Το καροτσάκι στον Αλάκμονα της Λένας Δημητριάδου

 

ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ΣΤΟΝ ΑΛΙΑΚΜΟΝΑ -
ΛΕΝΑ ΔΗΜΤΡΙΑΔΟΥ

Ένα μικρό αφιέρωμα στη γλυκιά μου συμμαθήτρια και φίλη για την έκδοση του πνευματικού  της πονήματος   "Το Καροτσάκι στον Αλιάκμονα" .

Είναι το πρώτο συγγραφικό δημιούργημα της  Λένας Δημητριάδου, της δικής μας Λένας, της γλυκιάς μας συμμαθήτριας που μετά από 43 χρόνια βρεθήκαμε μέσα  από τη σελίδα " Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας " του κοινωνικού δικτύου του Facebook , με μια φωτογραφία που ανέβασε από τα εφηβικά της χρόνια και μετά  να σφιχτοαγκαλιαζόμαστε με δάκρυα στα μάτια εκεί στον " Πολυχώρο Ελιας στο 1ο  αντάμωμα των συμμαθητριών,  τον Νοέμβριο του 2018 . 

Αγαπημένη μου γλυκιά συμμαθήτρια και φίλη Λένα, 

Στο υπέροχο βιβλίο σου νοσταλγείς εκείνα τα παιδικά σου χρόνια που μεγάλωσες στη Βέροια,  με ένα βαθύ συναίσθημα ψυχής και αγάπης για την πόλη μας και των παιδικών σου αναμνήσεων που ήταν βαθιά χαραγμένες μέσα στην καρδιά σου  .

Ας αφεθούμε λοιπόν λίγο στην ιστορία του οπισθόφυλλου.

Ένα κορίτσι μεγαλώνει ανέμελα στη Βέροια του 1960, ώσπου μια μετάθεση κι ένας ξαφνικός θάνατος την απομακρύνουν βίαια από την πόλη, ανατρέποντας τα πάντα στη ζωή της.

35 χρόνια μετά, ένα συνέδριο Μαθηματικών γίνεται αφορμή να επιστρέψει. Μέσα από τις περιπλανήσεις της στην αγαπημένη πόλη, ξαναζεί όμορφες και κωμικές καταστάσεις, ανησυχίες κι όνειρα, σκοτεινές πλευρές και τραγικά γεγονότα.

Το «Καροτσάκι στον Αλιάκμονα», πέρα από τον αυτοβιογραφικό του χαρακτήρα, είναι στην πραγματικότητα ένα νοσταλγικό ταξίδι στη δεκαετία του 1960, όπως αυτή βιώθηκε στην ελληνική επαρχία και όχι μόνο.

Μέσα από τα μάτια των παιδικών και των πρώτων εφηβικών χρόνων της ηρωίδας, ξετυλίγεται μια ολόκληρη εποχή.

 Τα κερασάκια στα αυτιά των κοριτσιών, η μουσική στο πικάπ, τα μίνι και τα παντελόνια καμπάνα, η μαγεία της μεγάλης οθόνης, τα ανοικτά σπίτια, οι πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, η πολυτέλεια του τηλεφώνου, η εισβολή των ηλεκτρικών ειδών στο νοικοκυριό, οι τιμωρίες του δάσκαλου, τα παιδιά μεταναστών που μεγαλώνουν με τους παππούδες, τα πολιτικά φρονήματα, η δικτατορία. Όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα, σημαντικά κι ασήμαντα, που έκαναν ωστόσο αυτή τη δεκαετία να ξεχωρίζει.

Γλυκιά μου συμμαθήτρια και φίλη το όνειρό σου επιτέλους έγινε  πραγματικότητα. 

Εύχομαι από καρδιάς αυτό το υπέροχο  βιβλίο  να είναι καλοτάξιδο και καλοδιάβαστο , που την επιτυχία του τη θεωρώ βέβαιη  .

Εύχομαι να κάνει μια όμορφη διαδρομή, όπως όμορφα ήταν και τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. 

Κι ας μην το ξέραμε τότε. 

Θερμά συγχαρητήρια Γλυκιά μου !! Καλή επιτυχία!!

Το "Καροτσάκι στον Αλιάκμονα" κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαλλιάρης-Παιδεία. 

Θα το βρείτε στα βιβλιοπωλεία του εκδότη. Επίσης στον Ιανό και στο Public. Στη Βέροια στα 

βιβλιοπωλεία Ηλιοτρόπιο και Επίκαιρα.

Το Αμαρτωλό Δάκρυ - Ποίημα του ποιητή Ζαϊκίδη Κώστα

ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ ΔΑΚΡΥ -
ΖΑΪΚΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ

Ένα μικρό αφιέρωμα στον εκλεκτό ποιητή Ζαϊκίδη Κώστα που μέσα από την προσωπική  σελίδα του Facebook μοιράζεται τα ποιήματά του και τα βαθιά του συναισθήματα αγάπης στο Θεό , στον άνθρωπο , στην αγάπη και στον έρωτα.

 Υπέροχοι στίχοι σου , εκλεκτέ ποιητή μου, Ζαϊκίδη Κώστα η έκκληση για ένα δάκρυ, μια μετάνοια, που με τόσο ευαισθησία εκφράζεις,  από εκείνους τους ανθρώπους που έφεραν την κοινωνία ολόκληρη την ανθρωπότητα σε αυτό το χάλι, που έκαναν τη ψυχή να κατρακυλά, αλλά και ένα δάκρυ που θα δροσίζει τις πονεμένες και ανεμοδαρμένες καρδιές!

Ένα δάκρυ από  έναν άνθρωπο υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας όπως έλεγε ο ποιητής Ρίτσος.

Ας αφεθούμε στους υπέροχους στίχους του!!

ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΌ ΔΑΚΡΥ

Μόνο αυτό. 

Ένα πράγμα ζηλεύω απ’ τους αμαρτωλούς.

Τους απόκληρους της κοινωνίας, τους «τελειωμένους» 

της φαρισαϊκής μας αποτίμησης. 

Το στερνό τους δάκρυ. 

Μόνο αυτό. 

Ένα δάκρυ κρυστάλλινο που τα διαμάντια ωχριούν μπροστά του 

σαν γυάλινα απομεινάρια ενός κόσμου που καταρρέει και διαλύεται. 

Ένα δάκρυ καυτό, καθάριο, λυτρωτικό, 

απόσταγμα ψυχής ταλανισμένης. 

Ένα δάκρυ απόλυτης συντριβής και μετανοίας. 

Ένα δάκρυ που μπορεί να σβήσει κατάστιχα ζωής και 

πύρινες κολάσεις. 

Ένα δάκρυ που μπορεί να παραβιάσει λειαίνοντας σκουριασμένες 

κλειδαριές και να ληστέψει παραδείσους με ένα μνήσθητι. 

Ένα δάκρυ που μπορεί να βιάζει σωτηρίες 

και άλλοτε να κατακαίει αμαρτωλούς βίους

και άλλοτε να δροσίζει καραβάνια σε ερημικές αμμοθύελλες.

Ένα τέτοιο δάκρυ ψάχνω, αμαρτωλό, με επίγνωση και συντριβή 

σμιλεμένο ως ιδανικό εφόδιο για το καθ’ ομοίωσιν.

Μόνο αυτό.

Zaikidis Kostas

Σε Ευχαριστούμε πολύ που το μοιράστηκες μαζί μας!

 Θερμά συγχαρητήρια και για τη πρώτη σου ποιητική μου συλλογή " ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ" την οποία με πολλή αγάπη  και μεράκι ετοίμασες .

Σου εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να είναι καλοτάξιδη και καλοδιάβαστη η ποιητική σου συλλογή από το αγοραστικό  κοινό  !! Καλή επιτυχία !!

Αγαπητοί φίλοι μου,   όποιος επιθυμεί να γίνει κοινωνός του πρώτου πνευματικού πονήματος  του Κώστα Ζαϊκίδη , μπορεί να  μήνυμα στο  στο email: ifestos36@gmail.com. 

ή μήνυμα στο messenger του κοινωνικού δικτύου Facebook 

Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι

"Δε ζυγιάζω, δε  μετρώ,  δε βολεύομαι.
Ακολουθώ ... Το βαθύ μου χτυποκάρδι . 
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ  "

🌹Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι 🌹

Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι.
Η καρδιά μου δεν ξέρει από μέτρα 
Η ψυχή μου δε χωρά σε ζυγαριές.
Ανοίγω το στήθος μου στο άγνωστο,
σαν το πουλί που μαθαίνει να πετά
μες στον άνεμο που το φοβίζει.
Δε μετρώ τα βήματα·
το μονοπάτι τα γνωρίζει,
το χώμα θυμάται,
ο άνεμος τα σκορπίζει σαν προσευχή.

Ο δρόμος δεν έχει πινακίδες. 
Μόνο φως που αναβοσβήνει από μέσα μου.
Κάθε βήμα, μια αποκάλυψη·
κάθε πτώση, ένας καινούριος ουρανός.
Πολλοί θα πουν πως τ’ άγνωστο πονά·
μα πώς αλλιώς να μάθεις το φως,
αν δεν περπατήσεις μέσα στο σκοτάδι σου;

Δε ζητώ το βολεμα, 
ζητώ πνοή,
να φυσήξει πάνω στα κόκαλά μου
κι αυτά να γίνουν όργανο του άνεμου.

Δε ζητώ ασφάλεια·
ζητώ το κορμί μου να ριγαει.
Με εκείνο το ιερό ρίγος
 που γεννά η αναζήτηση,
όταν ο άνθρωπος θυμάται πως είναι
φλόγα κι όχι σκιά.
Θέλω το πέλαγο
το κύμα που με δοκιμάζει,
τη σιωπή που με γεννά απ’ την αρχή.

Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι .
 Τον ήχο που με καλεί πέρα από τις λέξεις.
εκεί όπου ο φόβος γίνεται θάρρος,
κι ο άνθρωπος φλέγεται
ως να ’ναι Θεός για μια στιγμή.
Εκεί που  το αίμα μου κυλά στη γη,
και  η ψυχή  θυμάται τον ουρανό.
Όπου κι αν φτάσω, δε θα ’χω φτάσει.
Γιατί το ταξίδι δεν τελειώνει
εκεί που σταματούν τα πόδια,
μα εκεί που αρχίζει να ακούγεται
ο παλμός του αιώνιου μέσα μου.

Κι όταν σωπάσουν όλα,
κι απομείνω μονάχα εγώ κι η σιωπή,
τότε θα ξέρω, 
πως ακολούθησα στ’ αλήθεια
το βαθύ μου χτυποκάρδι.

-----

Επίλογος 
Πράγματι η αληθινή ζωή 
δεν μετριέται με βολές και ισορροπίες,
μα με το πόσο τολμά κανείς 
να ακούσει το κάλεσμα της ψυχής του.
Να ανασαίνει ελεύθερα,
ακόμη κι όταν ο άνεμος αντιστέκεται
Να βαδίσει χωρίς εγγυήσεις,
να πέσει και να σηκωθεί,
να καεί και να γεννηθεί ξανά 
απ’ τις στάχτες του.
Γιατί η καρδιά γνωρίζει δρόμους
που ο νους δεν τολμά να φανταστεί.
Κι εκεί, που η λογική σωπαίνει
και η ψυχή παίρνει το λόγο,
ο άνθρωπος βρίσκει την αλήθεια του, 
την ελευθερία που δεν χαρίζεται,
μα κατακτάται με κάθε παλμό.
Όποιος τολμά να ακολουθήσει
το βαθύ του χτυποκάρδι,
δεν χάνει
γεννιέται ξανά!
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου