Αρκεί μονάχα μια στιγμή

 Μια  καταιγίδα  είναι  η  ζωή 

που  κανείς   δεν  ξέρει 
την  κάθε  μέρα  και  στιγμή
τί  μπορεί  να  φέρει.

Η  ζωή  δεν  έχει  μόνο  αρχή 
αλλά  κι  ένα  τέλος  που  πονάει 
χάνεται  μέσα  σε  μια  στιγμή 
 και  στον  Άδη  κάτω  πάει.

[Orchus]
Αρκεί  μονάχα  μια  στιγμή 
η  ζωή  να  σε  λυγήσει
μακριά  σ'  αλλαργινή  γη 
αυτή  να  σε  οδηγήσει.

Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
τ'  όνειρα  μακριά  να  φύγουν
και  μέσα  σε  νερό   βαθύ 
ένα - ένα να  στα   πνίξουν.

Σ'  ένα  κόσμο  τόσο  σκοτεινό 
όπου  κυβερνάει  η  κακία 
όλα  έχουν  κάποιο  σκοπό 
και  μια  σκληρή  αιτιία 

Όλα  φεύγουν  σε  μια  βραδιά, 
μες  στον  άνεμο  σκορπάνε 
ζωές   μες  στην  σκοτεινιά 
με  τα  στοιχειά  πολεμάνε.

Σ'  ένα  τέτοιο   σκηνικό  
ψυχές  με  δάκρυα  γεμίζουν
Βουρκώνει  τον  ουρανό
και  τ' αστέρια  όλα  σβήνουν.

[Orchus] 
Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
η  ζωή  σαν  κερί  να  σβήσει  
και  σε  μια  αγκαλιά  ζεστή 
η  ψυχή  να  ξεψυχήσει!

Αρκεί  μονάχα  μια στιγμή  
 ένα  δάκρυ  να  σε  πνίξει 
μα  ο ήλιος  όταν  καλοβγεί   
η  ζωή  μ'  ελπίδα  θ'  αρχίσει!   

[Orchus] 
Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
η  ζωή  σαν  κερί  να  σβήσει  
και  σε  μια  αγκαλιά  ζεστή 
η  ψυχή  να  ξεψυχήσει!

Αρκεί  μονάχα  μια στιγμή  
 ένα  δάκρυ  να  σε  πνίξει 
μα  ο ήλιος  όταν  καλοβγεί   
η  ζωή  μ'  ελπίδα  θ'  αρχίσει!   

Ο ανήφορος της Ζωής

 

Ο ανηήφορος της Ζωής

«Η ζωή δεν χαρίζεται — κατακτάται βήμα το βήμα,
μέσα από τον ιδρώτα, την υπομονή και την ελπίδα.»

Η ζωή μας είναι ένας συνεχής ανήφορος.
Ένα πάλεμα αδιάκοπο.
Μόλις φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο, η ανάβαση ξεκινά ξανά.

Μέσα σ’ αυτή τη διαρκή προσπάθεια κρύβεται όλη η γοητεία και το νόημα της ύπαρξης.
Δυσκολίες, περιπέτειες, αποτυχίες, πεσίματα και βουλιάγματα∙
μα πάντα ακολουθούν νέοι αγώνες, νέα παλέματα, νέα οράματα και στόχοι.

Από τη γέννησή μας ως την αναχώρησή μας απ’ τον κόσμο της φθοράς,
είμαστε «καταδικασμένοι» να παλεύουμε.
Να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε, να αποκτούμε δεξιότητες και σοφία.

Οι γονείς μας είναι εκείνοι που πρώτοι μας δείχνουν τον δρόμο:
μας προσφέρουν ασφάλεια, μας εξασφαλίζουν τα βασικά,
μας στηρίζουν, μας συμβουλεύουν, μας ανοίγουν δρόμους.
Μας μαθαίνουν ν’ αγαπάμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας,
να γνωρίζουμε τις ρίζες μας και να ονειρευόμαστε.
Μας ενθαρρύνουν να αγωνιστούμε για τα όνειρά μας,
όποιες δυσκολίες κι αν βρούμε μπροστά μας.

🌹 Αν δεν υπήρχαν οι δυσκολίες, δεν θα υπήρχε αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε σκοπός στη ζωή.
🌹 Αν δεν υπήρχε σκοπός, δεν θα γνωρίζαμε τη χαρά της νίκης.
🌹 Αν δεν υπήρχε η χαρά της νίκης, δεν θα υπήρχε το έπαθλο.
🌹 Αν δεν υπήρχε το έπαθλο, δεν θα υπήρχε ο αγώνας.
🌹 Αν δεν υπήρχε αγώνας, δεν θα υπήρχε ζωή.
🌹 Κι αν δεν υπήρχε ζωή, δεν θα υπήρχε ο άνθρωπος.

Κι όμως, ο άνθρωπος υπάρχει.
Ζει, κινείται, αγωνίζεται μέσα στην καθημερινότητά του,
με τις δυσκολίες και τις χαρές του.
Όλα είναι δικά του, προσωπικά,
κι εκείνος τα διαχειρίζεται ελεύθερα, με ευθύνη και επιλογή.

Ας κρατήσουμε στη σκέψη μας τούτο:
ο αγώνας και οι δυσκολίες του είναι δικά μας.
Μας ανήκουν. Είναι ο κόπος και ο ιδρώτας μας.

Μην αφήνουμε την απελπισία να τα ακυρώνει.
Χρειάζεται υπομονή — κι η υπομονή γεννιέται μονάχα στη στιγμή της δοκιμασίας.
Γιατί στη χαρά δεν κάνουμε υπομονή∙ στη χαρά δινόμαστε.

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου