Η Υπομονή Είναι Χρυσός
Και άλλες φορές, αποφασίζει να σταματήσει ξαφνικά — στη μέση του πουθενά.
Όταν συμβεί αυτό, έχουμε μια επιλογή.
Μπορούμε να γκρινιάζουμε, να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για τη μοίρα μας.
Ή μπορούμε να σταματήσουμε για λίγο, να κοιτάξουμε γύρω μας, να εξερευνήσουμε,
και ύστερα να συνεχίσουμε το ταξίδι μας με νέα μάτια.
Η υπομονή δεν είναι απλώς αρετή — είναι δύναμη.
Μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα,
μα προϋποθέτει μια μικρή, αλλά ουσιαστική, αλλαγή μέσα μας.
Γιατί, στο τέλος, η υπομονή είναι πραγματικά χρυσός.
🏵️Ο Σταθμός της Υπομονής 🏵️
Η ζωή του Άρη έμοιαζε με ατελείωτο ταξίδι με τρένο.
Καθόταν στο παράθυρο και έβλεπε το τοπίο να αλλάζει γρήγορα. Βουνά, πόλεις, φώτα, πρόσωπα,
όλα περνούσαν χωρίς να προλαβαίνει να τα ζήσει.
Μια μέρα, το τρένο σταμάτησε απότομα στη μέση του πουθενά.
Ο μηχανοδηγός ανακοίνωσε πως δε γνώριζε πότε θα συνεχίσουν.
Οι επιβάτες αναστατώθηκαν. Άλλοι φώναζαν, άλλοι παραπονιούνταν, άλλοι χτυπούσαν νευρικά το πόδι τους.
Ο Άρης ένιωσε τον ίδιο εκνευρισμό να τον κυριεύει.
Ώσπου, από το απέναντι κάθισμα, μια ηλικιωμένη γυναίκα του χαμογέλασε.
«Αντί να θυμώνεις, παιδί μου, βγες να δεις πού βρίσκεσαι», του είπε.
Κι εκείνος, διστακτικά, την άκουσε.
Βγήκε έξω.
Το μέρος ήταν ήσυχο, με ένα μικρό λιβάδι γεμάτο αγριολούλουδα και έναν καθαρό ουρανό που δεν είχε προσέξει ποτέ.
Ένιωσε για πρώτη φορά μετά από καιρό γαλήνη.
Όταν το τρένο ξεκίνησε ξανά, ο Άρης γύρισε στη θέση του διαφορετικός.
Κατάλαβε πως η ζωή δεν είναι μόνο προορισμοί και ταχύτητα.
Κάποτε χρειάζεται να σταματήσεις, να περιμένεις, να δεις, να καταλάβεις.
Και τότε ανακάλυψε αυτό που του είχε πει η γυναίκα πριν εξαφανιστεί στο πλήθος:
«Η υπομονή είναι ο σταθμός όπου η ψυχή ξεκουράζεται πριν συνεχίσει το ταξίδι της
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
