🏵️Η Κρήτη δεν είναι Αιγαίο –
και το μεταναστευτικό αλλάζει πρόσωπο 🏵️
Ακούγοντας τον κ. Πρωθυπουργό να λέει ότι " η Ελλάδα δεν θα γίνει ξέφραγο αμπέλι " για το θέμα των μεταναστών θα καταθέσω κάποιες προσωπικές απόψεις
Το καλοκαίρι του 2025 σημαδεύεται από κάτι που, για τους περισσότερους Έλληνες, φάνταζε αδιανόητο
Η Κρήτη γίνεται νέο "πέρασμα"!
Η Κρήτη, η τουριστική βιτρίνα της χώρας,
η "απαραβίαστη" καρδιά του Νότου,
έγινε αιφνιδίως πύλη μεταναστευτικής
εισόδου.
Και όχι από τη γνωστή Ανατολή, αλλά από τη Λιβύη – μια περιοχή όπου η κρατική εξουσία
είναι σχεδόν φάντασμα και οι διακινητές λειτουργούν ανενόχλητοι.
Παρακάμπτουν το Αιγαίο (που είναι φραγμένο με φράχτες, drones, κέντρα κλειστού τύπου) και στέλνουν καραβιες απευθείας στη νότια Κρήτη.
Οι αφίξεις εκατοντάδων μεταναστών μέσα
σε λίγα 24ωρα έφεραν στο φως την πλήρη
απουσία σχεδίου, τις τοπικές κοινωνικές αντιδράσεις και την ευρωπαϊκή αφωνία.
Ο τρόμος της ανεξέλεγκτης εισροής
αναμειγνύεται με πραγματικά προβλήματα φιλοξενίας, ασφάλειας και κοινωνικής αντοχής.
Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα
Περισσότεροι από 1.200 άνθρωποι αποβιβάστηκαν στην Κρήτη σε τρεις ημέρες.
Τα εκθεσιακά κέντρα , γήπεδα μετατράπηκαν πρόχειρα σε κέντρα φιλοξενίας.
Κανένας σχεδιασμός, κανένα στέγαστρο, καμία πρόβλεψη για υγειονομική κάλυψη.
Η τοπική κοινωνία, που βλέπει τον τουρισμό της να απειλείται, βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με το κράτος.
Και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει: δεν είναι ρατσισμός να ζητάς σχέδιο.
Οι ευθύνες
Η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να κλείσει
τα μάτια στην πιθανότητα να αλλάξουν οι μεταναστευτικές διαδρομές.
Επένδυσε όλα τα αποτρεπτικά της μέσα στον Έβρο και στα Δωδεκάνησα, αφήνοντας το νότιο μέτωπο χωρίς φύλαξη, χωρίς πρόβλεψη, χωρίς πολιτική.
Τώρα, τρέχει να σβήσει φωτιές με πρόχειρες εντολές και μετακινήσεις, προκαλώντας περισσότερο χάος.
Και συγκεκριμένα η Βουλή ψήφισε να παγώσει για 3 μήνες (μέχρι Οκτώβριο 2025) τις αιτήσεις ασύλου για άτομα που εισέρχονται από Λιβύη προς Ελλάδα μέσω θαλάσσης.
Τι σημαίνει αυτό ;
Οι αφιχθέντες δεν μπορούν να ζητήσουν άσυλο, ακόμη κι αν είναι πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές.
Κρατούνται σε ειδικούς χώρους, με σκοπό την επαναπροώθησή τους πίσω στη Λιβύη (αν και αυτό είναι πολύπλοκο).
Οι αρχές τους κρατούν χωρίς επεξεργασία αιτήματος, κάτι που αποτελεί παραβίαση διεθνών συμβάσεων, όπως η Σύμβαση της Γενεύης (1951).
Από την άλλη, η Ευρωπαϊκή Ένωση, για άλλη μια φορά, κάνει “τα στραβά μάτια” συμπεριφέρεται σαν παρατηρητής.
Δεν απαιτεί από τα κράτη-μέλη να μοιραστούν το βάρος, δεν πιέζει για επαναπροωθήσεις, και αφήνει τα σύνορα να "διαχειρίζονται" με τοπικούς αυτοσχεδιασμούς.
Το δίλημμα
Δεν υπάρχει εύκολη λύση.
Η ανθρωπιά είναι επιταγή, αλλά χωρίς δομές και όρια γίνεται παγίδα — και για τους μετανάστες και για τις κοινωνίες.
Η αποτροπή είναι απαραίτητη, αλλά χωρίς σεβασμό στα δικαιώματα, γίνεται απάνθρωπη.
Η Κρήτη δεν μπορεί και δεν πρέπει να μετατραπεί σε νέα Μοριά.
Ούτε όμως μπορεί να είναι "ιερό νησί" χωρίς καμία συμμετοχή στο βάρος που μοιράζεται όλη η χώρα. Το κράτος οφείλει να πει την αλήθεια:
είτε επιλέγουμε οργανωμένη, ελεγχόμενη φιλοξενία, είτε θα χάσουμε τον έλεγχο και την ψυχραιμία.
Αν δεν ελεγχθεί η ροή, ακροδεξιά ρητορική και τοπικές εξάρσεις βίας είναι πιθανές.
Η λύση
1. Άμεση δημιουργία μίας κλειστής, καλά οργανωμένης δομής υποδοχής στην Κρήτη — ούτε πρόχειρα κέντρα, ούτε μετακινήσεις-εξπρές.
2. Διπλωματική πίεση προς Λιβύη και Ε.Ε. για συμφωνία αποτροπής των αναχωρήσεων.
3. Ενημέρωση και διάλογος με τις τοπικές κοινωνίες, με εγγυήσεις για τουρισμό,
ασφάλεια και διαφάνεια.
4. Ρεαλιστική πολιτική ασύλου, που διαχωρίζει πρόσφυγες από παράτυπους οικονομικούς μετανάστες.
Η Κρήτη είναι σύμβολο, δεν είναι μόνο γεωγραφία. Αν δεν προστατευτεί και δεν ενταχθεί
σε ένα εθνικό σχέδιο, κινδυνεύουμε να μετατρέψουμε το μεταναστευτικό από πρόβλημα διαχείρισης σε πυρήνα εθνικής κρίσης.
Αυτό δεν είναι παροδικό.
Αν δεν υπάρξει αποτροπή, η Κρήτη θα γίνει δεύτερος "Έβρος".
Η ώρα της αλήθειας έφτασε.
Η Ελλάδα μένει μόνη στη διαχείριση , όπως το 2015.
------
Στις ακτές της Κρήτης
Στις ακτές της Κρήτης φτάνουν την αυγή
με βάρκες γεμάτες ελπίδα και πλήγη,
μάτια που ψάχνουν ουρανό να μιλήσει
σε γλώσσα που ο πόνος ποτέ δεν γνωρίζει.
Ανέμους διαβαίνουν χωρίς να ρωτούν,
πατρίδες αφήνουν, μα δεν τις ξεχνούν,
η πόρτα κλειδώνει μ’ απόφαση ψυχρή,
κι η θάλασσα γίνεται παντοτινή φυλακή.
Ελλάδα μου , καρδιά σταυρωμένη στη γη,
σε νιώθω σαν καταφύγιο μα και πληγή.
Φόβος και δίκιο μπερδεύονται πάλι,
στο ιερό σου χώμα που ο ήλιος λάμπει . .
Μα αν φράξεις τον ήλιο, θα πάψεις να ζεις,
κι αν σβήσεις με λόγια τη δίψα της ζωής
ο χρόνος θα γράψει με μελάνι βαρύ
"Δεν σώζεται έθνος αν χάνει ψυχή"
Ελλάδα μου όμως ποτέ δεν ξεχνάς,
πώς κάποτε τα παιδιά σου φύγαν μακριά.
Μα τώρα κράτα με πείσμα και φως,
τα σύνορα σου κεί που τ' άφησε ο Θεός
Μαζί με τον ήλιο και την ψυχή,
κράτα την τάξη, κράτα τη γραμμή.
Και σ’ όποιον ζητήσει μ' αλήθεια να σωθεί
ας βρει στη γη σου πατρίδας φωνή,
© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
