Το φως της ελπίδας
Το φως της ελπίδας ομορφαίνει
το μακρινό ταξίδι της ζωής
Μια αχτίδα γεννιέται σαν σημάδι κάθε αυγή
και οπλίζει την καρδιά με θάρρος
Κι όταν η καρδιά φοβάται σαν πέσει το σκοτάδι
έρχεται η ελπίδα , απ’ άγγελο σταλμένη.
Το Φως της ελπίδας, είναι φως ιερό,
σβήνει το δάκρυ, κάνει τον πόνο μικρό.
Μέσα στη νύχτα γίνεται φωνή,
παίρνει τη λύπη, την κάνειπροσευχή.
Είναι το ήρεμο λιμάνι της κάθε ψυχής
όταν θύελλες και καταιγίδες
πέσουν πάνω της
Και τότε η ψυχή απευθύνει στ' άστρα
μια σιωπηλή λαχτάρα,
να βρει κουράγιο για να δει
το πρώτο φως της μέρας.
Κι όταν οι φόβοι της ζωής
γίνονται βαριά σκιά,
η ελπίδα απλώνει το χέρι,
σαν το χάδι της μάνας
Κι αν πέσει μπόρα δυνατή,
και ρθει η μοναξιά
η ελπίδα πάντα γεννά
καινούργια ξημερώματα.
σε ένα καλύτερο αύριο,
για να θυμίζει πως η ζωή προχωράει
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
Φως της ελπίδας
κι η νύχτα απλώνει σκοτεινή φτερά,
η καρδιά ζητά μια ζεστή αγκαλιά,
να κρατηθεί, να μη χαθεί ξανά.
Μα ένα φως γλυκό ξυπνά,
σαν να ’ρχεται από παλιά,
κι η ψυχή ψιθυρίζει σιγανά:
«Μη φοβηθείς… είμαι εδώ ξανά».
Φως της ελπίδας, φως απαλό,
φέρνεις το αύριο πιο φωτεινό.
Μες στη σιωπή γίνε παλμός,
γίνε της νύχτας δρόμος κρυφός.
Φως της ελπίδας, μέσα βαθιά,
γίνε το χάδι που γιατρεύει την καρδιά.
Στ’ άστρα μοιράζω προσευχή,
να φέρουνε λίγο φως στην πληγή,
κι ό,τι βαραίνει σαν σκιά στη γη,
να γίνει αύριο μια νέα αρχή.
Κι όταν οι φόβοι τραβούν σιμά,
και μοιάζει ο κόσμος μια σταλιά
έρχεσαι εσύ σαν πρωινή αυγή
να μου θυμίσεις:
«Ζήσε… τη ζωή ».
Φως της ελπίδας, φως απαλό,
φέρνεις το αύριο πιο φωτεινό.
Μες στη σιωπή γίνε παλμός,
γίνε της νύχτας δρόμος κρυφός.
Φως της ελπίδας, μέσα βαθιά,
γίνε το χάδι που γιατρεύει την καρδιά.
Κι αν έρθει θύελλα ξανά,
κι αν λιγοστέψει η αντοχή,
πάλι θα υψωθώ, γιατί
η ελπίδα ζει… ναι μαζί μου ζει
Φως της ελπίδας, φως απαλό,
σώζεις το βήμα σε δρόμο σκοτεινό.
Μείνε εδώ, φως της καρδιάς,
να μη χαθώ σε σοκάκια σκοτεινιας .
σ’ ευχαριστώ… που με κρατάς ζωντανό.
© Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
23- 11- 23
