Η παιδική αυτή φιλία μας θέλω να πιστεύω ότι θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Είναι αυτές οι όμορφες αναμνήσεις μας, που θα μας γεμίζουν την καρδιά μας με βαθιά συναισθήματα αγάπης και συγκίνησης .
Ο δεσμός που χτίσαμε μαζί, όταν ήμασταν παιδιά, είναι ίσως ο πιο ισχυρός από όλες τις φιλίες που ακολούθησαν. Περάσαμε μαζί τα πιο αθώα μας χρόνια, τα χρόνια της εφηβείας μας, τα πιο ανέμελα, τα χρόνια της ανιδιοτέλειας.
Ακόμη και αν κάποια στιγμή χάσαμε την επαφή λόγω υποχρεώσεων, δουλειάς ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο ξανασυναντηθήκαμε πριν από λίγα χρόνια, μεσήλικες, συνταξιούχοι και με εγγόνια και αυτή η επανασύνδεση, μας έφερε ακόμη πιο κοντά και δημιουργήσαμε μια μοναδική φιλία.
Μια φιλία την οποία γιορτάσαμε με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση, πριν 3 χρόνια , στις 24 Νοεμβρίου 2018 στο πρώτο μας αντάμωμα, που δυστυχώς για 3η χρονιά φέτος λόγω της πανδημίας του ιού και του ιού δεν θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε .
Μια φιλία που μας έφερε να νιώσουμε υπέροχες στιγμές, με τις συναντήσεις μας, τις εκδρομές μας και τις διάφορες εκδηλώσεις μας, οι οποίες σήμερα διαπιστώνουμε πόσο σημαντικές και πολύτιμες ήταν για όλους μας.
Αυτές τις μικρές και όμορφες προσωπικές στιγμές που είχαμε στη ζωή μας, τόσο πραγματικές όσο και αντιπροσωπευτικές, έχουν σήμερα εξαφανιστεί.
Κανείς δεν ξέρει που θα μας βγάλει αυτή η ιστορία με τον ιό, όλοι ελπίζουμε να νικηθεί γρήγορα και να βρούμε σύντομα όλοι την καθημερινότητα μας και τη χαρά μας .
Έστω και έτσι διαδικτυακά σας αφιερώνω αυτούς του στίχους σαν ανάμνηση του Ανταμώματος και αυτής της υπέροχης φιλίας μεταξύ μας
Η φιλία
Στο πέρασμα του χρόνου στα νταμάρια,
μια μικρή μακρόσυρτη μπαλάντα αντηχεί,
ονόματα, συνθήματα, γραμμένα σε ντουβάρια,
μια θλίψη από τότε τη ζωή ν΄ ακολουθεί.
Ήμασταν τότε παιδούλες σαν τα κρίνα,
με όμορφες πολύχρωμες κορδέλες στα μαλλιά
κι αναπολούμε τώρα νοσταλγικά τα χρόνια εκείνα,
με χείλη σφιγμένα και μ΄αλλαγμένη τη μιλιά.
Η φιλία πάντα ο πιστός, ο άγγελός μας,
παράδερνε και μοίραζε στα ίσα το ψωμί,
πρώτα οι φίλοι και μετά ο εαυτός μας
και κάθε γέλιο φάνταζε σαν νάτανε γιορτή.
Ο χρόνος μάς παραμόνευε στου φεγγαριού το πλάι
και με νιφάδες βαμβακιού στόλιζε τα μαλλιά,
η αγάπη όμως παρέμεινε στην άκρη, να φυλάει,
μη και χαθεί η φιλία μας σε άγνωστη ξενιτιά.
Κι ο χρόνος ο αδίσταχτος κάλεσε κάποια μέρα,
να ανταμώσουνε βουνά με χιόνια στις κορφές
να η Ελένη, η Σμαρώ, η Άννα και η Βέρα,
σαν κόρες του Ταϋγετου, σαν τ΄’Ολυμπου θεές.
Πιο κει παράστεκαν βουβές, με βουρκωμένα μάτια,
το Βαγγελιώ, το Δεσποινιώ, η Μαίρη κι η Φωφώ,
που κάποτε περπάταγαν σε νιότης μονοπάτια,
με τσάντες και με μπλε ποδιές, σαν πήγαιναν σχολειό.
Ώρες μικρές νοσταλγικές, που γύρισαν το χρόνο,
που σαν αστραπή επέρασε απ΄τα παλιά θρανία,
η αντάμωση όμως έδιωξε της θύμισης τον πόνο
και γίνανε πάλι παιδιά η Μάρω κι η Σοφία.
Αγκαλιασμένες ας κλάψουμε από χαρά και πόνο,
γιατί η φιλία μας κράτησε μέχρι τα χρόνια αυτά
και ας πλέξουμε τα χέρια μας μ΄ανάθεμα στο χρόνο,
που πήρε μαζί του τις στιγμές, σαν ήμασταν παιδιά.
ΕΛΕΝΗ ΚΑΛΑΪΤΣΙΔΟΥ
Ευγνωμονώ… όλες εσάς που είστε κοντά μου και εσείς που είστε μακριά μου , αν και σας νιώθω τόσο κοντά μου... Που με στηρίξατε με την παρουσία σας σε κάθε μου στιγμή!!.
Μια παρουσία αληθινή, ζεστή, αυθεντική, ατόφια!! Άλλωστε τι χρειάζονται όλα αυτά όταν μιλούν οι καρδιές… όταν δεν υπάρχει ανάγκη να υποδείξεις, να αποδείξεις, να υπερισχύσεις αλλά το μόνο σου μέλημα είναι να μοιραστείς… Εύχομαι σε εσάς.. Οι σκέψεις μας να έχουν την Αγνότητα των παιδικών μας χρόνων και το φως της καρδιάς μας να λάμπει .
ΕΎΧΟΜΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ , ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙ ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΝΑ ΞΑΝΑΝΤΑΜΩΣΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΠΑΛΙ ΥΓΙΕΙΣ!!
Η Εκκλησία μας σήμερα 21 Νοεμβρίου τιμά μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους τα "Εισόδια" της Θεοτόκου.
Σήμερα γιορτάζει Παναγία μας , η Μητέρα του Κυρίου μας , η δική μας γλυκειά μάνα και παρηγοριά μας, που πάντα θα κατέχει την επίσημη θέση στην καρδιά μας .
"Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις".
Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.
Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε:
"Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.
Ας αφήσουμε σήμερα την καρδιά μας να Της μιλήση, όπως αυτή ξέρει.
Ας αφήσωμε την ψυχή μας να Της πει τους πόνους και τις επιθυμίες μας. Τους πόθους και τις όποιες αναζητήσεις μας.
Ας υψώσωμε τα μάτια μας, ώστε να δούμε τα δικά Της μάτια , που είναι γεμάτα από αγάπη, στοργή και γαλήνη.
Ας παρακαλέσουμε να έχει κάτω απο την Σκέπη της υγιή όλον το κόσμο και να απαλύνει κάθε θλίψη και πόνο.
Είμαστε σίγουροι ότι πάντα μας ακούει στοργικά, μας βλέπει σπλαγχνικά και μεταφέρει γοργά τα αιτήματά μας προς τον Υιόν και Θεόν Της και Θεόν ημών.
Σύμφωνα με την παράδοση
Τα Εισόδια της Θεοτόκου οι γεωργοί την λένε Παναγία η «ποσπορίτσα» συνδέοντας την με το τέλειωμα της σποράς και την ευκαρπία των σπόρων που έσπειραν.
Στην Θεσσαλία τα Εισόδια της Θεοτόκου ονομάζονται Παναγία η «Ποσπορίτσα» καθώς για να ευχαριστήσουν την Παναγία οι νοικοκυρές έβραζαν στο τσουκάλι καλαμπόκι που το πήγαιναν στην εκκλησία, "ως ευχαριστήρια προσφορά", με τον παππά να το ευλογεί.
Ήταν μια ξεχωριστή και μεγάλη μέρα η γιορτή της Παναγιάς της «Ποσπορίτσας» στα χωριά των Μετεώρων και την χαρακτήριζε η κατανάλωση του βρασμένου και ευλογημένου από την Παναγιά, καλαμποκιού. Ο Δημ.Λουκόπουλος («Γεωργικά της Ρούμελης», Αθήναι 1938, σ.171) αναφέρει:
«Την 21ην Νοεμβρίου, οι γεωργοί γιορτάζουν την πολυσπορίτισσα ή Μεσοσπορίτισσα. Πολυσπορίτισσα λένε, γιατί σε πολλά χωριά παίρνουν πολυσπόρια (σιτάρι, καλαμπόκι, κουκκιά, κ.λ.π.) και πάνε στην πηγή, τα ρίχνουν μέσα και λένε: όπως τρέχει το νερό, να τρέχη το βιό.
Το έθιμο της Παναγιάς της Πολυσπορίτισσας όπως το καταγράφει ο Φίλιππος Βρετάκος υπάρχει : « επειδή την ημέραν αυτήν, κατά το έθιμον, έβραζαν εντός χύτρας “πολυσπόρια”, ήτοι διαφόρους δημητριακούς καρπούς και όσπρια, ως σιτάρι, αραβόσιτον , λαθούρια, ρεβίθια, φασόλια, κουκκιά κ.τ.λ., τα οποία εμοίραζαν εις τον κόσμον “για τα χρόνια πολλά”, δια να εξασφαλίσουν δηλαδή κατά το ερχόμενο έτος την αφθονίαν των καρπών. […] μοιράζουν δηλαδή “απαρχές” και θυμίζουν τα αρχαία “Πυανέψια” του ίδιου περίπου μήνα.
Ποιες Μαρίες γιορτάζουν σήμερα!
Το έθιμο, το οποίο λέγεται ότι ξεκινά από την Κρήτη και αργότερα εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ελλάδα, θέλει στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου να γιορτάζουν οι "παρθένες" ή ανύπαντρες Μαρίες, και μαζί με αυτές και όλα τα υπόλοιπα θεοτοκωνύμια, ενώ στις 15 Αυγούστου γιορτάζουν οι ύπανδρες Μαρίες.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλες τις εορτάζουσες!
❤Ένα μικρό γοητευτικό ταξιδάκι στη Βέροια, στην πόλη που γεννήθηκα και ζώ μέχρι σήμερα , να επισκεφθούμε μαζί την Εβραϊκή Συνοικία " Μπαρμπούτα " ❤
Η Βέροια από τον 11ο ως τον 14ο αιώνα υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα βυζαντινά κέντρα στη Μακεδονία, με πολιτιστικές επιδράσεις απευθείας από την Κωνσταντινούπολη, μια παράδοση που διατηρήθηκε ως το τέλος της τουρκοκρατίας.
Ο μεγάλος αριθμός βυζαντινών και μετά-βυζαντινών ναών χάρισε στην πόλη το προσωνύμιο «Μικρή Ιερουσαλήμ» και μεγάλη φήμη ως περιφερειακό θρησκευτικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Σήμερα, στο κέντρο της πόλης διασώζονται με πανέμορφες τοιχογραφίες 48 από τους 72 βυζαντινούς και μεταβυζαντινούς ναούς που υπήρχαν κάποτε στην πόλη.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας τα εμπορικά καταστήματα ήταν συγκεντρωμένα στη Βυζαντινή αγορά, στο παζάρι. Οι πιο γνωστές συνοικίες από αυτές που διασώζονται σήμερα είναι η εβραϊκή και η χριστιανική. Μαζί με αυτές, πολυάριθμες χριστιανικές και μουσουλμανικές συνοικίες συνέθεταν τον αστικό ιστό εκείνης της εποχής. Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι και αθίγγανοι κατοικούσαν στους περιμαντρωμένους μαχαλάδες της διατηρώντας τα δικά τους έθιμα και συνήθειες.
Πλάι στον Τριπόταμο, που διασχίζει τη βορειοδυτική πλευρά της πόλης, απλώνεται η Εβραϊκή Συνοικία της Μπαρμπούτας. Οι ήχοι από τα ορμητικά νερά του ποταμού προσφέρουν στιγμές χαλάρωσης και γαλήνης. Η πλούσια βλάστηση στις όχθες του ποταμού συμπληρώνει τη φυσική ομορφιά του τοπίου.
Εδώ, στη δυτική πλευρά της πόλης, ο χρόνος μοιάζει να γυρίζει στο παρελθόν˙ στην εποχή που η Μπαρμπούτα αποτελούσε μια κλειστή γειτονιά όπου ζούσε η πολυάριθμη Εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Κτισμένη σε σχήμα τριγωνικό, η συνοικία αποτελεί μοναδικό δείγμα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Η πλακόστρωτη οδός Ολγάνου, με τα παλιά σπίτια να ορθώνονται αριστερά και δεξιά δημιουργώντας ένα αμυντικό τείχος, αποτελεί το κέντρο της συνοικίας.
Με την ετυμολογία του τοπωνυμίου αυτού ασχολήθηκε ο βλαχολόγος ερευνητής Αντώνης Βασιλείου, σύμφωνα με τον οποίο: « ba` rbuta` σημαίνει στα βλάχικα “κεφάλι-βολβός πράσου”, που με τα πυκνά ριζίδιά του δίνει την εντύπωση γενειοφόρου κεφαλής.
Γι’ αυτό σε νεοελληνικά ιδιώματα η λέξη μπαρμούτα σημαίνει “προσωπείο, μάσκα μεταμφιεσμένων από δέρμα τράγου”.
Η λέξη ετυμολογείται από τη barba “γενειάδα” και το επίθημα –uta. Μπαρμπούτα, λοιπόν, σημαίνει ετυμολογικά “γενάτη”…»
Λέγεται, μάλιστα πως οι εβραίοι κατοίκησαν αυτήν την περιοχή, ήδη από την εποχή του Αποστόλου Παύλου.
Χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά στοιχεία της γειτονιάς αποτελούν τα περίφημα σαχνισιά, οι προεξοχές στις προσόψεις των κτιρίων, στηριγμένες σε ξύλινα δοκάρια με τα υπέροχα γλυκά και ζωηρά χρώματα καθώς και οι βαριές δίφυλλες εξώπορτες με τα οριζόντια και διαγώνια ξύλα που φέρουν πλατυκέφαλα καρφιά.
Εξαιρετικά αρχοντικά - αξιόλογα δείγματα της αρχιτεκτονικής του 19ου αι. - κοσμούν με τη μεγαλοπρέπεια τους την γραφική συνοικία. Χαρακτηριστικό τους οι εβραϊκές επιγραφές, πλουμισμένες με λουλούδια και γιρλάντες.
Τα περισσότερα από αυτά αποκαταστάθηκαν και στεγάζουν υπηρεσίες όπως τα Γ.Α.Κ. Ν. Ημαθίας, το Αρχείο του καθηγητή Νίκου Μουτσόπουλου κ.α.
Μέχρι σήμερα διατηρούνται πενήντα (50) παλιά σπίτια μακεδονικής αρχιτεκτονικής και σε ορισμένα από αυτά υπάρχουν ακόμα οι εβραϊκές επιγραφές.
Στην δυτική όχθη του Τριποτάμου, βρισκόταν το εβραϊκό νεκροταφείο, απέναντι από την Μπαρμπούτα, στα 500 μέτρα.
Στην άκρη του δρόμου, στη βορειοδυτική πλευρά στέκεται η Εβραϊκή Συναγωγή δίπλα στην όχθη του Τροποταμου. Μετά την αποκατάσταση του κτιρίου, αναδείχθηκε η μοναδική αρχιτεκτονική του, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το εκπληκτικό εσωτερικό της.
Επισκευάστηκε το 1850 με σουλτανικό φιρμάνι, ενώ σε αυτήν συναντάμε αρχιτεκτονικά στοιχεία προγενέστερων συναγωγών της Θεσσαλονίκης.
Το Βήμα (Τεβά) βρίσκεται στο κέντρο του χώρου, περιτριγυρισμένο από τέσσερις κίονες, το Ιερό (Εχάλ), πάλι, τοποθετείται στον ανατολικό τοίχο της συναγωγής. Το πάτωμα αποτελείται από ξύλινες σανίδες, ενώ στο κέντρο δεσπόζουν μωσαϊκά διακοσμητικά πλακάκια. Ο θρησκευτικός λουτρώνας (μικβέ) διασώζεται στο πίσω μέρος μέχρι και σήμερα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Συναγωγή αποτελεί την παλαιότερη συναγωγή στη Βόρεια Ελλάδα και μια από τις παλαιότερες της Ευρώπης.
Τα σπίτια και η συναγωγή της συνοικίας αναστηλώθηκαν το 1977, μέσω ειδικού προγράμματος του Δήμου Βέροιας, με την αρωγή εβραϊκών οργανισμών.
Μετά την απελευθέρωση ο Τριπόταμος συμπλέχτηκε μέσα σε ανάλαφρους ερωτικούς στίχους αλλά και σε υπαρξιακούς στοχασμούς όπως το παρακάτω ποίημα.
