Νοέμβρη φίλε ήσυχε

 

Στου Νοέμβρη την αυγή

 Ο Νοέμβρης έρχεται αθόρυβα, σαν σκιά που περπατά πάνω στα φύλλα που γερνούν.

Ο αέρας μυρίζει καμένο ξύλο και νοσταλγία, οι μέρες μικραίνουν, μα μέσα στο σκοτάδι ανάβουν άλλου είδους φώτα , κεράκια στα παράθυρα, σκέψεις που φωτίζουν τη σιωπή.

Είναι ο μήνας της επιστροφής προς τα μέσα.

Οι δρόμοι γεμίζουν υγρασία κι οι καρδιές αναζητούν καταφύγιο.

Τα δέντρα, γυμνά πια, μοιάζουν να ψιθυρίζουν στο χώμα τα μυστικά του χρόνου, κι εκεί, κάτω απ’ τα πεσμένα φύλλα, κοιμάται η υπόσχεση της άνοιξης.

Ο Νοέμβρης δεν κραυγάζεισου μαθαίνει να ακούς τα ήσυχα πράγματα, 

τη βροχή που πέφτει ρυθμικά στο τζάμι,

τον ήχο του ανέμου που περνά από το χθες στο αύριο,

την ανάσα σου, που γίνεται προσευχή για ό,τι αγάπησες και κράτησες μέσα σου.

Κι έτσι, μέσα στη γαλήνη του φθινοπώρου, ο Νοέμβρης σπέρνει στο σκοτάδι το φως που θα ξαναγεννηθεί.

Στου Νοέμβρη την αυγή 

Ήρθε του Νοέμβρη η αυγή,
στα μάτια σου στάζει βροχή,
μα μέσα στη στάχτη, στη καρδιά,
ανθίζει μια μικρή φωτιά.

Κι αν ο άνεμος φέρει καημό,
θα τον κάνω τραγούδι γλυκό,
να θυμάσαι πως πάντα η ζωή
ξαναρχίζει με μιαν αυγή.

Στους δρόμους κυλάει η σιωπή,
μα εσύ μου χαρίζεις πνοή,
σαν φύλλο που φεύγει μακριά,
κι επιστρέφει ξανά στη φωλιά.

Κι αν ο άνεμος φέρει καημό,
θα τον κάνω τραγούδι γλυκό,
να θυμάσαι πως πάντα η ζωή
ξαναρχίζει με μιαν αυγή.

Στου Νοέμβρη την αυγή,
 εγώ θα σ’ αγαπώ πιο πολύ,
μες στη βροχή, μες στη σιωπή,
Θα' μάστε οι δυο μας μαζί 

Στου χρόνου το γκρίζο το φως,
γεννιέται το αύριο εντός,
κι αν νύχτα σκεπάσει τη γη,
θα φέξει για μας η αυγή.

Στου Νοέμβρη την αυγή,
 εγώ  θα σ’ αγαπώ πιο πολύ,
μες στη βροχή, μες στη σιωπή,
Θα' μάστε οι δυο μας μαζί