ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ
Τραγούδαγες ψιθυριστά στίχους του Κορνάρου
Μιλούσες για τον έρωτα χωρίς να το σκεφτείς
Πολύ νωρίς το ένιωσες το άγγιγμα του χάρου
Πίσω από αυτά που ένιωθες ήθελες να κρυφτείς
τι έψαχνες τι ζήταγες τα βραδιά απ την Σελήνη
Μονάχη σου καθόσουνα στην άκρη του γιαλού
Η ταραχή σε κύκλωνε δεν έβρισκες γαλήνη
Ότι ήθελες το έχανες το έβρισκες αλλού
Και εγώ μοναχός να μετρώ υγρά πικρά τα μίλια
Σε σκέψεις και περίεργα να βουλιάζει το μυαλό
Διέξοδος να έρχεται από την άδεια την μποτίλια
Παιχνίδια είναι ολα αυτα που παίζει το μυαλό
Σιωπηλή σε έλουζε το φως του φεγγαριού
Μια ασημένια ανταύγεια σου έδειχνε τον δρόμο
Τα πλοία μόνη κοίταζες στα νερά του λιμανιού
Αβέβαιη μάταια έψαχνες να βρεις τον ενα τρόπο
Το δίλημμα που σε έπνιγε σου έδειχνε τη λύση
Να φύγεις τότε ήθελες να πας σε άλλα μέρη
Μα όσο κι αν κρυβόσουνα σε πρόδιδε η φύση
Και νόμιζες πως η ζωή για πάντα θα σ αφήσει
No comments:
Post a Comment