Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς"

 

Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς"

Κάποτε, σε μια κοιλάδα ανάμεσα σε δυο βουνά, υπήρχε ένα παράξενο αντικείμενο: ένας καθρέφτης, καρφωμένος στο έδαφος, που δεν έδειχνε το είδωλο όποιου τον κοιτούσε. Αντίθετα, έδειχνε την ομορφιά του κόσμου, όπως αυτή καθρεφτιζόταν μέσα από τα μάτια εκείνου που τον πλησίαζε.

Οι χωρικοί τον ονόμαζαν Ο Καθρέφτης της Ομορφιάς, κι έρχονταν από μακριά για να τον κοιτάξουν. Άλλοι έβλεπαν ανθισμένα λιβάδια, γέλια παιδιών, ζεστές αγκαλιές και φωτεινά αστέρια. Έφευγαν με μάτια γεμάτα φως.

Κάποιοι που ήταν γεμάτοι κακία, έβλεπε μπροστά τους σκοτεινές  μορφές με μάτια σαν σκιές.

Κάποιοι άλλοι, που κουβαλούσαν  φόβους, έβλεπαν το είδωλό τους σπασμένο, γεμάτο ρωγμές.

Κι άλλοι όμως, κοιτώντας τον, έβλεπαν κατεστραμμένες πόλεις, δάκρυα σε μάτια μανάδων, μοναξιά σε γέρικες σκιές, και ένα βαθύ σκοτάδι που έμοιαζε να τα σκεπάζει όλα. Έφευγαν σιωπηλοί, με την καρδιά κομμένη στα δύο.

Μα όσοι είχαν αγάπη, έβλεπαν γύρω τους ένα φως απαλό που αγκάλιαζε και τους ίδιους και τους περαστικούς.

Ο καθρέφτης δεν έλεγε ψέματα. Δεν ήταν καλός ή κακός. Ήταν αληθινός .

Μια μέρα, ένα κορίτσι , η  Ελένη  πήγε να τον δει. Στο είδωλό της είδε ένα μωρό να γελά στα χέρια ενός πατέρα, αλλά ταυτόχρονα, πίσω από τη σκηνή, μια σκιερή φιγούρα να φεύγει μόνη μέσα στη βροχή. Γέλασε και δάκρυσε μαζί.

Κι ο καθρέφτης ράγισε. Όχι από λύπη. Από κατανόηση.

Από τότε, όποιος τον κοιτούσε, έβλεπε και τις δυο πλευρές – τη γλυκύτητα και την αγωνία, το φως και τη σκιά – την ομορφιά που κόβει, αλλά και θεραπεύει.

Γυρνώντας  η Ελένη στο σπίτι γεμάτη συγκίνηση μονολογούσε : 

—" Είναι αλήθεια. Ο κόσμος είναι όμορφος, αλλά η ομορφιά του πονάει κι ότι κουβαλάς μέσα σου καθρεφτίζεται . 

Αν  βλέπεις ανθρώπους γεμάτους κακία, ίσως κοιτάς τη δική σου σκιά. Αν τους βλέπεις  με καλοσύνη, ίσως καθρεφτίζεται η δική σου καρδιά.

Κι έτσι έμαθε πως η καρδιά είναι ο πρώτος καθρέφτης: ό,τι φωτίζει μέσα της, φωτίζει και τον κόσμο."

© Ελένη Λούκαρη Καλαϊτσίδου