήφανο και ψηλό. 
Τα κλαδιά του υψώνονταν στον ουρανό και όλοι 
οι περαστικοί θαύμαζαν τη δύναμή του.
Μα ένα καλοκαίρι ήρθε καταιγίδα. 
Ο άνεμος ορμητικός, η βροχή βαριά,
 κι όλα γύρω λύγιζαν. 
Το μεγάλο δέντρο στάθηκε σκληρό και αλύγιστο.
— «Δεν θα υποχωρήσω!» φώναξε.
Ο άνεμος δυνάμωσε, οι ρίζες του τεντώθηκαν,
 κι όταν η καταιγίδα answer, το δέντρο είχε σπάσει
 ένα μεγάλο κλαδί του.

Λίγο πιο πέρα υπήρχε μια ιτιά. 
Όταν φύσηξε ο ίδιος άνεμος, εκείνη έσκυψε τα κλαδιά της και άφησε τον άνεμο να τα παρασύρει.
 Όταν η καταιγίδα τελείωσε, 
η ιτιά στεκόταν ολόκληρη, άθικτη.
Το μεγάλο δέντρο την κοίταξε με απορία:
— «Πώς άντεξες, ενώ εγώ πληγώθηκα;»
Κι εκείνη απάντησε ήρεμα:
— «Η δύναμη δεν είναι πάντα στο να αντιστέκεσαι. 
Μερικές φορές είναι στο να ξέρεις
 να σκύβεις ταπεινά. 
Ταπεινότητα δεν σημαίνει αδυναμία· 
είναι σοφία που σώζει».
Κι από τότε το μεγάλο δέντρο έμαθε. πως η πραγματική δύναμη κρύβεται 
στην ευλυγισία και στην καλοσύνη, 
όχι μόνο στην περηφάνια.

---

Δίδαγμα:

Η ταπεινότητα δεν μειώνει την αξία· τη μεγαλώνει. Όπως το δέντρο που σκύβει για να σωθεί, έτσι κι ο άνθρωπος που σκύβει από καλοσύνη γίνεται πιο δυνατός από εκείνον που μένει αλύγιστος.

Το φεγγάρι και το γέρικο δένδρο

 

Στην άκρη ενός ήσυχου κήπου υπήρχε ένα  γέρικο δέντρο που νόμιζε πως είχε ξεχάσει πώς να ανθίζει. 

Όσοι περνούσαν και το έβλεπαν   έλεγαν: « Ποιος άραγε να το φύτεψε και το ξέχασε ; Είναι  πολύ αργά για να ανθίσει ξανά».

Μια νύχτα, όταν το φεγγάρι χτύπησε τα κλωνάρια του με ασήμι, έκπληκτο το δέντρο  άκουσε μια μικρή φωνή να του ψιθυρίζει: «Ποτέ δεν είναι αργά».

Από το επόμενο πρωί το δέντρο  άπλωνε τις ρίζες του όπου υπήρχε νερό. Ήπιε ασταμάτητα νερό της βροχής , στρέφοντας τα κλωνάρια του στον ήλιο. 

Και μια  μέρα, παρά τις αμφιβολίες όλων, ένα μικρό πράσινο φύλλο άρχισε να φυτρώνει στην κορυφή του και να λάμπει στον ήλιο. 

Οι άνθρωποι έμειναν έκπληκτοι: το δέντρο είχε ανθίσει ξανά. Και το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίσει να περιμένει, να φροντίζει, να πιστεύει.

Και κάθε μέρα, το δέντρο έστελνε ψηλά τα κλαδιά του, σαν να χόρευε με τον άνεμο, ξαναβρίσκοντας τη μαγεία του, ανθισμένο. 

Έμαθε πως όσο υπάρχει υπομονή και πίστη, ακόμα και το πιο ξεχασμένο δέντρο μπορεί να ανθίσει ξανά.

«Μην πεις ποτέ ότι είναι αργά»  για αλλαγή, για μάθηση, για να κυνηγήσεις ένα όνειρο ή να διορθώσεις κάτι στη ζωή σου. 

Ο χρόνος δεν πρέπει να μας περιορίζει,  όσο έχουμε τη θέληση και τη δράση, υπάρχει πάντα μια ευκαιρία.

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 

Η δοκιμασία του νέου

 Η δοκιμασία του νέου 

Σε μια γη που τη σάρωναν οι άνεμοι, ζούσε ένας νέος που ήθελε να μάθει ποιοι τον αγαπούσαν αληθινά.

«Θα τους δοκιμάσω» έλεγε. «Όποιος αντέξει, αυτός είναι άξιος να μείνει δίπλα μου».

Μια νύχτα πήγε σε έναν σε σοφό  γέροντα που μιλούσε με τα αστέρια. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να τον επισκέπτονται για να τους δώσει συμβουλές στις δυσκολίες τους.

— Θέλω να μάθω ποιοι είναι δυνατοί δίπλα μου. Σκέφτομαι να τους δοκιμάσω, να τους σπρώξω στα όριά τους, για να δω αν αξίζουν να σταθούν κοντά μου"  είπε στον γέροντα 

 Ο γέροντας χαμογέλασε και  τον οδήγησε στον κήπο του. Εκεί, ανάμεσα σε πέτρες, υπήρχαν δύο άνθη. Το ένα το ποτίζε καθημερινά με τρυφερότητα κι αγάπη· το άλλο το άφηνε στον ήλιο χωρίς νερό, «για να αντέξει». Το πρώτο άνθιζε όλο και πιο πολύ, το δεύτερο μαράζωνε.

— "Βλέπεις παιδί μου "; του είπε. 

Το ένα το  πότιζα κάθε μέρα με σταγόνες νερού , αγάπης  και τρυφερότητας και άνθιζε  συνεχώς γεμάτο χρώματα κι αρώματα. 

Το άλλο το άφησα νηστικό στον ήλιο, «για να δοκιμάσω την αντοχή του· και αυτό λύγισε, μαράθηκε, έγειρε στη σιωπή.

Δεν χρειάζεται κανείς να δοκιμάζει αντοχές ανθρώπων, όταν μπορεί να επιβιώνει με αγάπη και τρυφερότητα. Η αληθινή δύναμη δεν φαίνεται και δεν μετριέται με τις πληγές που προκαλείς, αλλά στο άνθισμα που βοηθάς να γεννηθεί."

Ο νεαρός κατάλαβε και από τότε, αντί να «δοκιμάζει» όσους αγαπούσε, έμαθε να τους αγκαλιάζει. Και είδε ότι η αγάπη, όταν τη μοιράζεις, κάνει τους ανθρώπους πιο δυνατούς απ’ όσο θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν με δοκιμασίες.

Γιατί έμαθε ότι όποιος δίνει αγάπη, χτίζει γύρω του κήπους.

Και οι κήποι είναι πάντα πιο δυνατοί από τις ερήμους.

© Ελένη Λούκαρη -  Καλαϊτσίδου 

Το παράθυρο της ψυχής

 

Ένα νεόνυμφο ζευγάρι μετακόμισε σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά. Το πρώτο πρωί στο καινούργιο σπίτι, ενώ απολάμβαναν τον καφέ τους, η γυναίκα παρατήρησε, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, την γειτόνισσα που απλώνει τα σεντόνια της.

-"Κοίτα τι βρόμικα που είναι τα σεντόνια… 

Ίσως πρέπει να της διδάξω να πλένει τα κλινοσκεπάσματα".

Ο σύζυγός της κοίταξε και ήταν σιωπηλός. Έτσι, κάθε δύο ή τρεις μέρες, η γυναίκα επανέλαβε τις παρατηρήσεις, όταν η γειτόνισσα άπλωνε τα ρούχα της στον ήλιο. 

Μετά από ένα μήνα, η γυναίκα βλέπει με μεγάλη έκπληξη τη γειτόνισσα να απλώνει πολύ πιο καθαρά ρούχα, είπε στον άντρα της:

-"Κοίτα, έμαθε να πλένει ρούχα! Λες να την δίδαξε κάποια άλλη γειτόνισσα;"

Ο σύζυγός της απάντησε:

-"Όχι, ξύπνησα νωρίτερα σήμερα το πρωί και έπλυνα τα παράθυρα του σπιτιού μας!"

Και στη ζωή είναι έτσι! 

Όλα εξαρτώνται από την καθαρότητα του παραθύρου της ψυχής μας μέσω του οποίου παρατηρούμε τα γεγονότα.

Πριν από την κριτική, θα ήταν σκόπιμο να ελέγξουμε και να καθαρίσουμε τις ψυχές μας ώστε να μπορούμε να δούμε καθαρά. Τότε θα δούμε πιο καθαρά την αγνότητα της ψυχής των άλλων.

© Πηγή :Web

Το Σημάδι του Θεού

Το Σημάδι του Θεού 💢

Μια ψυχή μόνη ,  κουρασμένη , πληγωμένη από την κακία του κόσμου ,  προσευχόταν πολλά  χρόνια και  ζητούσε από τον Θεό ένα σημάδι, έστω τόσο δα,  μια απάντηση μέσα στην έρημο της μοναξιάς.

Κάθε βράδυ άνοιγε την καρδιά της σαν θυρίδα, με δάκρυα και φόβο και περίμενε.
Ώσπου μια μέρα, σαν να της απάντησε ο Θεός, η πόρτα της ζωής της άνοιξε. Μπήκε ένας άνθρωπος που έλαμπε ολόκληρος. με φως αβίαστο,  χωρίς μεγαλοστομίες.

Έφερνε μαζί του αγάπη, τρυφερότητα· πλησίασε την ψυχή εκεί που κανείς δεν είχε τολμήσει να την  κοιτάξει,  χωρίς να φοβηθεί. Χάιδεψε τις πληγές της και φίλησε με σεβασμό  και καλοσύνη τα  πιο κρυφά και πληγωμένα μέρη της .

Σιγά σιγά, η ψυχή στάθηκε ξανά στα πόδια της. Ένιωσε πως μπορεί να ζήσει, να ελπίσει, να ανασάνει. Ένιωσε να βαδίζουν πλάι - πλάι  μαζί .με ένα ανθρωπο.
Μα τότε, γεμάτη τρόμο μήπως χάσει ξανά όσα βρήκε,  ξύπνησε ο φόβος, ο παλιός φύλακας.
Αντί για ευγνωμοσύνη, ήρθε η  άμυνα.
Άπλωσε τα χέρια και  τον έσπρωξε με βία ,
τον κλώτσησε και μάτωσε την ψυχή του, την αθωότητά του.

Κι όμως, δεν έπαψε να φέρει φως. Έμεινε για λίγο σιωπηλός,  χωρις να αντιδράσει και  δεν κράτησε μέσα του κακία.  Δεν επέτρεψε στις πληγές της ψυχής να φέρει κι άλλη πληγή .
Γιατί ήξερε πως όποιος πονάει πολύ, δυσκολεύεται να δεχτεί αγάπη.

Όμως από εκεί και πέρα  τα βήματά του έγιναν πιο προσεκτικά. Άρχισε σιγα- σιγά  να απομακρύνεται από κοντά της.

Η ψυχή, μόλις έμεινε μόνη πάλι, αισθάνθηκε την αλήθεια της απώλειας και τότε κατάλαβε πως πολλές φορές η σωτηρία δεν είναι κάποιο θαύμα με αστραπές, αλλά μια ζεστή αγκαλιά που περιμένει να την αποδεχτείς και να μοιραστείς κάθε σου συναίσθημα

Μερικές φορές ο Θεός απαντά στις προσευχές μας όχι με θαύματα, αλλά με ανθρώπους.
Μα η μεγαλύτερη δοκιμασία δεν είναι
να λάβουμε το δώρο, αλλά να το
αναγνωρίσουμε και να το κρατήσουμε
χωρίς να το φοβηθούμε.
Αλλά όταν πετάς τα δώρα που στέλνει ο Θεός ,  ανθρώπους τρυφερούς  που σε αγάπησαν ανιδιοτελως , είναι σαν να πετάς τον ίδιο τον Θεό  . 

Γιατί  μια αγάπη που έρχεται  να σκεπάσει τους καημούς σου , είναι πολύτιμη και εύθραυστη. Όταν τη βρεις — έστω και μέσα στην αμηχανία σου — μην κάνεις το λάθος να τη διώξεις ,  κράτα την σφιχτά σαν πολύτιμο θησαυρό.
Η απόρριψη μπορεί να μοιάζει ασφάλεια, αλλά συχνά είναι η πιο παγωμένη μοίρα.

Δεν χρειάζεται να φοβάται κανείς και να δοκιμάζει  αντοχές ανθρώπων, όταν μπορεί να επιβιώνει με  αγάπη και  τρυφερότητα.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου