Μέσα στη μαύρη τη νυχτιά η σκέψη μου ξυπνάει
σαλεύει στα σκοτεινά, το φεγγάρι γλυκοκοιτάει
που χει ντυθεί στα ασημί κι έχει πολλά στολίδια
τ' ουρανού την ξαστεριά και του βουνού τα ρείκια
Η ομορφιά του σύμπαντος, έχει πάνω απλωθεί
ένας άγγελος στα λευκά ντυμένος μου ομιλεί
"γιατί άφησες να σεργιανάει η ψυχή σου μοναχή
και ζεις σε άδεια κάμαρη, χωρίς αγκαλιά σφιχτή;
Έλα κοντά μου να με σφίξεις στην αγκαλιά σου
πριν ξημερώσει η αυγή, να'μαι η συντροφιά σου
να ημερέψω τα θεριά, που ζουν στα σωθικά σου
να λούσεις το κορμί μου, με τα πολλά δάκρυά σου"
Εγώ ευθύς στην πλάτη μου βάζω φτερά να πετάω
στην αγκαλιά του να χωθώ, που δεν την λησμονάω
την ευωδιά της αγάπης, τα στήθη μου να μυρώσω
όμορφες στιγμές που έζησα, πάλι να ξανανιώσω.
Η νύχτα είναι αντάμωμα ψυχών, πολύ αγαπημένων
το αποκούμπι αγκαλιάς στην ερημιά των τρένων.
όποιος ζει στην μοναξιά, ο νους του δραπετεύει
στης μνήμης του τα δωμάτια πάει και ταξιδεύει!
