Με μεγάλη λύπη φέτος δεν θα γιορτάσουμε αυτή την γιορτή της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου , λόγω της καραντίνας της πανδημίας, αλλά η μνήμη μας θα τους τιμήσει έστω και από το σπίτι, αφού η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό της ανθρώπινης ζωής.
Λίγες λέξεις από μένα που έζησα τα γεγονότα και αναπολώ τα χρόνια της αθωότητας, αφού ανήκω και εγώ στη γενιά του Πολυτεχνείου .
Σαράντα επτά χρόνια πέρασαν από τότε που ο χρόνος πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Το σιδερόφραχτο τανκ έπεσε πάνω στην πύλη του που την στόλιζαν τα παιδιά της εξέγερσης ." Ψωμί - Παιδεία- Ελευθερία ήταν στα χείλη όλων. Αυτή όμως η φράση εμεινε στη μεση και την πήρε ο αέρας και την μετέφερε σε όλη την Ελλάδα. Ήταν παιδιά εικοσάρηδες , άοπλα που ανήψωσαν το μποι τους μπροστά στα φρούρια της δικτατορίας.
Θυμόμαστε με βαθύ συναίσθημα την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου, τη Νομική, αλλά και τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τους τόπους εξορίας και μαρτυρίου ανδρών και γυναικών, κάθε μέρος όπου άνθρωποι φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, στη μάχη για την υπεράσπιση πανανθρώπινων αξιών και ιδανικών.
Μια μέρα σαν αυτή, αποτίνουμε φόρο τιμής σε κάθε πράξη αντίστασης, κάθε λάμψη μέσα στο σκοτάδι της επτάχρονης δικτατορίας, κάθε προσπάθεια ανατροπής της επαίσχυντης τυραννίας.
Έχουμε χρέος να θυμόμαστε, αλλά και υποχρέωση να συνεχίζουμε τον αγώνα. Ειδικά στις μέρες μας, όπου διάφοροι νοσταλγοί της χούντας, ακροδεξιοί, ρατσιστές, θιασώτες του αυταρχισμού αλλά και της αναθεώρησης της Ιστορίας, προβάλλουν ξανά από το σκοτάδι του παρελθόντος κηρύσσοντας το μίσος τους για οτιδήποτε προοδευτικό.
Ένας αγώνας που έγινε από τη γενιά του Πολυτεχνείου δεν πήγε ποτέ χαμένος. Ας ισχυρίζονται κάποιοι ότι ήταν μάταιος και καταδικασμένος.
Δεν υπάρχει ανώφελος αγώνας.
Η θυσία των αδικοχαμένων του Πολυτεχνείου όμως δεν πήγε χαμένη. Αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο της δικτατορίας και των φασιστικών της μεθόδων που χρησιμοποίησε για να καταστείλει την λαϊκή εξέγερση. Αν και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν σήμαιναν και το τέλος της δικτατορίας, άνοιξαν παρ’ όλα αυτά το δρόμο για την κατάρρευσή της.
Η δικτατορία συντρίβεται υπό το βάρος του πραξικοπήματος στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου 1974 και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε στις 20 Ιουλίου, υλοποιώντας τα Νατοϊκά σχέδια και τις ιμπεριαλιστικές επιταγές.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε ουσιαστικά τη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, τη μνήμη όλων όσοι αντιστάθηκαν στη χούντα, είναι η συνέχιση του αγώνα για μια καλύτερη ζωή, για Ελευθερία, Δημοκρατία, κοινωνική Δικαιοσύνη.
"Λευτεριά και Ρωμιοσύνη είναι αδέλφια δίδυμα!"
Η δικιά μου ανάμνηση εκείνης της θλιβερής βραδιάς τότε στα νεανικά μου χρονια ..
Ημουν στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο 1973 και σπούδαζα στη Μεση Τεχνική Σχολή Εργοδηγών, μετά την αποφοίτησή μου από το Γυμνάσιο.
Μπαίνει η υπεύθυνη καθηγήτρια στην τάξη και μας ενημέρωσε με αυστηρό ύφος να φύγουμε και να πάμε κατευθείαν στα σπίτια μας. Η σχολή μας ήταν απέναντι από τη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης και βλέπαμε φοιτητές συγκεντρωμένους με πλακάτ και με μεγάλα πανό . Περιμένοντας στη στάση των αστικών όλο και πιο πολλοί είμασταν εκεί. Μερικά αστικά δεν σταματούσαν γιατί ήταν γεμάτα. Φοβούμενη ότι δεν θα βρω θέση, πήρα το δρόμο για το σπίτι που ήταν κοντά στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο με τα πόδια. Η σχολή του Πολυτεχνείου Θεσσαλονίκης είναι κοντά στην έκθεση, οπότε περνώντας από εκεί είδα τους φοιτητές στα κάγκελα με πανό. Όταν έφτασα στο σπίτι των θείων μου, ο θείος μου είχε ανοιχτό το Ραδιόφωνο και άκουγαμε τις απεγνωσμένες φωνές ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.
..Ρίγος και δάκρυα ανεβλυζαν από τα μάτια μου . Με κομμενη την ανασσα ακούγαμε τις κραυγές των παιδιων. Και μετα σιωπή... Τι είχε γινει άραγε...
Την άλλη μέρα στην τηλεόραση έδειχνε το συμβάν σαν κάτι το συνηθισμένο και χωρίς πολλές λεπτομέρειες λόγω χούντας. Από καποιες εφημερίδες μάθαμε την αλήθεια .
Σήμερα νιώθω την ίδια συγκίνηση όπως και τότε, όσα χρόνια κι αν περάσουν η μνήμη μου μένει αναλλοίωτη στους ήρωες του Πολυτεχνείου μια γενιάς που ήθελε να αντισταθεί και να δώσει τη ζωή της για τη δημοκρατία.
" ΛΑΕ ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ "
"ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ ΖΕΙ "
Αυτά ήταν το σύνθηματά μας τον Νοέμβριο του 1974 στη Λάρισα, τότε σαν φοιτητές στα ΚΑΤΕ με πλακατ στο χέρι πραγματοποιήσαμε πορεία για να τιμήσουμε τους ήρωες του Πολυτεχνείου!!
ΠΟΡΕΙΑ ΝΟΈΜΒΡΙΟΣ 1974 ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ
Δεν σταματήσαμε όπως και εμείς σαν νέοι τότε, να αγωνιζόμαστε, έχοντας σαν φωτεινό φάρο τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, για τα επαγγελματικά μας δικαιώματα, τα ιδανικά μας και τις ηθικές μας αξίες, για να απολαμβάνουν τις δικές μας κατακτήσεις οι μετέπειτα γενεές .
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΛΑΡΙΣΑ
Το Πολυτεχνείο θα ζει πάντα μέσα στην καρδιά μας !
Τιμή και δόξα στους ήρωες του Πολυτεχνείου και η θυσία τους παραμένει φωτεινός φάρος κι οδηγός κάθε δημοκρατικού αγώνα.
Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί τα αιτήματά του είναι πάντα επίκαιρα.
Ο αγώνας για την ενδυνάμωση και την επέκταση της Δημοκρατίας, για τα δικαιώματα, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αξία δεν σταματά ποτέ.
