Γιορτινή Καλημέρα φίλες και φίλοι μου αγαπημένοι.
Η εκκλησία μας τιμά την μνήμη του Αγίου Βλαδίμηρου .
🙏Βοήθεια μας 🙏
🌹Χρόνια πολλά χρόνια φωτεινά χρόνια ευλογημένα γεμάτα υγεία αγάπη και ευτυχία σε όλους τους εορτάζοντες. 🌹
15 Ιουλίου 1974 μαύρη μέρα
Η Μνήμη μας ματώνει
Μια ημερομηνία που χαράχτηκε βαθιά
στην καρδιά της Κύπρου.
Μια μέρα σκοτεινή, προδομένη,
που σκέπασε το νησί με οδύνη.
Αδέρφια στραφήκαν ενάντια σε αδέρφια.
Η Δημοκρατία καταλύθηκε.
Ο θρόνος της ελευθερίας ράγισε από χέρια που υποτίθεται φύλαγαν τον λαό.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος,
η νόμιμη φωνή της Κύπρου, κυνηγήθηκε.
Η Ελευθερία φυλακίστηκε.
Και η Ιστορία προειδοποίησε:
Όταν ο εχθρός γίνεται από μέσα,
τότε η πληγή είναι πιο βαθιά, πιο πικρή.
Η προδοσία άνοιξε τον δρόμο
για την τραγωδία.
Λίγες μέρες μετά, η εισβολή της Κύπρου.
Ο Αττίλας σπάει την πόρτα,
και το νησί δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.
Η δημοκρατία πληγώθηκε
και μαζί της ολόκληρη η Κύπρος.
Η Κύπρος έσκυψε το κεφάλι.
Όχι από ντροπή,αλλά από θλίψη και απώλεια.
Η Ιστορία χάραξε μια πληγή
στο κορμί του νησιού,που ακόμα αιμορραγεί,
που ακόμα πονά.
Από τη Λευκωσία μέχρι την Κερύνεια,
οι ψίθυροι των νεκρών ζητούν δικαίωση
Σήμερα στεκόμαστε με χρέος ιερό
όχι μόνο για να πενθήσουμε,
αλλά για να θυμηθούμε.
Για να φωνάξουμε σ’ όσους λησμονούν
Ποτέ ξανά αδέρφια να μην στραφούν
ενάντια σε αδέρφια.
Ποτέ ξανά η πατρίδα μην προδοθεί
από τα σπλάχνα της.
Η Κύπρος πλήρωσε βαρύ τίμημα.
Η Μνήμη μας είναι καθήκον.
και η Ενότητα, υποχρέωση.
Και κάθε 15 Ιουλίου,
Υποσχόμαστε " Δεν ξεχνάμε "
Ποτέ την 15 Ιουλίου δεν ξεχνούμε
Στης 15 Ιουλίου, στης Κύπρου τη σιγή,
ξύπνησαν κραυγές προδομένες
Ήταν η μέρα που σκέπασε το φως
με σκότος και προσευχές χαμένες .
Δεν ήρθε κανείς ξένος με σπαθί,
δεν ήρθε τύραννος από πέρα.
Ήταν χέρι ελληνικό , αδελφικό,
που έγινε πληγή και μαύρη μέρα.
Και το νησί, σαν μάνα που πενθεί,
αγκάλιασε πολλά παιδιά χαμένα.
Με τ' αίμα τους γράφτηκε η σιωπή,
σε λόγια ανείπωτα και ειπωμενα
Μες στους δρόμους η φωνή
του Μακαρίου παντοτινά σωπαίνει.
Κι η ελπίδα για την Κύπρο μας
σε στάχτη από φωτιές πεθαίνει.
Το νησί για πάντα πενθεί διπλά –
για τους νεκρούς και για το ψέμα.
Για τον Αύγουστο που ερχόταν
με ακόμη πιο βαρύ το αίμα.
Και τώρα, όσοι ζούμε, με χρέος
ιερό στεκόμαστε και πενθούμε.
Φωνάζουμε όλοι με δυνατή φωνή
"Ποτέ την 15 Ιουλίου δεν ξεχνούμε "
Γιατί η Ιστορία που γράφεται
μ' αίμα αφήνει πληγή αιώνια
στη Μνήμη δεν διαγράφεται
είναι σκιά που ζει για χρόνια
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
@highlight
