Άδικος είν΄ο πόλεμος κι αχόρταγο το στόμα
του αφανισμού κρύβει μέσα του χίλια μαζί θεριά,
όμως τα χείλη αμίλητα χαμογελούν ακόμα
κι ελπίδες πλάθει η ψυχή και όνειρα ξανά.
Οι πασχαλιές ανάστασης πάλι θα ξανανθίσουν
σε κήπους που ρημάχτηκαν με όπλα φονικά
σβήνουν τα μαύρα δάκρυα κι αυτά θα σταματήσουν
θα λάμψουν πάλι οι χαρές θα γίνουν αγκαλιά.
Να! της ειρήνης η μυρωδιά της άνοιξης η ώρα
μόνο τραγούδια τα παιδιά με πρωτόγνωρη λαλιά,
τους κρότους από όπλα φονικά θα σταματήσουν τώρα
και προσευχές τον πόλεμο μη ξαναζήσουν πια.
Κορίτσια σε κάμπους θα κυνηγούν άτρομα παλικάρια
με της ζωής τους κεραυνούς θα χτίσουνε φωλιές,
το σ΄αγαπώ θα ξαναρθεί με μια φωνή καθάρια,
και θα γυρίσει ο έρωτας με χτύπους στις καρδιές.
Χρυσές αχτίδες θ΄ρθουνε μες στης ψυχής τα κάστρα
και της ειρήνης η φωνή πάλι θα ακουστεί
το μίσος κι η εκδίκηση λαμπρά θα γίνουν άστρα
και πλοία με όπλα του χαμού βαρκούλες με πανί.
Ο χάρος ας πηγαινοέρχεται τίποτε δεν θα βρίσκει,
και κάθε μέρα που θα περνά θα γίνεται γιορτή,
οι μαύρες μέρες της φωτιάς του εφιάλτη ίσκιοι
θα σβήσουν με τη δύναμη που δίνει η ζωή.
