Αν σε ρωτήσουν τι αγαπάς περισσότερο την Ανατολή ή το ηλιοβασίλεμα ;
Μπορεί να απαντήσεις κατευθείαν, όμως για σκέψου το λίγο καλύτερα…
Οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν κατευθείαν στο δίλημμα, λέγοντας το ηλιοβασίλεμα.
Ειδικά το Καλοκαίρι, το ηλιοβασίλεμα κατακλύζει τα social media με φωτογραφίες που ανεβάζουν οι χρήστες.
Ναι, το ηλιοβασίλεμα είναι υπέροχο και το αγαπάμε τόσο πολύ όταν τα χρώματα του ουρανού αλλάζουν, όταν το πορτοκαλί μπερδεύεται με το μωβ, το γκρι και το γαλάζιο.
Όμως, για κάτσε λίγο… Τα ίδια χρώματα δεν έχει και η ανατολή; Ναι!
Τότε ποια η διαφορά;
Ξέρεις κάτι; Το ηλιοβασίλεμα θα έπρεπε περισσότερο να μας μελαγχολεί. Είναι η δύση του ηλίου, συμβολίζει πως κάτι αργοσβήνει, πεθαίνει, χάνεται. Είναι το τέλος, του ηλίου, για την εκάστοτε ημέρα. Είναι σαν το τέλος μιας σχέσης. Γλυκόπικρο.
Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος είναι υπέροχα, αλλά δεν παύει να είναι η δύση του ηλίου.
Ενώ η ανατολή είναι αυτή που θα ‘πρεπε να αγαπάμε περισσότερο. Με την ανατολή ξεκινάει για όλους μας μια μέρα και ας μην ξεχνάμε πως κι αυτή την ώρα τα χρώματα είναι υπέροχα.
Αλλά οι περισσότεροι συνήθως κοιμόμαστε και δεν τη βλέπουμε ή ακόμα κι αν τη δούμε θα ‘ναι επειδή τρέχουμε να πάμε στις δουλειές μας. Σπάνια βλέπουμε την ανατολή του ηλίου σ’ ένα όμορφο μέρος, παρέα με ανθρώπους με αγαπάμε.
Βλέποντας την ανατολή του ηλίου είναι ο πιο αισιόδοξος τρόπος να ξεκινήσεις τη μέρα σου!
Με την Ανατολή του ήλιου όλα χρωματίζονται,
τα μάτια στολίζονται, γλυκαίνεται
η ψυχή και αναζωογονείται.
Με το αγέρι, αυτό το απαλό χάδι φεύγει η θλίψη και ξορκίζεται το κακό.
Κι όταν ακόμα που οι δοκιμασίες ξεπουπουλιάζουν την ελπίδα
τότε σκέφτεσαι ότι πρέπει να βγάλεις ξανά φτερά, πιο δυνατά, πιο όμορφα, πιο μεγάλα..
Αυτό το αίσθημα που νιώθεις ότι τίποτα ακόμα δεν χάθηκε και ότι μπορείς να προσπαθήσεις ξανά,
να σκίσεις τα τελεσίγραφα της απελπισίας, γίνεται πιο δυνατό.
Και τότε νιώθεις ένα ρίγος να διαπερνά την θύμησή σου,
για όλους εκείνους που δεν θέλεις να ξεχάσεις,
που αγάπησες βαθιά και θέλεις να ξαναζούσες έστω μια στιγμή μαζί τους.
Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα κοίταγμα, μια κουβέντα...
Αλήθεια, τί είναι ετούτο το "μαζί" που στοιχειώνει πάντα τα όνειρά μας;
Μήπως είναι το νόημα αυτής της ζωής;
Μήπως είναι του ανεκπλήρωτου ο γλυκόπικρος σταυρός;
Μήπως είναι της αγάπης μας ο καημός;
Και μια φωνή σου ψιθυρίζει την αλήθεια σου,
για να μην ενδώσεις στις πλάνες του "εγώ".
Και τα δακρυσμένα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά.
Έκαψε η αλμύρα όλες εκείνες τις ψευδαισθήσεις.
Είδες και γεύτηκες της νύχτας την μοναξιά.
Είδες όμως και την αυγή· τον ήλιο που ενώνει ουρανό και γη.
Εάν δεις φωτιά, μην σκεφτείς τις στάχτες.
Δες κάτι καινούργιο να ανασταίνεται.
Όπως μετά τον σταυρό ήρθε η λύτρωση.
Και μέσα από έναν τάφο βγήκε η ζωή...
