Στην άκρη ενός ήσυχου κήπου υπήρχε ένα γέρικο δέντρο που νόμιζε πως είχε ξεχάσει πώς να ανθίζει.
Όσοι περνούσαν και το έβλεπαν έλεγαν: « Ποιος άραγε να το φύτεψε και το ξέχασε ; Είναι πολύ αργά για να ανθίσει ξανά».
Μια νύχτα, όταν το φεγγάρι χτύπησε τα κλωνάρια του με ασήμι, έκπληκτο το δέντρο άκουσε μια μικρή φωνή να του ψιθυρίζει: «Ποτέ δεν είναι αργά».
Από το επόμενο πρωί το δέντρο άπλωνε τις ρίζες του όπου υπήρχε νερό. Ήπιε ασταμάτητα νερό της βροχής , στρέφοντας τα κλωνάρια του στον ήλιο.
Και μια μέρα, παρά τις αμφιβολίες όλων, ένα μικρό πράσινο φύλλο άρχισε να φυτρώνει στην κορυφή του και να λάμπει στον ήλιο.
Οι άνθρωποι έμειναν έκπληκτοι: το δέντρο είχε ανθίσει ξανά. Και το μόνο που έκανε ήταν να συνεχίσει να περιμένει, να φροντίζει, να πιστεύει.
Και κάθε μέρα, το δέντρο έστελνε ψηλά τα κλαδιά του, σαν να χόρευε με τον άνεμο, ξαναβρίσκοντας τη μαγεία του, ανθισμένο.
Έμαθε πως όσο υπάρχει υπομονή και πίστη, ακόμα και το πιο ξεχασμένο δέντρο μπορεί να ανθίσει ξανά.
«Μην πεις ποτέ ότι είναι αργά» για αλλαγή, για μάθηση, για να κυνηγήσεις ένα όνειρο ή να διορθώσεις κάτι στη ζωή σου.
Ο χρόνος δεν πρέπει να μας περιορίζει, όσο έχουμε τη θέληση και τη δράση, υπάρχει πάντα μια ευκαιρία.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
No comments:
Post a Comment