Το Πουλί και η Σιωπή της Καρδιάς
Ένα πουλί ταξίδευε αδιάκοπα χωρίς να αναπαύεται.
Πέρασε βουνά, ποτάμια, θάλασσες∙ γνώρισε τόπους ξένους και ουρανούς αμέτρητους.
Όμως όσο και μακριά κι αν πετούσε , μέσα του ένιωθε ένα μεγάλο κενό.
«Γιατι δεν είμαι ευχαριστημένος;
Ίσως χρειάζομαι μεγαλύτερες αποστάσεις», έλεγε.
Και κάθε μέρα σε κάθε νεα πτήση η καρδιά γινόταν πιο βαριά, κάθε ορίζοντας πιο αδιάφορος.
Μια μέρα, κουρασμένο, με βαριές τις φτερούγες στάθηκε σε έναν βράχο.
Ησυχία απλωνόταν γύρω του.
Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή άκουσε μια φωνή αχνή, σχεδόν ξεχασμένη:
Μέσα σ’ αυτή τη σιωπή άκουσε μια φωνή αχνή, σχεδόν ξεχασμένη:
«Αλήθεια που θέλεις να πας ; Γιατί δεν είσαι χαρούμενος;
Μήπως δεν είναι οι αποστάσεις που γεμίζουν την ψυχή σου ; Αλλά ο δρόμος που δείχνει η καρδιά.»
Ήταν η ίδια του η καρδιά που του μιλούσε.
Το πουλί σταμάτησε, έκλεισε τα μάτια του και συλλογίστκε
Τόσα χρόνια πετούσε και ποτέ δεν ρώτησε την καρδιά του.
Δεν ήθελε άλλα ξένα μέρη· ήθελε να βρει έναν τόπο όπου θα τραγουδά και θα ανήκει.
Έτσι γύρισε πίσω, ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς , στα μέρη όπου ένιωθε του χτύπους της να χτυπούν δυνατά .
Κι όταν βρήκε ένα δέντρο, γεμάτο κλαδιά έτοιμα να το φιλοξενήσουν κάθησε πάνω στα κλαδιά .
Εκεί κελάηδησε για πρώτη φορά με αληθινή χαρά , χωρίς φόβο και κατάλαβε ότι το αληθινό ταξίδι δεν μετριέται σε μίλια, αλλά σε βήματα συμφιλίωσης
με την καρδιά
Δίδαγμα :
Η ζωή είναι ταξίδι — για κάποιους μεγάλο, για κάποιους μικρό.
Κι όμως, όταν συνειδητοποιήσεις ότι πέρασες στιγμές που δεν σε γέμισαν, ότι διέσχισες δρόμους χωρίς να γεμιζεις την καρδιά και χωρίς το προσωπικό σου νόημα, να ξέρεις πως ποτέ δεν είναι αργά.
Μπορείς να αλλάξεις πορεία.
Να ακουμπήσεις τις επιλογές σου στην καρδιά.
Να επιλέξεις τον δρόμο που αυτή σε οδηγεί.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
