3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ💢

 

💢3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ💢

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1992, δεν είναι μια απλή ημερομηνία στο ημερολόγιο· είναι μια υπενθύμιση του κοινού μας χρέους απέναντι στον άνθρωπο. Μια πρόσκληση να στρέψουμε το βλέμμα μας — όχι με οίκτο, αλλά με σεβασμό — σε εκείνους που πορεύονται με δύναμη, υπομονή και αξιοπρέπεια μέσα σε έναν κόσμο που συχνά βάζει περισσότερα εμπόδια από όσα αφαιρεί.

Άνθρωποι με αναπηρία δεν ζητούν θαυμασμό ούτε επιείκεια· ζητούν δικαιοσύνη. Ζητούν ίσες ευκαιρίες, πρόσβαση, φωνή. Κι αν κάποιες φορές μιλούν πιο αθόρυβα, η αλήθεια τους αντηχεί δυνατότερα από κάθε σύνθημα: «Είμαστε εδώ. Είμαστε ικανοί. Είμαστε μέρος της κοινωνίας.»

Αυτή η ημέρα μάς καλεί να αναρωτηθούμε:
Πόσο χώρο αφήνουμε στα όνειρα όλων;
Πόσο ανοιχτοί είμαστε στο διαφορετικό;
Πόσο απέχουμε ακόμη από έναν κόσμο όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να ζει, να κινείται, να εργάζεται και να συνεισφέρει χωρίς εμπόδια

Δεν είναι τυχαίο ότι στους πιο σύγχρονους ορισμούς και κατηγοριοποιήσεις των ατόμων 
με ειδικές ανάγκες, σ’ αυτά εντάσσονται και τα λεγόμενα 
«άτομα θαύματα», δηλαδή τα άτομα 
με υψηλή νοημοσύνη και λειτουργικότητα, υπό την έννοια
 ότι χρήζουν και αυτά ιδιαίτερη στήριξης και εκπαίδευσης,
 ώστε να διατηρήσουν και να αναπτύξουν ακόμα περισσότερο
 την υψηλή λειτουργικότητα τους.

Ας μην περιορίζεται ο σεβασμός στη σημερινή ημέρα. Ας γίνει καθημερινή στάση ζωής. Γιατί ο πολιτισμός μας δεν μετριέται από τα μεγάλα του έργα, αλλά από την ικανότητά του να χωρά όλους τους ανθρώπους.

❤️Λύκνος Αγάπης και Σεβασμού ❤️
Μην με κοιτάς με βλέμμα θλιμμένο,
μην με φοβάσαι σαν ξένο στοιχειό.
Είμαι το ίδιο το φως του ανθρώπου,
μια σπίθα που γνέφει: "Είμαι κι εγώ".

Θέλω έναν κόσμο βαθιά πολιτισμένο,
να με χωρά χωρίς να με μετρά,
να με αγγίζει με αγάπη και με σεβασμό,
σαν άνεμος που απαλύνει την καρδιά.

Μην με κοιτάς με μάτια βαριά·
δες με σαν κύμα που ψάχνει ακτή,
σαν άγριο λουλούδι που θέλει χώρο
να ανθίσει, να πάρει ζωή.

Κι αν κάποτε σκοντάφτω στον δρόμο,
μην με λυπάσαι—
κράτησέ μου λίγο τον ουρανό ανοικτό.
Γιατί άνθρωπος είμαι,
με όνειρα άφθαρτα,
με ψυχή που λαχταρά ίδιο δικαίωμα στο φως στον κόσμο αυτό 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου