Το "εγώ" με το στέμμα

Η υπερεκτίμηση του εγώ είναι σαν καθρέφτης που έχει ξεχάσει πως ο ρόλος του είναι να αντανακλά — όχι να λάμπει από μόνος του.

Το  εγώ με το στέμμα

Το εγώ φόρεσε στέμμα 
Ήταν φτιαγμένο από φως που δεν του ανήκε —
μα το πίστεψε.
Περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους
και κάθε βλέμμα που το θαύμαζε
το έκανε να ψηλώνει λίγο ακόμη.
Όσο πιο πολύ ήταν  το  ύψος,
τόσο πιο μικρή γινόταν η καρδιά του.

Μα μια μέρα ο άνεμος φύσηξε.
Το στέμμα έπεσε στο χώμα,
κι ο καθρέφτης ράγισε.
Τότε το εγώ κοίταξε μέσα του
κι αντί για μεγαλείο,
είδε κάτι μικρό,
εύθραυστο, αληθινό.

Κι εκεί — χωρίς στέμμα, χωρίς φως δανεικό —
γνώρισε για πρώτη φορά
την ομορφιά της απλότητας.

 ✍️Το στέμμα μου ✍️

Φόρεσα στο κεφάλι, στέμμα από φως 
κι είπα " όλος ο κόσμος  να στέκει σκυφτός"
Μα κάθε μου βήμα σκορπούσε ηχώ,
κι ο άνεμος γέλαγε, με χαμόγελο πονηρό

Ω, καθρέφτη, καθρεφτάκι δείξε μου ξανά,
τί  είμαι στ’ αλήθεια, χωρίς τη φωτιά.
Όταν σβήνει το φως μου, μένει σιωπή,
κι εκεί βρίσκω εμένα,  μικρό παιδί.

Κοίταξε γύρω μου, δεν βλέπω  θεούς,
μόνο σκιές με ώμους σκυφτούς

Το στέμμα μου πέφτει, μα πριν χαθεί, 
θέλω τον ήλιο να βρει μες στη γη 

Δεν είμαι φως, μα καθρέφτης φωτός ,
σκιά κι ανάσα που ρίχνει ο ουρανός 
Όσο κι αν μικραίνω, θέλω να  ζήσω 
και σ' ό,τι αληθινό το φως μου να ρίχνω 

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου 

Η Αντανάκλαση του Καθρέφτη"

 

Η ιστορία "Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη"
μας θυμίζει ότι η αληθινή αλλαγή δεν γεννιέται από την εικόνα που βλέπουμε στον καθρέφτη, ούτε από τα λόγια που λέμε στον εαυτό μας.
Η μεταμόρφωση έρχεται όταν κοιτάμε τα μάτια εκείνων που αδικήσαμε, όταν τολμάμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να ζητήσουμε συγγνώμη.

❤️Η Αντανάκλαση  του Καθρέφτη ❤️
Σ’ ένα χωριό που άγγιζε τη σιωπή των λόφων, ζούσε ένας νεαρός ονόματι  Μένιος . Ήταν άνθρωπος ευγενικός στα λόγια, αλλά βιαστικός στις κρίσεις του.
Κάθε πρωί στεκόταν μπροστά σ’ έναν μεγάλο καθρέφτη που φύλαγε στο σπίτι του, και συνήθιζε να λέει με αυτοπεποίθηση:
— "Είμαι καλός. Δεν έχω τίποτα να διορθώσω."

Ο καθρέφτης τού επέστρεφε πάντα την ίδια εικόνα· ήρεμη, σταθερή, δίχως ρωγμές.
Ο Μένιος  πίστευε πως αυτό ήταν η αλήθεια.

Μα μια μέρα, ύστερα από έναν θυμό που ξέφυγε απ’ την καρδιά του, είπε λόγια σκληρά στον φίλο του, τον Λύσανδρο ,  λόγια που βάρυναν τον αέρα και σκίασαν τη φιλία τους.
Το ίδιο βράδυ, στάθηκε πάλι μπροστά στον καθρέφτη.
— "Έκανα λάθος," ψιθύρισε.
Όμως ο καθρέφτης έμεινε σιωπηλός.
Το πρόσωπό του έδειχνε το ίδιο.
Ούτε θλίψη, ούτε ντροπή, ούτε τύψη.
Μόνο αντανάκλαση, χωρίς ψυχή.

Οι μέρες κύλησαν, κι η ενοχή φώλιασε μέσα του
σαν πέτρα.
Ως που ένα δειλινό, ενώ ο ήλιος έγερνε πίσω απ’ τα κυπαρίσσια, ο Μένιος ένιωσε πως δεν είχε ανάγκη να δει τον εαυτό του ,  αλλά να τον συναντήσει. Πήρε τον δρόμο για το σπίτι του Λύσανδρου και στάθηκε μπροστά του.
— "Συγχώρεσέ με, " είπε απλά.
"Έμαθα πως η συγγνώμη δεν λέγεται μπροστά σε γυαλί, αλλά σε  μια καρδιά."

Ο Λύσανδρος δεν μίλησε· μονάχα χαμογέλασε ελαφρά.
Και τότε, μέσα στα μάτια του, ο Μένιος  είδε κάτι που κανένας καθρέφτης δεν του είχε δείξει ποτέ: την αλήθεια του ίδιου του εαυτού του.

Από εκείνη τη μέρα, ο καθρέφτης στο σπίτι του έμεινε σκεπασμένος με ένα λευκό πανί.
Γιατί ο Μένιος  είχε μάθει πως η αληθινή αλλαγή δεν κατοικεί στο είδωλο,
αλλά στην ταπεινότητα της συγγνώμης και στο φως της καρδιάς.

Μέσα από τα βήματα του Μένιου, μαθαίνουμε πως η ειλικρίνεια, η ταπεινότητα και η αγάπη για τους άλλους είναι τα πραγματικά μέσα για να αλλάξουμε — και ότι η συγγνώμη δεν είναι αδυναμία, αλλά η γέφυρα προς την εσωτερική ελευθερία και την αληθινή ειρήνη.