Η Λεκιασμένη Κούπα
Ένα πρωινό ηλιόλουστο καλοκαιρινό , η κυρία Αγγελική σκέφτηκε να καλέσει για καφέ την καινούργια της γειτόνισσα, τη νεαρή Ελένη. Μάλιστα είχε φτιάξει και τυροπιτάκια, σαν καλή νοικοκυρά που ήταν . Τα σπίτια τους ήταν μπροστά στη θάλασσα
Το κύμα ανάσαινε στους τοίχους τους και οι γλάροι άφηναν τα φτερά στα παραθύρια.Η αλμύρα χαϊδευε το ξύλο των παντζουριών,και το φως — πάντα το φως —σκορπούσε σκιές από θαλασσινά όνειρα στους τοίχους..Όταν φυσούσε ο αέρας τα παραθυρόφυλλα δεν έκλειναν , χορεύανε ..
Γιατί το σπίτι μπροστά στη θάλασσα δεν είναι μόνο τοίχοι και κεραμίδια — είναι καρδιά.Που χτυπάει στον ρυθμό των κυμάτωνκαι θυμίζει στον άνθρωποπως κάποτε ήξερε να ζει πιο απλά, πιο βαθιά,πιο κοντά στο φως γεμάτο από αγάπη και καλοσύνη
Της τον πρόσφερε με χαμόγελο και αγάπη, αλλά μόλις η Ελένη πήρε την πρώτη γουλιά, έκανε ένα μορφασμό.
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε η Αγγελική με απορία , δεν σου άρεσε , μήπως θέλεις να σου φτιάξω άλλο
" Συγγνώμη, απλώς… η κούπα είναι λερωμένα έχει ένα λεκέ.
Νομίζω πως δεν πλύθηκε καλά."
Η Αγγελική κοίταξε την κούπα, αλλά δεν είδε τίποτα.
Απορημένη, την κοίταξε στα μάτια προσεκτικά και της χαμογέλασε.
"Κοίτα από την άλλη πλευρά του γυαλιού.
Ο λεκές δεν είναι στην κούπα... είναι στα γυαλιά σου."
Η Ελένη έβγαλε αμήχανα τα γιαλάκια της και τα έστρεψε προς τον ήλιο
Ήταν γεμάτα σκόνη ίσως από την τσάντα της.
Τότε κοίταξε την κούπα και είδε ότι ήταν ολοκάθαρη.
Η Αγγελική της γέλασε τρυφερά και της είπε με μάτια γεμάτα φως, αγάπη και καλοσύνη.
"Έλα αγαπημένη μου μην στενοχωριέσαι, δεν έγινε και τίποτε , μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς.
Μερικές φορές, αυτό που νομίζουμε πως βλέπουμε στους άλλους… είναι απλώς το αποτύπωμα από τα δικά μας γυαλιά.
Και μην πιστεύεις πως όλα έχουν μια μόνο όψη.
Ο κόσμος είναι καλειδοσκόπιο· γυρνάει, αλλάζει, μεταμορφώνεται ανάλογα με το πώς τον κοιτάς.
Να ζυγίζεις, ναι —
αλλά με την καρδιά και όχι μόνο με τη λογική.
Και πάνω απ’ όλα,
να θυμάσαι:
δεν είναι όλα όπως φαίνονται,
ούτε όλα αξίζουν να τα κουβαλάς
σαν βεβαιότητες.
Άσε χώρο για το μυστήριο,
για την αμφιβολία,
για την ελπίδα.
Γιατί στη ζωή,
ό,τι δεν παίρνουμε τοις μετρητοίς
ίσως είναι τελικά το πιο αληθινό.
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
