τάμα έχω κάνει για λυτρωμό στην Παναγιά Φανερωμένη.
Φτερά θα βάλω στο κορμί να 'ρθω εκεί σιμά σου,
να δώ πάλι το λιμάνι σου κι όλη την ομορφιά σου,
να περπατώ στις γειτονιές με τα ψηλά καμπαναριά σου,
με ευλάβεια πολύ να προσκυνώ τ' Άγια χώματά σου!
Κάθε βράδυ σαν όραμα έρχεται η νύχτα η καταραμένη,
πού πύρινες φωτιές σε ζώνουνε παντού, απ' άκρη σ' άκρη
Η συμφορά κι ο θάνατος σαν βουή πικρή ανεβαίνει,
ψηλά στον μαύρο ουρανό, μαζί με το καυτό μας δάκρυ!
Σαν τρομαγμένα θεριά με φρίκη θωρούν τα βουνά σου
και την καταστροφή σου κλαίνε όλα μαζί αντάμα
Λούζουν το μνήμα που άφησε ετούτη η συμφορά σου,
κι η πυρωμένη θάλασσα βγάζει βουβό αθώων κλάμα.
Να μαι! Στα πλήθη ανάμεσα των γονιών κρατώ τα χέρια! Άραγε πού πηγαίνουμε, δε βγαίνει ούτε η μιλιά μου. κοιτώ τον ουρανό, κρύφτηκαν ακόμη και τ’ αστέρια,
στα ματωμένα χώματα σπίθες ρίχνουν τα μαλλιά μου!
Σμύρνη μου μνήμη μου πάντα θα ζεις, σαν μοναδική Πατρίδα
Πάνω σε βάρκα με ολόλευκα πανιά θα ρθω κάποια αυγούλα,
να δω ξανά τη λάμψη σου στου ήλιου την πρώτη αχτίδα,
