Το δέντρο και ο άντρας

 Το δέντρο και ο άντρας

Κάποτε, σε μια μικρή πεδιάδα, στεκόταν ένα μεγάλο δέντρο. Οι ρίζες του ήταν βαθιές, τα κλαδιά του απλώνονταν σαν αγκαλιά, και τα φύλλα του χόρευαν με τον άνεμο.

Κοντά του ζούσε ένας άντρας. Όταν ήταν παιδί, έτρεχε να σκαρφαλώσει στα κλαδιά, να βρει σκιά τις ζεστές μέρες και να ακούσει το θρόισμα των φύλλων σαν παραμύθι. Το δέντρο ήταν για εκείνον φίλος, καταφύγιο και σύντροφος στο παιχνίδι.

Όμως ο χρόνος πέρασε. Ο άντρας μεγάλωσε. Δεν είχε πια χρόνο να παίζει. Ερχόταν μόνο όταν χρειαζόταν κάτι. Μια μέρα ζήτησε από το δέντρο ξύλα για να χτίσει το σπίτι του. Το δέντρο του έδωσε τα κλαδιά του με χαρά. Άλλη φορά ζήτησε καρπούς για να πουλήσει στην αγορά. Το δέντρο άφησε τους καρπούς του να πέσουν. Χρόνο με τον χρόνο, ο άντρας πήρε ό,τι μπορούσε.

Το δέντρο έμεινε γυμνό, με κορμό κομμένο και φύλλα λίγα. Κι όμως, δεν παραπονέθηκε. Περίμενε.

Όταν ο άντρας γέρασε και δεν είχε πια δυνάμεις ούτε ανάγκες, ήρθε και κάθισε δίπλα του.

– Δεν έχω τίποτα πια να σου δώσω, είπε το δέντρο.

– Δεν θέλω τίποτα, αποκρίθηκε ο άντρας. Θέλω μόνο να ξεκουραστώ.

Κι εκεί, στη ρίζα του, βρήκε γαλήνη.

Το δέντρο και ο άντρας έμειναν σιωπηλοί, κοιτάζοντας τον ουρανό. Και ήταν σαν να μιλούσαν χωρίς λόγια: πως η αγάπη δεν μετριέται με όσα δίνεις ή παίρνεις, αλλά με τη σιωπηλή παρουσία που σε κρατά όρθιο σε όλη σου τη ζωή.