Όπως ένα λουλούδι δεν μπορεί να ανθίσει χωρίς ήλιο, έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη... γιατί η αγάπη είναι το φάρμακο που σταματάει κάθε πόνο και διώχνει την κατήφεια και τη δυστυχία μακριά.
Όταν νιώσουμε την αγάπη μέσα μας τότε μπορούμε να πάρουμε αγάπη , που θα γιατρέψει και τις πιο βαθιές πληγές μέσα μας και θα μας βοηθήσει να ανασυγκροτήσουμε τη ζωή μας, γιατί η αγάπη είναι δημιουργία και ζωή.
Εχθρός της είναι το μίσος.
Το μίσος καταστρέφει ότι η αγάπη δημιουργεί.
Είναι η όμορφη αίσθηση που νοιώθουμε όταν βοηθάμε κάποιον που μας χρειάζεται, όταν κάποιος μας κρατήσει το χέρι και μας προσφέρει μια ζεστή και σφικτή αγκαλιά.
Η αγάπη μας δίνει δύναμη για να κάνουμε πολλά πράγματα.
Όταν μας αγαπούν αντλούμε το κουράγιο για τις τόσες δυσκολίες που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας, στην καθημερινότητα μας.
Μπορεί να είναι αγάπη για τη μητέρα μας, το παιδί μας, για το σύντροφο μας, για ένα φίλο μας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι εμείς έχουμε επιλέξει να αγαπάμε κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Όταν αγαπιούνται δύο άνθρωποι ο ένας σέβεται αυτό που είναι ο άλλος, αποδέχεται όλες τις πτυχές του, και τις θετικές και τις αρνητικές. Αποδέχεται τους φόβους, τις αδυναμίες του, τις ανασφάλειες του.
Όμως χρειάζεται κάποιος χρόνος και μεγάλη προσπάθεια και το κυριότερο μια παρουσία δυνατή δίπλα στον άνθρωπο που αγαπάμε.
Το ίδιο όμως χρειάζεται να κάνουμε και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Χρειάζεται να τον αγκαλιάσουμε.
Να δούμε τους φόβους μας, τις ανασφάλειες μας, τα ελαττώματα μας, τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας.
Να τον αποδεχθούμε όπως είναι.
Να του δώσουμε στοργή και όταν συμβεί κάτι να μην τον κρίνουμε αυστηρά αλλά να του συμπεριφερθούμε όπως θα φερόμασταν σε ένα μικρό παιδί που όταν έχει κάτι σκύβουμε τρυφερά προς το μέρος του και το ρωτάμε ‘’τι έχει’’.
Όλους μας αρέσει να αγαπάμε και να μας αγαπούν.
Όλοι μας θέκουμε να δίνουμε το χάδι και το φιλί και να το παίρνουμε απλόχερα πίσω, σαν το πιο γλυκό βάλσαμο.
Η αγάπη είναι το φάρμακο που σταματάει κάθε πόνο και διώχνει την κατήφεια και τη δυστυχία μακριά.
Αυτούς που αγαπάμε τους δεχόμαστε για αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι.
Όλοι χρειαζόμαστε την αγάπη.
Έχουμε ανάγκη τόσο να την παίρνουμε, όσο και να τη δίνουμε.
Άλλωστε…
"Τί να την κάνεις τη σοφία του κόσμου, την μόρφωση, τις επιστήμες, όταν δεν έχεις αγάπη, τότε είσαι ίδιος με άψυχο χαλκό.
Για τον λόγο αυτό, είναι λάθος οι γονείς να ρίχνουν το βάρος μόνο στη μόρφωση των παιδιών και να αγνοούν την καλλιέργεια της πραγματικής αγάπης στις ψυχές τους."
(Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον). Απόστολος Παύλος
