Έκαψε ο χρόνος τα φτερά
και μου ΄κλεψε τα νιάτα.
Αδύναμο με βρήκαν γηρατειά.
Λιγόστεψε της ζήσης μου η στράτα.
Χιόνισε πάνω στα μαλλιά.
Μάρανε την καρδιά μου.
Πάγωσαν τ΄ άνθη στα κλαδιά
Πάγωσαν τα όνειρά μου.
Το καλοκαίρι πέρασε
και είμαι στους χειμώνες.
Γέρικη ελιά, που ξέμεινε
μέσα στους ελαιώνες.
Ποιος μίλησε, για όνειρα;
Ποιος είπε για ταξίδια;
Ποια τάχα προσδοκία
σέρνει την ψυχή μαζί σας;
Το κρασί της νιότης, σώθηκε.
Ρήχανε το ποτήρι. Πάει!
Της γης τ΄ αηδόνι, κιότεψε
και πια δεν τραγουδάει.
Κίνησα λυπητερό τραγούδι.
Σαν γιαλός, που έχασε τα καΐκια.
Σα νους, που ΄χει στα χέρια του
άμμο και φύκια..
Τι όμορφα, που ήτανε τα νιάτα!
Τι όμορφη, που είναι η ζωή!
Μα τ ΄όνειρο του γλάρου,
για ατέλειωτο ουρανό,
αρχίζει να λιγοστεύει..
να λιγοστεύει...
να λιγοστεύει..
και τελειώνει εδώ.-
13-3-2023
