Η Γέννηση της αλήθειας

 

«Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες.» —

Οδυσσέας Ελύτης 

Η φράση μιλά για τη γέννηση της αλήθειας — όχι ως δεδομένο, αλλά ως έργο πνευματικής καθαρότητας.

Όπως το άγαλμα χρειάζεται να χυθεί στο καλούπι του, να περάσει από φωτιά και μέταλλο, έτσι κι η αλήθεια δεν προσφέρεται έτοιμη. 

Πλάθεται μέσα στη σιωπή, μέσα σε εκείνη τη μοναξιά που δεν είναι απόγνωση, αλλά χώρος ωρίμανσης.

Η “μοναξιά της πένας” που αναφέρεται στο τέλος δεν είναι απλώς συναισθηματική· είναι υπαρξιακή. 

Είναι εκείνη η στιγμή που ο άνθρωπος, ή ο δημιουργός, στέκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, χωρίς φίλτρα, χωρίς ακροατές, χωρίς μάσκες.

Μόνο τότε η λέξη μπορεί να γίνει αληθινή, να αποτυπώσει κάτι ουσιαστικό, γιατί τότε δεν προσπαθεί να πείσει κανέναν — μόνο να αποκαλύψει.

Ο Ελύτης θα έλεγε πως η μοναξιά είναι ο καθρέφτης του φωτός.

Μέσα της ο άνθρωπος καθαρίζει από τον θόρυβο, τις συνήθειες, τις μικρές ψευδαισθήσεις.

Μόνο εκεί, στα “καθάρια νερά”, η ψυχή βλέπει το είδωλό της χωρίς παραμόρφωση.

Η “χυτή” αλήθεια θυμίζει την πλαστική ομορφιά της δημιουργίας: όπως το άγαλμα γεννιέται από το λιωμένο μέταλλο, έτσι και η αλήθεια γεννιέται  από το λιώσιμο της αυταπάτης.

Η μοναξιά είναι το καμίνι 
και το νερό μαζί —
η φωτιά που καθαρίζει, 
το νερό που αντανακλά.

Γι’ αυτό η μοναξιά της πένας 
είναι “απ’ τις πιο μεγάλες”:
γιατί είναι η στιγμή που ο λόγος γεννάται.
Όχι για να στολίσει, αλλά για να αποκαλύψει.
Όχι για να μιλήσει προς τα έξω, 
αλλά για να ακουστεί προς τα μέσα.

© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου

Καλημέρα με χαμόγελα!

 

Η πρώτη σου δουλειά κάθε πρωί..

Να χαμογελάς στον εαυτό σου ...

Και η δεύτερη να καλωσορίσεις ...τη νέα σου μέρα .. τα υπόλοιπα... κάντα με όποια σειρά θέλεις..ή μην τα κάνεις και  καθόλου ...

Στη ζωή μας έρχονται και μέρες δύσκολες, που σε πιάνει το παράπονο, μια θλίψη που σου τρώει τα σωθικά,   γιατί άλλα θέλεις και άλλα κάνεις,  που άλλα θέλεις να πεις, άλλα λες και άλλα καταλαβαίνουν οι άλλοι, που άλλα πίστευες ότι θα αντέξεις.

Είναι αυτές οι στιγμές που απλά κάθεσαι ήσυχος στον καναπέ του σπιτιού σου, που θες να φωνάξεις δυνατά, που νομίζεις ότι σου φταίνε όλα και όλοι, αλλά αυτός που σου φταίει  μόνο είναι  ο ίδιος σου ο εαυτός. 

Τότε τι κάνεις ;

Τον βάζεις απέναντί σου,  του θυμώνεις   στην αρχή , τον μαλώνεις και  αφού του σκουπίσεις τα δάκρυα,  να του μιλήσεις μ’ αγάπη, να του χτενίσεις τα ανακατεμένα μαλλιά, να τον αγκαλιάσεις, να του δώσεις ένα μεγάλο φιλί και να τον συγχαρείς για όσα έκανε αλλά κυρίως για όσα  μπόρεσε  ή για όσα δεν μπόρεσε ή δεν φοβήθηκε να κάνει.

 Τότε θα δεις να σου χαμογελά ο άλλος σου εαυτός, αυτός που μέχρι τώρα σε κατέκρινε γιατί τον αποδέχεσαι, τον συγχωρείς  για να προχωρήσετε και πάλι μαζί συμφιλιωμένοι. 

Αυτός που μέχρι τώρα σου μιλούσε μόνο για τις αποτυχίες και για τους φόβους σου. 

Αυτός που όλα λάθος τα μετρούσε.

Αυτός που πίστευες πως δεν θ’ αλλάξει ποτέ ή δεν θα αντέξει στα δύσκολα κι όμως τώρα στέκεται απέναντί σου γεμάτος κατανόηση και σου χαμογελά. 

Χαμογέλασέ του κι εσύ.

Χαμογέλασέ του για να ξέρει πως κατάλαβες...

Χαμογέλασέ του γιατί το αξίζει... Χαμογέλασέ του γιατί έτσι θα μείνει για πάντα δίπλα σου...

Χαμογέλασέ του για όλες τις φορές που τον πρόδωσες...

Τέλος χαμογέλασε γιατί είναι το μόνο όπλο που διαθέτεις απέναντι σε όλα τα δύσκολα, τα παράξενα, τα στραβά, τα σκληρά και τα ταπεινωτικά σου συναισθήματα που προσπαθούν να σε καταπιούν...

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει 

" το γέλιο είναι ο ήλιος που απομακρύνει το χειμώνα από το ανθρώπινο πρόσωπο» και ναι, καμιά φορά αυτό το πρόσωπο τυχαίνει να είσαι εσύ…

Καλημέρα με υγεία και με πολλά χαμόγελα !😀😀😀

Η πρωινή συμφιλίωση

 

❤️Η πρωινή συμφιλίωση ❤️

Κάποιες φορές,  σε πιάνει ένα μικρό παράπονο,
 μια θλίψη που σου τρώει τα σωθικά…
Γιατί άλλα θέλεις και άλλα κάνεις.
Άλλα θέλεις να πεις, άλλα λες — κι άλλα καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Άλλα πίστευες πως θα αντέξεις.

Είναι εκείνες οι στιγμές που κάθεσαι 
ήσυχος στον καναπέ του σπιτιού σου.
Που θες να φωνάξεις δυνατά.
Που νομίζεις πως σου φταίνε όλα και όλοι —
μα αυτός που στ’ αλήθεια σου φταίει, 
είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

Κι ύστερα… τον βάζεις απέναντί σου.
Του θυμώνεις, τον μαλώνεις, του σκουπίζεις τα δάκρυα.
Του μιλάς με αγάπη, του χτενίζεις τα ανακατεμένα μαλλιά.
Τον αγκαλιάζεις, τον φιλάς,
και τον συγχαίρεις —
για όσα έκανε, για όσα μπόρεσε,
μα και για όσα δεν μπόρεσε
 ή δεν φοβήθηκε να κάνει.

Κι εκεί, τον βλέπεις να χαμογελά.
Αυτόν τον άλλον εαυτό σου, που ως τώρα σε κατέκρινε.
Γιατί τώρα τον αποδέχεσαι. Τον συγχωρείς.
Και προχωράτε ξανά μαζί — συμφιλιωμένοι.
Αυτόν, που μέχρι τώρα σου μιλούσε μόνο για τις αποτυχίες και τους φόβους σου.
Αυτόν, που όλα λάθος τα μετρούσε.

Κι έτσι το επόμενο πρωί..
ξυπνάς αλλιώς.
Όχι πιο δυνατός — μα πιο αληθινός.
Η πρώτη σου δουλειά κάθε πρωί
είναι να χαμογελάς στον εαυτό σου.
Να του θυμίζεις πως τα κατάφερε,
πως άντεξε — ακόμη κι όταν 

δεν το πίστευε.

Η δεύτερη,
να καλωσορίσεις τη νέα σου μέρα,
χωρίς απαιτήσεις, χωρίς φόβο.
Απλώς να της ανοίξεις την πόρτα
και να της πεις «καλημέρα».

Τα υπόλοιπα…
κάν’ τα με όποια σειρά θέλεις.
Ή μην τα κάνεις καθόλου.
Γιατί, αν έχεις συμφιλιωθεί μ’ εσένα,
τότε ήδη έκανες το πιο σημαντικό 

απ’ όλα.
Κι αυτό, αρκεί.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει 

" το γέλιο είναι ο ήλιος που απομακρύνει το χειμώνα από το ανθρώπινο πρόσωπο» και ναι, καμιά φορά αυτό το πρόσωπο τυχαίνει να είσαι εσύ…

Καλημέρα με υγεία,  χαρούμενο Σαββατοκύριακο με πολλά χαμόγελα !😀😀😀