Κορίτσι μου σε συνάντησα σε κάποια στροφή μοιραίας μου στιγμής
και τη στοργή σου σαν ανθό λατρείας πήρα
και με της αγάπης σου την τρίσβαθη πηγὴ σου
γεύτηκα της γλυκιάς ανάσας σου τα
μύρα.
Του Παρθενώνα κίονας εσύ,
των Δωριέων ισχύ της Ιωνίας ακμή, στήριγμα και κόχη, ερώτων σκέψεις,
που κοιτάζουν σιωπηλά και η δροσιά σου γίνεται
του Αϊ Δημήτρη βλογημένο πρωτοβρόχι.
Στου ήλιου την αχτίδα μ' αγάπη στάσου
και στ' αναλόγιο στάσου με περηφάνεια, λαμπερή,
τους χτύπους της καρδιάς μου τώρα στοχάσου
με την όψη τη δική σου τη σεμνή.
Μ' αγάπη κράτησε της λατρείας μου το χέρι,
που κάθε τόσο τα δάκρυα μου απ' τα μάγουλα σκουπίζει
και στης παρειάς σου τον υπέροχο σου κρίνο
με χάδια το σ' αγαπάω συλλαβίζει.
Δεν είσαι εσύ του κόσμου τούτου πηλός και πνεύμα εσύ είσαι ο νοητός παράδεισος μου που κοντά σου μεγαλώνει
στα χείλη σου τριαντάφυλλα
ανθούνε
η απουσία σου το κορμί μου το πληγώνει
και οι στιγμές μου στη σκέψη σου
δακρύζουν κι αγρυπνούνε...Β.Α.
