Ψυχή με ψιχη!

 

Κάποτε κάποιος με ρώτησε....
-Χέρι με χέρι περπατάς στη ζωή ;
Ήταν μια αθώα ερώτηση. Μια φράση γεμάτη ζεστασιά, οικειότητα, αγάπη.
Αλλά ένιωσα την ανάγκη να του απαντήσω αλλιώς

-Χέρι με χέρι… ναι,  νιώθεις όμορφα
Μα δεν είναι πάντα αρκετό.
– Όχι, του είπα. 

Ψυχή με ψυχή.

Γιατί τα χέρια κρατιούνται και λύνονται. 
Μπορεί να ιδρώσουν, να παγώσουν, 

να χαθούν στο σκοτάδι.
Αλλά η ψυχή; Όταν συνδεθεί με μιαν άλλη, 
δεν υπάρχει απόσταση που να την χωρίζει.

Ψυχή με ψυχή – να πώς μένεις.
Να πώς επιμένεις,
όταν όλα γύρω αλλάζουν,
όταν το σώμα φεύγει,
όταν το βλέμμα χάνεται.

Ψυχή με ψυχή – εκεί δεν υπάρχει χρόνος.
Ούτε ηλικία, ούτε μορφή,
ούτε πρέπει ή ούτε μη.

Δεν με νοιάζει αν περπατάμε πλάι πλάι 
ή αν ο ένας είναι μπροστά κι ο άλλος πίσω.
Δεν με νοιάζει αν είμαστε σε διαφορετικές 
πόλεις, ζωές ή εποχές.
Αν οι ψυχές μας μιλούν την ίδια γλώσσα, 
αν νιώθουμε  το ίδιο χωρίς να χρειαστεί 

να εξηγούμε,
τότε ναι – έτσι προχωράς καλύτερα.

Γιατί οι ψυχές δεν φοβούνται. 
Δεν ζητούν, δεν απαιτούν.
Απλώς υπάρχουν η μία για την άλλη, 
μέσα στη σιγή, μέσα στην αγνότητα.

Κι αυτή η σιωπηλή παρουσία… 
είναι η πιο δυνατή ένωση 

που γνώρισα.
 "Ψυχή με ψυχή"
Ίσως μόνος στα βήματα,
μα ποτέ μόνος στην ουσία.
Γιατί κάπου, κάπως, μέσα μου,
μια άλλη ψυχή με κρατά.
Όχι το χέρι μου. 

Την ύπαρξή μου!

©Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου