Wednesday, May 24, 2023

Τίποτε πιο ομορφότερο από όταν στα μάτια λάμπουν χαμόγελα!

 


Για μένα ο όμορφος άνθρωπος είναι αυτός που το χαμόγελο στα χείλη του, συμβαδίζει με τα μάτια του και λάμπουν. 

Πρωταρχικό ρόλο έχει  την αγάπη και αυτή είναι οδηγός στη ζωή του. 

Οταν σ' αγκαλιάζει με δύναμη νιώθεις την ενέργεια του μέσα σου. 

Η αύρα του σε παρασύρει στην χαρά, στο φως, στην θετικότητα και στην ελπίδα, ότι όλα θα γίνουν. 

Όταν είσαι στα κάτω σου, απλώνει το χέρι του να σε στηρίξει κι όλα τα δύσκολα  δια μαγείας χάνονται. 

Ανοίγει το στόμα του και οι λέξεις του  από τα χείλη του στάζουν μέλι   και γλυκαίνουν τη ψυχή σου .

Δεν σε προσβάλει, δεν σε μειώνει, δεν σε προκαλεί. 

Η ψυχή του λάμπει από καλοσύνη και το ανάστημα του, είναι πολύ πιο πάνω από το μπόι του.

Όταν έχεις ανάγκη σε βοηθάει με ταπεινότητα χωρίς έπαρση  και φανφάρες, από κει που  δεν το περιμένεις. 

Σέβεται το περιβάλλον, τα ζώα, τους θεσμούς και τους γύρω του. Προστατεύει τους αδύναμους, τρέχει για τους γονείς του και γίνεται ασπίδα για τα παιδιά του. 

Οι πράξεις, τα  λόγια του  σε κάνει να νιώθεις ευλογημένος και  περήφανος που στέκει  καθημερινά δίπλα σου.

Το ενδιαφέρον του είναι αληθινό και το νιώθεις βαθιά στο πετσί σου, ακόμη κι όταν δεν είναι κοντά σου. 

Σε κοιτά στα ίσα, οι αλήθειες του διαγράφονται στα μάτια του και ο λόγος του είναι συμβόλαιο. 

Αυτοί είναι για μένα οι όμορφοι άνθρωποι, διότι η ομορφιά  του σώματος κάποτε χάνεται, όμως η ομορφιά της ψυχής, ποτέ.

 Και όσα χρόνια κι αν περάσουν, αυτοί οι άνθρωποι, παραμένουν όμορφοι, διότι τους ομορφαίνει η ευγένεια, η καλοσύνη και η ηρεμία τους. 

Θα κάνουν τους καραγκιόζηδες για να χαμογελάσεις και τους ανόητους σαν νιώσουν πως κάτι δεν πρέπει καν να αναφερθεί.

Τίποτα πιο πολύτιμο από αυτούς.

 Και αν τους κάνεις παρέα, θα αισθανθείς μια αλλαγή  μέσα σου,  θα γίνεις καλύτερος και σίγουρα, θα ομορφύνεις και στα μάτια σου  θα λάμπουν χαμόγελα!

💗ΑΓΑΠΗ ΘΈΛΕΙ Η ΦΎΣΗ 💗



Η φύση μας μιλάει, μας δίνει παραδείγματα, μας δείχνει τη ζωή!Αγάπη θέλει ο άνθρωπος για να νιώθει ολοκληρωμένος 

Αγάπη δίχως προδιαγραφές και προϋποθέσεις.

Γι’ αυτό ζητά να φεύγει στη φύση, για να ηρεμήσει, να γαληνέψει, να ξεκουραστεί. 

Την φύση όμως χρειάζεται να την παρατηρείς, να την αφουγκράζεσαι, να τη νιώθεις για να μπορείς να συμβαδίζεις μαζί της όχι αντίθετά της.

Αγάπη  θέλει η φύση όπως και ο άνθρωπος. 

Εκείνοι που αγαπούν τα λουλούδια και τα φυτά εκτιμούν διαφορετικά τη ζωή και την αγάπη.

 Αντιλαμβάνονται πως όταν αγαπάς κάτι, το φροντίζεις και το αφήνεις να ανθίσει στον κήπο. 

Δεν το κόβεις για να το βάλεις σε βάζο τη στιγμή που ξέρεις πως σύντομα θα μαραθεί, απλώς για να θαυμάζεις τον χώρο και το τραπέζι σου. 

Αντίθετα το χαζεύεις μαζί με τα υπόλοιπα, στον δικό του χώρο, στο φυσικό του περιβάλλουν. 

Το προσέχεις και το αφήνεις ελεύθερο να μεγαλώσει, ν’ αναπτυχθεί, ενώ παράλληλα εσύ του προσφέρεις φροντίδα και τρυφερότητα.

Εξάλλου «την αγάπη την βιώνεις μόνο όταν την δίνεις»!

ΔΙΝΕ ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ



Δίνοντας Αγάπη στους άλλους, αγαπάς περισ­σότερο και εσένα. 

Ακόμα κι αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση, ακόμα κι αν δεν είσαι σίγουρος για εσένα, ακόμα κι αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου όπως του αξίζει, τα συναισθήματα που νιώθεις όταν προσφέρεις, σε γεμίζουν.

 Παίρνεις ανταπόδοση, ακούς λόγια ευ­γνωμοσύνης, βλέπεις γύρω σου χαμόγελα, τρέφεις την αυτοεκτί­μησή σου. 

Με κάθε όμορφη πράξη, αγαπάς λίγο περισσότερο τον εαυτό σου, γιατί αντλείς από την Αγάπη που έδωσες. 

Η προσφορά είναι άσκηση Αγάπης

Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που βοήθησες τον διπλανό σου;

Πότε ακούμπησες κάποιον στον ώμο  που το έχει  και τους είπες, είμαι εδώ!

Πότε ήταν η τελευταία φορά που κοίταξες κάποιον στα μάτια δίχως να ντραπείς πως θα παρεξηγηθείς;

Αχ μη μου πεις πως έχει χαθεί η εμπιστοσύνη!

 Μη μου πεις θα σε περάσουν για τρελό!

Πότε ζήτησες με την ψυχή σου να αλλάξει όλο αυτό;

 Εσύ, εγώ και όλοι μαζί μπορούμε να αρχίσουμε από την αρχή! 

Σταμάτα να ζεις με το σκεπτικό  πώς τίποτα δεν θα αλλάξει και κάθε μέρα είναι ίδια με την προηγούμενη.

 Μια μικρή αλλαγή σήμερα και πολλές μαζί, ένα διαφορετικό καινούργιο αύριο! 

Έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τη συνήθεια και θεωρούμε ρομαντικό και ανώριμο να πιστεύουμε στην μοναδικότητα της κάθε στιγμής, της κάθε μέρας! 

Στην δύναμη που υπάρχει μέσα μας που  μπορεί να φέρει τούμπα αυτόν τον κόσμο.

Ξεκίνα από αυτά που θεωρείς απλά και ασήμαντα και αυτά που θεωρείς σύνθετα θα έρθουν μόνα τους.

Ξεκίνα από το πρωινό σου με πολλές εγκάρδιες καλημέρες!

Ξεκίνα φορώντας το πιο ζεστό σου  χαμόγελο, μα μη διαλέξεις πού θα το χαρίσεις, μην ξαναδιαλέξεις πότε! 

Απλά γέμισε τους γύρω σου ζεστασιά και αγάπη!

Ξεκίνα, κοιτώντας στα μάτια τον διπλανό σου και απελευθέρωσε την αγάπη που κρύβεις!

Ξεκίνα, δείχνοντας εμπιστοσύνη!Δίνε εσύ το χαμόγελό σου 

Δίνε εσύ παντού στοργή κι αγάπη !

Αλίμονο στους αυτοδουλους πολίτες

 


Μπορεί τώρα, στους δύσκολους   καιρούς να μας ληστεύουν ξετσίπωτα

 και ξεδιάντροπα, αυτή όμως η

 «ληστεία» (κατά του λαού) κρατάει

 αιώνες…


Ας δούμε πώς ο Κώστας Βάρναλης 

στο περίφημο βιβλίο του

 «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (εκδόσεις Κέδρος), 

βάζει τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο

 να διηγείται ένα «παραμύθι», μα,

 και στις μέρες μας ακόμα, πολύ

 αληθινό και επίκαιρο :


«Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες

 της πρώτης πολιτείας του κόσμου,

 αφού πλουτήνανε αρκετά,

 αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη

 ζωή τους. 

Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς

 της πολιτείας κι αφού τους 

μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε:


«Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας…

 Είσαστε λεύτεροι!

 Ο κυρίαρχος λαός θα ‘σαστε εσείς!


Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε.

Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια 

της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας 

– μ’ ένα λόγο για τη λευτεριά σας.

Σεις θα δουλεύετε… 

Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει

 να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε

 τα κόπια σας…


Κ’ εσείς κ’ εμεις θα ‘χουμε πάνω 

από τα κεφάλια μας τους ίδιους

 Θεούς, που θα προστάζουν εσάς να

 δουλεύετε και να μην τρώτε κ’ εμας

 να καθόμαστε και να τρώμε.


Κ’ εμείς κ’ εσείς θα ‘χουμε πάνω 

απ’ τα κεφάλια μας τους ίδιους 

νόμους, που εμείς θα σας τους 

δίνουμε κ’ εσείς θα τους ψηφίζετε

 σα βουλευτάδες και θα τους

 εφαρμόζετε σα δικαστάδες

 ενάντια στον εαυτό σας..


Κι επειδή μοναχοί σας δε θα

 μπορούσατε να σκεφτείτε το

 συμφέρον σας και να φυλάξετε 

τον εαυτό σας, θα σας αναγκάζουμε 

με το ζόρι.


Ένα πράγμα μοναχά σας απαγορεύουμε:

 να κλέβει ο ένας τον άλλονε. 

Γιατί μπορεί να κλέψετε κ’ εμάς.


Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λεύτερα

 και λεύτερα σκεφτότανε.


Και τραγουδούσε χαρούμενα στις

 ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο

 κλουβί.


Κ’ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τ’

 ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το

 χειμώνα και κάτω απ’ ανθισμένα

 δέντρα το καλοκαίρι…


Κ’ η ευτυχία τους αυτή ήτανε δύναμη

 της πατρίδας κ’ η ξετσιπωσιά τους

 καθαρμός.


Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός

 τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως

 άλλους να τόνε κλέβουνε: 

δε μπορούσε πια μήτε να σκεφτεί

 χωρίς σωτήρες…»


Γελάτε και με το δίκιο σας… 

Παραμύθι, βλέπετε. 

Τώρα θα μου ζητάτε κ’ επιμύθιο!

 Πού να το βρω;


Μοναχά σας λέω: 

«Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, 

που φτασμένος στα έσχατα της

 απελπισιάς παραδίνεται, για να

 σωθεί, .. στο έλεος του Θεού και

 στους νόμους των Κλεφτών«»


Κώστας Βάρναλης.

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη.