Λένε πώς τα χρόνια που πέρασαν δεν γυρίζουν πίσω, πράγματι φεύγουν
μαζί με τους ανθρώπους που “χάνονται” καποια στιγμή απο την ζωή μας .
Τα χρόνια που πέρασαν και οι στιγμές
που ζήσαμε ομως ποτέ δεν χάνονται,
τις κουβαλάμε πάντα μέσα στις ψυχές
μας σαν κρυμμένους θησαυρούς.
Ο χρόνος τρέχει, οι άνθρωποι
“φεύγουν”, όμως μας τραβαει
πάντοτε το όνειρο της παιδικότητας,
οι αγάπες που ζήσαμε, τα χαμόγελα
που χαρίσαμε,τα ταξείδια που κάναμε,
τα όνειρα που χάθηκαν.
Το παν είναι να μπορείς να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις και να ζεις την κάθε στιγμή της ζωής που μας χαρίζει ο καλός Θεός ....
Διαβάζοντας σήμερα τους υπέροχους στίχους του ποιητή Βασίλης Ανδρονίδης
❤" Χρόνε αλήτη " ❤, μου ήρθαν στο νου αναμνήσεις και στιγμές της ζωής μου !
Χρόνε Αλήτη
Έφυγε η δροσιά από τα χείλη,
η λάμψη στα μάτια έγινε καημός
χάθηκε του λαξευτή η σμίλη
ρυτίδιασε απ΄τα χρόνια ο λαιμός.
Τα τρυφερά τα κρίνα μαραθήκαν
τα χέρια απομείναν μοναχά
οι ρόζοι μόνιμα βαλθήκαν
να γελούν με της ζωής τα χωρατά.
Αλήτη χρόνε μάς γέλασες πολύ,
γέρασε πια η ανάσα η δικιά μας
μάς κύρτωσες την πλάτη τη στητή
είσαι πια ο μισητός ο πανδαμάτοράς μας.
Ρυτίδες παντού και άψυχες γοργόνες
όμως μια ελπίδα ανασταίνει πάλι τη ζωή
σ΄ ένα λιβάδι γεμάτο ανεμώνες
να! μπουκέτο με ζήλο φτιάχνει ένα παιδί...Β.Α.
