Ξεγελάστηκες εαυτέ μου ( Ζεϊμπέκικο)

 

Ξεγελάστηκες, εαυτέ μου…

Ξεγελάστηκες, εαυτέ μου,

και μοίραζες φως σε σκοτάδια βουβά,

γινόσουν άνοιξη σε χέρια παγωνιάς,

χωρίς να ρωτάς αν χωράς.

Έδινες  συνέχεια αγάπη με λόγια με πράξεις 

απ’ της ψυχής σου τα βάθη, 

σε μάτια που δεν ήξεραν να δουν.

Φόρεσες ελπίδα σε ξένους ώμους

κι αυτοί σε πλήγωναν απλώς, 

γιατί ήταν τυφλοί.

Σου είπαν "θα είμαι εδώ ",

 μα ήτανε σύννεφα,

λόγια  ψεύτικα που χάθηκαν 

πριν ξημερώσει,

κι εσύ, παιδί του ονείρου 

και της συγχώρεσης,

μάζευες θρύψαλα 

να  τα κάνεις αγκαλιά.

Ξεγελάστηκες...

κι είπες ψιθυριστά "δεν πειράζει",

μα κάθε "όχι" μέσα σου φωνάζει.

Δε σε κράτησαν — όταν λύγιζες το βράδυ,

μονάχα η σιωπή σου έσταζε στο σκοτάδι.

Κι όμως, ξανά, στη βροχή περπατάς,

με την καρδιά σου ασπίδα και φλόγα.

Ό,τι κι αν έχασες, ό,τι κι αν πονάς,

εσύ χαράζεις πορεία μπροστά , 

μόνος, μα γεμάτος φως .

Ξεγελάστηκες…

μα στάσου όρθιος τώρα, εαυτέ μου.

Να, δεις… χαράζει.

------

Στίχοι - βίντεο: Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
Σύνθεση - επιλογή μουσικής - επιλογή φωνής παραγωγή: Βασίλης Ανδρονίδης
Επίσημη προσωπική δημιουργία ( official)

Ξεγελάστηκες εαυτέ μου ( Ζεϊμπέκικο)

Ξεγελάστηκες,  εαυτέ μου,
κι έδινες δίχως να ρωτάς,
σε κάθε πόρτα, σε κάθε ψέμα,
μιαν αλήθεια  κουβαλάς.

Σου τάξαν λέξεις,  σου 'παν φως,
μα ήτανε σκιές στο δρόμο,
κι εσύ, χαμένος στο καλό,
κουβάλαγες  δικό τους πόνο.

Ξεγελάστηκες, 
κι είπες "δεν πειράζει",
μα κάθε "όχι" σου,  
βαθιά σε σφάζει.
Δε σε κρατήσαν.  
όταν λύγιζες βράδυ,
ούτε ένα χέρι να πιαστείς,   
στ ' αγιαζι ...

Και πάλι μόνος στη στροφή,
μες στη βροχή να περπατάς,
μα έχεις καρδιά που δε λυγίζει,
κι ό,τι κι αν γίνει,   προχωράς.

Ξεγελάστηκες, κι είπες  
"δεν πειράζει",
μα κάθε "όχι" σου,   
βαθιά σε σφάζει.
Δε σε κρατήσαν.   
όταν λύγιζες βράδυ,
μα στάσου όρθιος,
εαυτέ μου, δες χαράζει ...

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου

❤️Ο χορός της ζωής ❤️

 

❤️Ο χορός της ζωής ❤️
Η ζωή είναι ένας αέναος χορός,
με βήματα άλλοτε ρυθμικά
κι άλλοτε ασταθή.

Ξεκινά δειλά, σαν πρώτο βήμα παιδιού,
και με τον καιρό αποκτά αυτοπεποίθηση,
χάρη και δύναμη.
Στον ρυθμό της, άλλοτε γελάμε,
άλλοτε κλαίμε, μα πάντα συνεχίζουμε.

Σαν μουσική που δεν σταματά,
μας καλεί να την χορέψουμε
να την ακολουθήσουμε
να την  ζήσουμε, να την αισθανθούμε, 
κι όλοι μαζί  αγκαλιά να αγαπήσουμε
και να αγαπηθουμε !

Γιατί όσο κρατάει ο χορός,
η καρδιά  μας χτυπά γεμάτη  ελπίδα ,
αγάπη, αισιοδοξία
και δίνει νόημα.σε κάθε μας βήμα !

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου