Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης 29 Μαΐου 1453:
Στις 29 Μαΐου, στεκόμαστε με σεβασμό μπροστά σε μια ημερομηνία που σημάδεψε βαθιά την ιστορία του Γένους μας.
Την ημέρα εκείνη του 1453, η Κωνσταντινούπολη, η καρδιά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Ορθόδοξου Ελληνισμού, έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων.
Η Άλωση της Πόλης δεν σήμανε μόνο την πτώση μιας αυτοκρατορίας, αλλά και το τέλος μιας μακραίωνης πολιτισμικής, θρησκευτικής και πνευματικής εποχής.
Η Κωνσταντινούπολη υπήρξε το στολίδι του Βυζαντίου: κοιτίδα πίστης, πνεύματος, και ελληνικής ταυτότητας.
Για έντεκα αιώνες στεκόταν αγέρωχη, σύμβολο της Ρωμιοσύνης.
Όμως, στις 29 Μαΐου του 1453, μετά από μακρά πολιορκία, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε θριαμβευτικά στην Πόλη.
Οι υπερασπιστές της, λίγοι μα γενναίοι, πολέμησαν με ηρωισμό υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, ο οποίος έπεσε μαχόμενος, μένοντας για πάντα στη συλλογική μας μνήμη ως ο τελευταίος Αυτοκράτορας.
Η Άλωση δεν έσβησε το φως της Πόλης.
Αντίθετα, το μετέφερε στην ψυχή του ελληνισμού.
Η Αγιά Σοφιά σίγησε, μα η Ρωμιοσύνη ύψωσε τη φωνή της σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε θρύλους, τραγούδια, προσευχές.
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά ψιθυρίσματα αυτής της ελπίδας ήταν και παραμένει:
"Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι".…
❤️Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι❤️
Πάλι με χρόνια και καιρούς, το φως θα ξανάρθει πίσω,
εκεί που η Πόλη ράγισε, θα χτίσουμε ελπίδας τοίχο
Με προσευχή και θύμηση, με δάκρυ και με γνώση,
η Ρωμιοσύνη δεν μπορεί κανείς να την προδώσει.
Δεν είναι πέτρες και ναοί, μα είναι η ψυχή μας όλη,
που ακουμπά σε κάθε γης παλμό, μα ζει μες στην Πόλη.
Κι αν πέρασαν αιώνες πια, κι αν πέρασαν τα χρόνια,
Η φράση μες στις φλέβες μας αντηχεί αιώνια
Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι
η ιστορία δε σβήνεται, όσο η καρδιά μας ανασανει
Πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θά ’ναι
Πίστη - Πολιτισμό - ταυτότητα ποτέ δεν ξεχνάμε !
Λόγια που κράτησαν ζωντανό το όραμα της Πόλης – όχι μόνο ως γης, αλλά ως σύμβολο της πίστης, της συνέχειας και της ψυχής του Γένους.
Λόγια ποτισμένα με δάκρυ και φως,
που ταξίδεψαν από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά, κρατώντας άσβεστη τη φλόγα της Ρωμιοσύνης.
Ήταν η φράση-καταφύγιο μετά την Άλωση,
όταν η καρδιά του Γένους χτυπούσε πληγωμένη,
μα δεν σταματούσε να ελπίζει.
Δεν είναι κάλεσμα πολέμου.
Είναι ψίθυρος καρδιάς.
Είναι ο ελληνικός τρόπος να λέει πως τίποτα δεν χάνεται, όσο δεν ξεχνιέται.
Δεν ήταν μόνο η Πόλη που χάθηκε, ήταν ένα ολόκληρο σύμπαν πίστης, πολιτισμού και ταυτότητας.
Μα η μνήμη δεν παραδόθηκε.
Έγινε τραγούδι, προσευχή και θρύλος.
Και το όραμα της επιστροφής, είτε κυριολεκτικά είτε πνευματικά, έγινε σύμβολο αντοχής και εθνικής συνέχειας.
Η 29η Μαΐου δεν είναι μόνο μέρα πένθους.
Είναι μέρα μνήμης, αφύπνισης και ευθύνης.
Για να γνωρίζουμε, να σεβόμαστε και να συνεχίζουμε.
Για να κρατούμε το φως της Πόλης άσβεστο στις καρδιές μας, στη γλώσσα μας, στην ιστορική μας συνείδηση.
Το θρυλικό "Η Πόλις εάλω" ακούστηκε σαν κεραυνός σε όλο τον χριστιανικό κόσμο.
Από τότε, η ημέρα αυτή αποτελεί σημείο
αναφοράς στη συλλογική μνήμη του
ελληνισμού , ημέρα πένθους, μα και πίστης
στο φως του γένους που δεν σβήνει.
Η Πόλις Εάλω. Αλλά η Ρωμιοσύνη ζει.
Και ελπίζει. Και συνεχίζει .
😥Η Πόλις Εάλω 😥
Η Πόλη εστέκει φρούριο, στο φως της χαραυγής
κι οι καμπάνες θρήνησαν, στα βάθη κάθε γης
Τείχη ψηλά κι απάτητα, μα η μοίρα ήταν βαριά,
κι ο Μωάμεθ πλησίαζε με δύναμη φονικά.
Ο Κωνσταντίνος στάθηκε, με σπαθί και προσευχή,
στης Πόλης την αιώνια και άγια την ψυχή.
Δεν παραδίνω τίποτα, φώναξε με βροντερή φωνή
κι έγινε φλόγα η καρδιά, φωτιά στη κάθε γη.
Η Πόλις εάλω, είπανε, κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
μα στου λαού τη μνήμη της, το φως αντανακλάει
Γιατί μια Πόλη ζωντανή, στις φλέβες μας κυλά,
και η Ρωμιοσύνη ξέρει Ποτέ της να μην ξεχνά!
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
