ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ , ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΡΟΛΑΧΑΚΗΣ

 

ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ 

Τραγούδαγες ψιθυριστά στίχους του Κορνάρου

Μιλούσες για τον έρωτα χωρίς να το σκεφτείς  

Πολύ νωρίς το ένιωσες το άγγιγμα του χάρου

Πίσω από αυτά που ένιωθες ήθελες να κρυφτείς 

τι έψαχνες τι ζήταγες τα βραδιά απ την Σελήνη 

Μονάχη σου καθόσουνα στην άκρη του γιαλού 

Η ταραχή σε κύκλωνε δεν έβρισκες γαλήνη

Ότι ήθελες το έχανες το έβρισκες αλλού

Και εγώ μοναχός να μετρώ υγρά πικρά  τα μίλια

Σε σκέψεις και περίεργα να βουλιάζει το μυαλό  

Διέξοδος να έρχεται από την άδεια την μποτίλια 

Παιχνίδια είναι ολα αυτα που παίζει το μυαλό 

Σιωπηλή σε έλουζε το φως του φεγγαριού 

Μια ασημένια ανταύγεια σου έδειχνε τον δρόμο 

Τα πλοία μόνη κοίταζες στα νερά του λιμανιού 

Αβέβαιη μάταια έψαχνες να βρεις τον ενα τρόπο 

Το δίλημμα που σε έπνιγε σου έδειχνε τη λύση 

Να φύγεις τότε ήθελες να πας σε άλλα  μέρη

Μα όσο κι αν κρυβόσουνα σε πρόδιδε η φύση 

Και νόμιζες πως η ζωή για πάντα θα σ αφήσει

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΡΔΟΥΛΑ ΜΟΥ

Χωρίς εσένα τώρα  πως θα ζήσω; 

Πώς αγάπη μου να σε λησμονήσω;

Πώς τη ζωή μου να προχωρήσω  ; 

Παρηγοριά από πού να ζητήσω ;

Για σένα καρδούλα  μου πονάω, 

γύρνα πίσω, μόνο αυτό  ζητάω! 

Για σένα πίνω, καπνίζω και μεθάω 

και τώρα πες μου που να πάω;  

Εσύ με γιάτρευες, όταν πονούσα, 

με τη δύναμη σου, δεν λυγούσα.

Με το χαμόγελό σου, ξυπνούσα .

Χωρίς την ανάσα σου, δεν ζούσα! 

Η μοίρα  μου όμως, δεν με σταματάει,  

σε βουνά και κάμπους, μακριά με πάει, 

σε άγνωστο τόπο, που με κατατρομάζει 

και η καρδιά από το κλάμα σπαράζει.

Στους σκοτεινούς δρόμους τριγυρνάω 

με βλέμμα θλιμμένο, τον ουρανό κοιτάω, 

για σένα όλο τον κόσμο θα συγχωρήσω

το κάστρο της κακίας θα γκρεμίσω.

Τη ζωή μου θα 'δίνα να επιστρέψεις, 

άνθη στην καρδιά μου να φυτέψεις.

Την καρδιά σου  μόνο να πιστέψεις, 

άλλη αγάπη από μένα μην γυρέψεις.

Όμως θα μείνω εδώ να σε περιμένω, 

με ένα  τριαντάφυλλο ανθισμένο. 

Εσένα θα σκέφτομαι σε όλη τη ζωή, 

 μόνο εσένα αγάπη μου μοναδική! 

ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑΡΗ ΚΑΛΑΪΤΣΊΔΟΥ 

ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ

ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΑΒΕΡΝΑΚΙ

 

Στο ταβερνάκι το μικρό ήρθα απόψε,

αναμνήσεις να φέρω στο μυαλό από τότε,

τους φίλους μου που έχω καιρό να δω, 

τα νιάτα, τον παλιό  καιρό να θυμηθώ.

Καθώς συλλογιέμαι δάκρυα κυλάνε,

στιγμές καλές στο νου γυρνάνε,  

μας βλεπω όλους εδώ μαζί παρέα  

με πιοτό και με χορό  περνάμε ωραία 

Ακούω του Γιάννη το ατέλειωτο γέλιο,

 καθώς του λέω ένα ανέκδοτο νέο,

 για αγάπες στον ώμο του Γιώργη κλαίω 

και τα κρυφά μυστικά στην Ελένη τα λέω.

Νάμαστε  όλοι μαζί στην αμμουδιά, 

αγκαλιασμένοι γύρω από την φωτιά, 

με κιθάρες και τα άστρα συντροφιά, 

μας βρήκε το ξημέρωμα αγκαλιά .

Τα νεανικά μου χρόνια  πάντα νοσταλγώ 

την παλιοπαρέα μας τώρα αναπολώ , 

πρώτα ήταν ο φίλος και μετά το "εγώ" 

κι όλοι φωνάζαν αληθινά το "σ' αγαπώ"

Στιγμές καλές που περάσαμε όλοι μαζί,

μείναν χαραγμένες ανεξίτηλα στη ψυχή.

Τον όρκο  "για πάντα μαζί" μην ξεχνούμε,  

στην άκρη του κόσμου κι αν βρεθούμε!