Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών

 

Η Διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών ανακηρύχθηκε από τον ΟΗΕ το 1999 ως ημέρα αφιερωμένη:

στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τη βία κατά των γυναικών

στη στήριξη των θυμάτων

στην προώθηση πολιτικών για την πρόληψη και αντιμετώπιση της έμφυλη

Κάποτε, λένε, υπήρχε μια χώρα όπου οι γυναίκες περπατούσαν με το βλέμμα χαμηλό, σαν να κρατούσαν μέσα τους έναν άνεμο που κανείς δεν άκουγε.

Ήταν άνεμος φόβου, άνεμος σιωπής∙ κι όμως, καμιά τους δεν είχε γεννηθεί για να σωπαίνει.

Μια μέρα, μια γυναίκα σήκωσε το κεφάλι.

Το φως άγγιξε το πρόσωπό της, και γύρω της οι σκιές άρχισαν να μικραίνουν.

Τότε κι άλλες γυναίκες στάθηκαν δίπλα της—μία φωνή, έπειτα μία ακόμη—μέχρι που ο άνεμος άλλαξε κατεύθυνση.

Δεν φυσούσε πια για να τους κλείσει το στόμα.

Φυσούσε για να τους δώσει δύναμη.

Και από εκείνη τη μέρα, σε κάθε γωνιά της γης, ακούγεται ο ίδιος ψίθυρος:

«Καμία γυναίκα μόνη. 

Καμία φωνή χαμένη. 

Καμία σιωπή που να μην γίνεται

 θέση, δρόμος και δικαίωμα».

Γιατί όταν μια γυναίκα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει, ολόκληρος ο κόσμος μαθαίνει ξανά πώς ακούγεται

Μηνύματα σιωπής δεν έχουν θέση στον κόσμο.

Κάθε γυναίκα είναι φως∙

κι όταν το φως πληγώνεται,

νυχτώνει για όλους.

Σήμερα θυμόμαστε,

μα δε σωπαίνουμε.

Υψώνουμε φωνή για όσες

έσπασαν—ή δεν πρόλαβαν 

να σπάσουν—τους κύκλους της βίας.

Για να ανθίζει η ζωή,

καμία γυναίκα δεν πρέπει

να φοβάται 

τη σκιά της.

Δεν είσαι μόνη

Στίχοι,- Βιντεοκλίπ: Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
Ερμηνεία - Μουσική: Μελοποίηση SUNO AI

Της άρεσαν τα παραμύθια και ιστορίες, όταν ήταν μικρή.

Μάζευε κοχύλια σε παραλίες, χόρευε μέσα στη βροχή.

Μιλούσε στ' άστρα, έπλαθε όνειρα κάθε βραδιά

Λαχταρούσε το φως κι ανεμώνες σε βράχια τραχιά. 

Να κεντάει με κλωστούλες χρυσές, στα μεταξωτά

καλημέρες αγάπης, πάνω σε τοίχους  σε σπιτικά.

Να στολίζει με ροζ- λευκές κορδέλες  τα μαλλιά της

σε πόρτες έρημες, κλειστές ν' ανοίγει την καρδιά της! 

Της είπαν να προσέχει τον έρωτα, τα δάση, την σκοτεινιά 

μα δεν της είπαν πώς να γλυτώνει τη λυσσασμένη ματιά 

που κεντάει πόνο και φόβο σε μια  αθώα καρδιά 

γιατί λαχταράει μια βόλτα σε μια άφεγγη βραδιά.

Πώς, οι χαρακιές στην ψυχή της να σβηστούν 

που αφήσανε κάποιοι, ενώ τα χείλη της

σιωπούν.

Πώς, να διακρίνει πίσω απ’ τα μαύρα  γυαλιά,

τα μάτια που κρύβουν την άπονη τους καρδιά.

Πώς, σ' άκαρδες υπάρξεις, δώρα καρδιάς ν' αρνηθεί  

και πώς ενοχές, για όλη τη ζωή να μην  φορτωθεί 

Γι’ αυτό τώρα τη βλέπεις, έρημη, μόνη να θρηνεί

το αεράκι της ζωής, που 'φύγε  μια νύχτα σκοτεινή.

Μα, μια φωνή σκουπίζει το δάκρυ, της λέει τρυφερά

"Ξέρω ότι νιώθεις μόνη, τ' όνειρά σου δεν βγήκαν αληθινά 

αλλά δεν είσαι μόνη, άφησε πίσω ό,τι σε πληγώνει 

Κοίτα! Προχώρα! Η ζωή πάντα μ' αγάπη  τελειώνει

@Ελενη Λούκαρη Καλαϊτσίδου