🇬🇷Δεν ξεχνάμε… 17 Νοεμβρίου 1973 🇬🇷
🌹Η μνήμη ως δάδα μέσα στον χρόνο 🌹
Υπάρχουν μέρες που δεν ανήκουν στο ημερολόγιο.
Ανήκουν στη μνήμη.
Σ’ εκείνον τον κρυμμένο χώρο μέσα μας όπου η Ιστορία συναντά το προσωπικό βίωμα.
Μία τέτοια μέρα είναι η 17η Νοεμβρίου 1973 και για μένα .
Τότε που οι φωνές των φοιτητών διέσχισαν τη σιωπή της δικτατορίας και έγιναν ανάσα ελευθερίας για έναν ολόκληρο λαό.
Τότε που κάθε καρδιά χτυπούσε σαν ραγισμένο τύμπανο, από φόβο και από ελπίδα μαζί.
Τον Νοέμβρη εκείνο βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη. Μια νεαρή σπουδάστρια στη Μέση Δημόσια Τεχνική Σχολή Εργοδηγών. Θεσσαλονίκης.
Τίποτα δεν προμήνυε πως θα γινόμουν μάρτυρας στιγμών που θα έμεναν χαραγμένες μέσα μου για πάντα.
Μέχρι που η υπεύθυνη καθηγήτρια , Πτυχιούχος Μηχανικός , την 17 Νοέμβρη, μπήκε στην τάξη. Το βλέμμα της βαρύ, η φωνή της κοφτή:
«Να φύγετε αμέσως, να πάτε στα σπίτια σας.»
Βγαίνοντας από τη σχολή είδα απέναντι, στη Φιλοσοφική Σχολή, φοιτητές να συγκεντρώνονται. Πλακάτ, πανό, πρόσωπα ανήσυχα, πρόσωπα αποφασισμένα.
Μια θάλασσα νεανικών σωμάτων που φούσκωνε από λεπτό σε λεπτό, σαν κύμα που ετοιμάζεται να σπάσει σε βράχο.
Στη στάση των λεωφορείων περιμέναμε πολλοί.
Τα αστικά περνούσαν ασφυκτικά γεμάτα, αρνούμενα να σταματήσουν, λες και κινούντανμέσα σε άλλη πραγματικότητα.
Κι εγώ, φοβούμενη πως δεν θα βρω θέση, αποφάσισα να βαδίσω προς το σπίτι των θείων μου, όπου με φιλοξενούσαν , κοντά στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Η πόλη είχε μια παράξενη σιωπή, σαν να κρατούσε την αναπνοή της.
Και περνώντας κοντά στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), είδα τους φοιτητές στα κάγκελα. Πανό να ανεμίζουν, στόματα να φωνάζουν, μάτια να λάμπουν από πίστη σε έναν κόσμο που ακόμη δεν υπήρχε — αλλά έπρεπε να υπάρξει, να τον κτίσουν από την αρχή
Όταν έφτασα στο σπίτι, ο θείος μου είχε το ραδιόφωνο ανοιχτό.
Κι εκεί, ανάμεσα στα παράσιτα και τα κρυμμένα αναφιλητά της συχνότητας, ακούστηκε η φωνή που πάγωσε την ψυχή ενός έθνους:
«Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο...
Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών…»
Ένα ρίγος με διαπέρασε ολόκληρη.
Δάκρυα έτρεξαν μόνα τους, κοιτούσα το θείο μου και την θεία μου με αγωνία
Ακούγαμε τις φωνές των παιδιών, τα λόγια τους που έσπαγαν από αγωνία κι ελπίδα, κι έπειτα…σιωπή.
Η πιο βαριά σιωπή που γνώρισα ποτέ.
Την επομένη, η τηλεόραση προσπάθησε να παρουσιάσει τα γεγονότα σαν κάτι συνηθισμένο. Όμως η αλήθεια είχε ήδη χαραχτεί μέσα μας.
Και λίγο αργότερα, μέσα από εφημερίδες που κυκλοφορούσαν διστακτικά, η πραγματικότητα ξεδιπλώθηκε: η βία, η εισβολή, ο πόνος.
Η μνήμη εκείνης της νύχτας δεν ξεθωριάζει.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, γυρίζει, δυναμώνει, φωτίζει.
Είναι μνήμη που καίει και παρηγορεί ταυτόχρονα.
-----
Το 1974, στη Λάρισα πια, ως φοιτητές στα ΚΑΤΕ, κρατούσαμε ψηλά τα πλακάτ και φωνάζαμε στους δρόμους:
«Λαέ, θυμήσου τον Νοέμβρη» —
«Το Πολυτεχνείο ζει»
Τιμούσαμε εκείνους που στάθηκαν όρθιοι όταν όλα έσκιζαν τη φωνή τους.
Κι εμείς, με τη σειρά μας, αγωνιστήκαμε,
ακόμη και με απεργίες πείνας για τα δικαιώματα και τα ιδανικά μας.
Οι αγώνες του Πολυτεχνείου δεν έγιναν παρελθόν, έγιναν φως στον δικό μας δρόμο.
Γιατί το Πολυτεχνείο δεν είναι απλώς μια επέτειος.
Είναι μια ανάσα ελευθερίας που συνεχίζει να περνά από γενιά σε γενιά.
Είναι οι νεκροί που μιλούν ακόμη, ψιθυρίζοντας πως τίποτα δεν χαρίζεται — όλα κερδίζονται.
Είναι ο φάρος που δείχνει πως ο αγώνας για δημοκρατία, αξιοπρέπεια για δικαιοσύνη και δικαιώματα δεν τελειώνει ποτέ!
Το Πολυτεχνείο ζει.
Ζει στις καρδιές όσων θυμούνται.
Ζει στις φωνές όσων συνεχίζουν.
Ζει σε κάθε βήμα που γίνεται
προς έναν πιο δίκαιο κόσμο!
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
https://loukarieleni.blogspot.com/2020/11/blog-post.html?m=1
