Σαν βγαίνουν τ' αστέρια κι οι νύχτες κυλάνε,
τα μάτια δακρύζουν, με τίποτε δεν σταματάνε,
παντού βλέπεις μόνο κακία, πόνο και ψέμα,
βουλιάζουν την ψυχή σου μόνο με ένα βλέμμα.
Σ' ένα βλέμμα, που σαν αυτό, άλλο δεν βρίσκω πουθενά,
που σε κοιτάζει με μίσος, να σου δώσει τον ίσκιο.
Έναν ίσκιο που σου κρύβει, το φως και την ημέρα,
που σε σκιάζει την νύχτα σαν άγρια φοβέρα.
Και δεν ξέρεις τι κάνεις, που πας και που γυρνάς,
παρά μόνο γνωρίζεις, κάποιους ήχους της καρδιάς.
Ο ένας ήχος του πόνου, που σου δίνει ο φίλος ο πιστός
κι ο άλλος ήχος του φθόνου, που σου δίνει ο αδελφός.
Και μετά να κι άλλοι ήχοι και το κεφάλι βουίζει,
θε ν' αντέξεις τη κακία, που σαν σβούρα σε γυρίζει,
μα η καρδούλα σου συνέχεια θέλει, θελει να ελπίζει,
μήπως στη γη κάποτε, η αγάπη αρχίσει ν' ανθίζει.
Τι κι αν οι εποχές αλλάζουν, οι άνθρωποι μένουν πάντα ίδιοι,
για συμφέρον, δόξα και λεφτά, σε κοιτάνε σαν φίλοι.
Γι' αυτό σήκωσε ψηλά το βλέμμα, πες μια προσευχή,
η αγάπη να κυριαρχήσει απ' άκρη σ' άκρη, σε όλη τη γη!
