Η ζωή δεν περιμένει..
Κυλά σαν ποτάμι που δε γυρίζει πίσω.
Δε σταματά να σκουπίσει τα δάκρυά σου,
ούτε να μαλακώσει τις αιχμές της περηφάνειάς σου.
Σε καλεί μονάχα να ελευθερωθείς
απ’ όσα βαραίνουν την ψυχή σου
και να μη χάσεις τα όνειρα που γεννήθηκαν
μόνο για να τα ζήσεις.
Δεν περιμένει να θυμηθείς
την αξία της ανάσας,
το θαύμα κάθε πλάσματος που κατοικεί στη γη.
Πρώτος εσύ θα περπατήσεις δίπλα της,
θα αφουγκραστείς τον ρυθμό της,
κι ένα τραγούδι θα υψωθεί μέσα σου
σαν φως πρωινό.
Δώσε ευγνωμοσύνη·
είναι γλώσσα που μιλά
κατευθείαν στην ψυχή.
Χάρισε συγγνώμη,
γιατί κανείς δεν είναι αλάθητος.
Άπλωσε αγάπη, καλοσύνη,
ένα άγγιγμα ανθρώπινο.
Κάνε την παρουσία σου
σκέπη για όποιον χρειάζεται ένα χέρι.
Ξέχασες, φίλε μου, το "ευχαριστώ" —
την πιο απλή, μα πιο αληθινή προσευχή.
Ξέχασες το "σ’ αγαπώ"
που δεν πρέπει ποτέ να μένει σιωπηλό.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο·
ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι σχέσεις, ούτε η υγεία.
Το Εγώ συχνά θολώνει την όραση
και χάνουμε όσα αξίζουν.
Ίσως δεν έμαθες να παλεύεις,
να μπαίνεις στη φωτιά
χωρίς να μετράς απώλειες.
Ίσως στάθηκες σε όσα έχουν οι άλλοι,
ξεχνώντας τι μπορείς να γίνεις εσύ.
Μα ό,τι σε εγκαταλείπει,
είναι συνήθως εκείνο
που πρώτος εσύ άφησες να φύγει.
Η ζωή είναι μικρή·
μια φλόγα που λάμπει όσο της δίνεις χρώμα.
Ντύσε την με μουσική,
πρόσφερε στιγμές που αξίζουν να θυμάσαι.
Κι όταν φτάσεις στο τέλος της πορείας,
και γυρίσεις για λίγο να δεις πίσω σου,
θα αναγνωρίσεις τις ομορφιές
που άνθισαν στην καρδιά σου.
Γιατί η ζωή δεν θα περιμένει κανέναν —
μαζί της ή χωρίς εσένα
συνεχίζει να κυλά.
Κάθε μέρα που σβήνει,
μικραίνει μια στάλα τη ζωή·
γι’ αυτό ζήσε,
πριν είναι αργά.
Η ζωή δε θα σταθεί, τα δάκρυά σου να στεγνώσει,
στις δυσκολίες να απαιτεί η περηφάνια σου να λιώσει.
Ν’ αφήσεις όσα δέσμιο σε κρατούν, να βγεις στο φως,
κι όσα ονειρεύεσαι, να ζήσεις — πριν γίνουν καπνός.
Δεν περιμένει για να δεις την αξία της ζωής,
το θαύμα κάθε πλάσματος και κάθε ψυχής
Με βήμα πρώτο εσύ θα προχωρήσεις στη χαρά,
και θα τραγουδήσεις τη μελωδία της με ζωντανή καρδιά.
Δείξε την ευγνωμοσύνη σου όσο βαθιά κι αν κατοικεί,
και δώσε τη συγγνώμη σου σ’ εκείνον που τη δικαιούται ή τη ζητεί.
Χάρισε αγάπη, ανθρωπιά και τρυφερή καλοσύνη,
στους συνανθρώπους πρόσφερε τη ζεστή σου την ευθύνη.
Μα ξέχασες, φίλε, το «ευχαριστώ» που τόσο αξίζει,
στον Θεό, για τη μέρα που ξημερώνει και σε σηκώνει, σου χαρίζει.
Στους αγαπημένους που υπάρχουν, που στέκονται κοντά,
σε όσους φροντίζουν τη ζωή σου σιωπηλά κι απλά.
Κι εκείνο το «σ’ αγαπώ» το έκανες σχεδόν δεδομένο.
Μα τίποτα δεν είναι στη ζωή στ’ αλήθεια εξασφαλισμένο.
Μη θεωρείς τους ανθρώπους, τις σχέσεις, την υγεία,
όταν το Εγώ δε νοιάζεται και σβήνει τη φιλία.
Ίσως δεν έμαθες να παλεύεις, να αντέχεις, να πονάς,
μα μόνο όσα έχουν οι άλλοι να κοιτάς και να ζητάς.
Μα μάθε: αξία έχουν μόνο όσα η καρδιά σου δίνει,
κι ό,τι σε αφήνει, είναι εκείνο που πρώτη η ψυχή σου αφήνει.
Μικρή είναι η ζωή — μη την αφήνεις άσκοπα να κυλά,
δώσ’ της χρώμα και τραγούδι, βάλε φως στα σκοτεινά.
Κι όταν φτάσεις με το καλό στο τέλος της διαδρομής,
κοιτώντας πίσω σου, πόσα ωραία έχεις χαρεί, θα δεις
Γιατί η ζωή κανέναν, φίλε μου, δεν περιμένει —
ούτε εμένα, ούτε εσένα.
Κάθε μέρα που σβήνει, φεύγει…
και λίγο τη ζωή μικραίνει.
