Στην άκρη ενός χωριού υπήρχε ένα παλιό πηγάδι. Οι χωρικοί έλεγαν πως όποιος έσκυβε μέσα του και μιλούσε, έπαιρνε πίσω μια απάντηση. Άλλοτε γλυκιά, άλλοτε σκληρή, πάντα όμως αληθινή.
Ένας ανυπόμονος νεαρός πλησίασε το πηγάδι. Φώναξε δυνατά:
— «Θέλω να βρω την ευτυχία μου, πες μου πού είναι!»
Η φωνή του αντήχησε στα τοιχώματα και γύρισε πίσω απόκοσμα:
— «Περίμενε…»
Ο νέος θύμωσε. Ήθελε απαντήσεις γρήγορα, όχι σιωπές. Έφυγε απογοητευμένος.
Πέρασαν μέρες και μια ηλικιωμένη γυναίκα στάθηκε στο ίδιο πηγάδι. Έσκυψε σιωπηλή, χωρίς να μιλήσει. Άφησε μονάχα ένα δάκρυ να πέσει μέσα του. Το νερό αναταράχτηκε και φανέρωσε στην επιφάνεια μια εικόνα: ένα μονοπάτι λουσμένο στο φως, που οδηγούσε σε έναν μικρό κήπο.
Ο νέος, που παρακολουθούσε κρυφά, πλησίασε και ρώτησε:
— «Γιατί σε σένα μίλησε και σε μένα όχι;»
Κι εκείνη απάντησε:
— «Το πηγάδι μιλά μόνο όταν ξέρεις να σωπάς. Δεν απαντά στις κραυγές, αλλά στα δάκρυα και στην υπομονή. Η αλήθεια του αναδύεται μόνο μέσα στη σιωπή».
Κι έτσι ο νέος έμαθε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν κατακτιούνται με θόρυβο, αλλά με ηρεμία. Και πως η υπομονή είναι σαν πηγάδι βαθύ — μέσα της κρύβεται το πιο καθαρό νερό.
Δίδαγμα:
Η σιωπή και η υπομονή δεν είναι αδυναμία· είναι δρόμοι που οδηγούν στη βαθύτερη αλήθεια. Όποιος ξέρει να σωπαίνει, μπορεί να ακούσει την ψυχή του.
©Ελένη Λούκαρη - Καλαϊτσίδου
No comments:
Post a Comment