17 Νοέμβρη 1973
Στης πόλης τα στενά χαράζει ένα τραγούδι
που το ’πνιξε καπνός, μα δεν το σώπασε κανείς.
Είν’ οι φωνές που ρίζωσαν στο χώμα σαν λουλούδι,
φωνές παιδιών που γίναν φως μια νύχτας
θλιβερής
«Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία»·
τριπλή καρδιά, τριπλή πληγή, τριπλή ελπίδα.
Κι ένα ραδιόφωνο που έτρεμε,
μα έστελνε τον εαυτό παλμό μιας γενιάς με χάρη
πως η αξιοπρέπεια θέλει μεγάλη πάλη
Τανκς — και πίσω τους ο φόβος.
Μπροστά — παιδιά, με τις παλάμες τεντωμένες
σαν να κρατούσαν κιόλας το αύριο
να μη γκρεμιστεί.
Κι όταν η πύλη λύγισε,
τα κορμιά έγιναν σπόροι.
Έπεσαν, μα ρίζωσαν.
Και κάθε Νοέμβρη φυτρώνουν ξανά
μες στα σχολεία, στους δρόμους,
στις ψυχές που δεν ξεχνούν.
Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι μνήμη μόνο,
είναι ανάσα, είναι χτύπος,
είναι το πείσμα που λέει
πως η ελευθερία δεν χαρίζεται,
κερδίζεται!
Είναι μια αθόρυβη υπόσχεση,
δυνατή σαν σειρήνα!
Ποτέ πια σκοτάδι.
Πάντα φως!
