Αρκεί μονάχα μια στιγμή

 Μια  καταιγίδα  είναι  η  ζωή 
που  κανείς   δεν  ξέρει 
την  κάθε  μέρα  και  στιγμή
τί  μπορεί  να  φέρει.

Η  ζωή  δεν  έχει  μόνο  αρχή 
αλλά  κι  ένα  τέλος  που  πονάει 
χάνεται  μέσα  σε  μια  στιγμή 
 και  στον  Άδη  κάτω  πάει.

[Orchus]
Αρκεί  μονάχα  μια  στιγμή 
η  ζωή  να  σε  λυγήσει
μακριά  σ'  αλλαργινή  γη 
αυτή  να  σε  οδηγήσει.

Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
τ'  όνειρα  μακριά  να  φύγουν
και  μέσα  σε  νερό   βαθύ 
ένα - ένα να  στα   πνίξουν.

Σ'  ένα  κόσμο  τόσο  σκοτεινό 
όπου  κυβερνάει  η  κακία 
όλα  έχουν  κάποιο  σκοπό 
και  μια  σκληρή  αιτιία 

Όλα  φεύγουν  σε  μια  βραδιά, 
μες  στον  άνεμο  σκορπάνε 
ζωές   μες  στην  σκοτεινιά 
με  τα  στοιχειά  πολεμάνε.

Σ'  ένα  τέτοιο   σκηνικό  
ψυχές  με  δάκρυα  γεμίζουν
Βουρκώνει  τον  ουρανό
και  τ' αστέρια  όλα  σβήνουν.

[Orchus] 
Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
η  ζωή  σαν  κερί  να  σβήσει  
και  σε  μια  αγκαλιά  ζεστή 
η  ψυχή  να  ξεψυχήσει!

Αρκεί  μονάχα  μια στιγμή  
 ένα  δάκρυ  να  σε  πνίξει 
μα  ο ήλιος  όταν  καλοβγεί   
η  ζωή  μ'  ελπίδα  θ'  αρχίσει!   

[Orchus] 
Αρκεί  μονάχα   μια  στιγμή 
η  ζωή  σαν  κερί  να  σβήσει  
και  σε  μια  αγκαλιά  ζεστή 
η  ψυχή  να  ξεψυχήσει!

Αρκεί  μονάχα  μια στιγμή  
 ένα  δάκρυ  να  σε  πνίξει 
μα  ο ήλιος  όταν  καλοβγεί   
η  ζωή  μ'  ελπίδα  θ'  αρχίσει!   

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου 

Δεν με χωράει το κορμί μου πια! ,( τσιφτετέλι

 

Στίχοι- βίντεο: Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου
Σύνθεση μουσικής, επιλογή οργάνων, επιλογή μουσικής και φωνής ,  παραγωγή:
Βασίλης Ανδρονίδης
Επίσημη προσωπική δημιουργία ( OFFICIAL)

Δεν με χωράει το κορμί μου  πια! ,( τσιφτετέλι)

Δεν με χωράει το κορμί μου  πια,
η νύχτα βαραίνει  τα σωθικά μου.
Ό,τι αγαπούσα   το πήρες μακριά,
και ζω παρέα με την μοναξιά μου

Δεν  έχει ο δρόμος μου τέλος κι αρχή
βαδιζω σε χνάρια  άγνωστα τώρα φως μου
Η σκέψη σου   με κόβει σαν γυαλί,
και γίνανε δικές μου οι λύπες όλου του κόσμου

Το σπίτι κρύο,    σαν ξένο το κορμί,
η σιωπή μου σου μιλάει πάντα τα βράδια.
Ό,τι κι αν πω, δεν έχει πια φωνή
και ζω σε άγνωστα σκοτάδια

Δεν υπήρξα  τέλειος ποτέ,   μα σ' αγαπούσα,
έστω  τη συγγνώμη μου ήθελα να δεχτείς
να διορθώσω το λάθος μου ζητούσα
Και ζω  με  τον ήχο της  δικής σου φωνής

Δεν υπήρξα  τέλειος ποτέ , μα σ' αγαπούσα,
έστω  τη συγγνώμη μου ήθελα να δεχτείς
να διορθώσω το λάθος μου ζητούσα
Και ζω  με  τον ήχο της  δικής σου φωνής

Δεν  έχει ο δρόμος μου τέλος κι αρχή
βαδιζω σε χνάρια  άγνωστα τώρα φως μου
Η σκέψη σου   με κόβει σαν γυαλί,
και γίνανε δικές μου οι λύπες όλου του κόσμου

Δεν  έχει ο δρόμος μου  τέλος κι αρχή
βαδιζω σε χνάρια  άγνωστα τώρα φως μου
Η σκέψη σου   με κόβει σαν γυαλί,
και γίνανε δικές μου οι λύπες όλου του κόσμου

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου